Þjóðviljinn - 03.02.1989, Blaðsíða 16

skreið ofan í hana, vinkaði og svo
lokaði hún kistunni!
Löngu seinna hitti ég stelpu frá
Andalúsíu sem hafði verið á fs-
landi og spurði hana hver fyrstu
áhrifin hefðu verið. Hún sagði að
það væri alveg eins og að koma til
tunglsins, og það fannst mér líka
þegar ég kom og keyrði frá Kefla-
vík til Reykjavíkur og horfði á
þetta svarta hraun og þessar
skrítnu hraunmyndanir. Allt svo
eyðilegt.
Þetta sumar var oft skýjað og
þegar skýin komu eins nærri jörð-
inni og þau gera hér þá fannst
mér himinn og jörð sameinast og
ísland vera á floti í skýjunum.
Við ferðuðumst lítið þetta sumar
en fórum þó norður til Akur-
eyrar. Mér fannst makalaust að
horfa á hrauntindana í Öxnadal
sem eru eins og gotneskir kirkju-
turnar. íslensk náttúra er svo
sterk og maður þarf ekki að fara
langt til að njóta hennar. Pabbi
Siggu keyrði okkur rétt út fyrir
bæinn og skildi okkur eftir með
tjald - og allt í einu finnur maður
hvað maður er lítill. Allt í einu er
maður einn, fjöllin verða svo of-
boðslega stór, gnæfa yfir mann!
Það verður svo lítið úr manni í
þessu landslagi.“
Umskipt áætlun
Um haustið fóruð þið aftur
utan, segi ég við Siggu.
„Já, en áætlunin breyttist alveg
óvænt. Við ætluðum til Barce-
lona, þar átti ég allt mitt hafur-
task og ætlaði að halda áfram í
skólanum. Seint um sumarið
hljóp á snærið hjá okkur því ég
fékk vinnu sem kokkur hjá Frið-
riki Þór sem var að kvikmynda
Skytturnar. Allt í einu vorum við
orðin mun ríkari en við höfðum
átt von á, og einn daginn sagði
annað hvort okkar í gríni: Af
hverju förum við ekki bara til
Colombíu? Við athuguðum hvað
farið kostaði og komumst að því
að við áttum akkúrat fyrir flugfari
handa okkur báðum aðra leiðina!
Þetta var hálfum mánuði áður en
við áttum að fara til Barcelona,
og við ákváðum að fara til Col-
ombíu í staðinn.1'
Þetta var ekki í fyrsta skipti
sem Sigga fór til Suður-Ameríku
því á árunum 1980-‘82 bjó hún í
Mexíkó ásamt foreldrum sínum,
Sigurði Hjartarsyni og Jónu Sig-
urðardóttur, og systkinum. Þau
bjuggu fyrra árið í Mexíkóborg
og seinna árið í litlu þorpi við
Kyrrahafsströndina, og Sigga er
öllu vön. En hvað með námið?
„ Ég vissi að það var listaskóli í
heimaborg Cheos, Cartagena,
vegna þess að hann hafði verið í
honum. Skólaárið hefst í janúar
þar í landi svo það var allt í lagi að
koma í nóvember, nógur tími til
að innritast og koma sér fyrir.
Skólinn heitir Istituto musical y
de bellas artes de Cartagena.
Cartagena er í nyrsta hluta
Colombíu og stendur við Kara-
bíska hafið. Þetta er gömul borg,
gífurlega falleg. Gamli hlutinn
stendur svo til óbreyttur frá ný-
lendutímanum, umlukinn varn-
argarði með virkjum og sundur-
skorinn af síkjum. Hún var mikil
hafnarborg, þarna voru þrælar
fluttir inn í landið og gull út úr
landinu. Þetta var rík borg sem
sjóræningjar réðust oft á, þess
vegna var varnargarðurinn reist-
ur.“
Fæddist þú í þessari borg,
Cheo?
„Nei, ég fæddist í Venezúela,
þaðan er móðir mín. Pabbi er
læknir og fór til Venezúela til að
taka þátt í átaki til að útrýma mal-
aríu. Þá kynntist hann mömmu
sem var hjúkrunarkona. Ég
fæddist í borg skammt frá Carac-
as og þar bjuggum við í þrjú ár.
Þá fluttumst við til Cartagena,
þaðan var pabbi.
í Cartagena var gott að vera
barn, mér finnst ég hafa alist upp
í náinni snertingu við náttúruna.
Cartagena stendur við hafið og
húsið sem ég átti heima í var milli
sjávarins og stórs stöðuvatns,
vatn á báða vegu. Leiksvæðið
mitt var vaxið loftrótartrjám,
mangrove-trjám, sem vinna salt
úr vatni og undirbúa jarðveg fyrir
plöntur sem ekki þola mjög salta
mold. Á hverjum degi fór ég inn í
mangrove-skóginn og sat klukku-
tímum saman á rótum trjánna og
horfði ofan í vatnið.“
Sjálfsbjargar-
viðleitni
Svo kom Sigga til Cartagena.
Fcnguð þið húsnæði undir eins?
„Við bjuggum hjá foreldrum
hans í sex mánuði,“ svarar Sigga.
„Það gekk ekkert illa, en þeim
fannst við soldið furðuleg. Þau
furðuðu sig alltaf á því hvernig
við klipptum hvort annað. Af
hverju klippirðu hárið á henni
Siggu svona? hrópaði mamma
hans. Af hverju leyfirðu henni
ekki að safna hári? Eins og ég
væri dúkka og hann klippti mig
eins og honum sýndist.
Á þriðja degi eftir að við kom-
um fréttum við af fólki sem var að
safnasaman íbókasafn, þaðgekk
um göturnar með kallara og bað
fólk að gefa bækur í safnið. Það
hafði fengið lánað lítið hús, smíð-
að sjálft hillur og komið fyrir stól-
um handa börnum sem vildu sitja
þarna og læra. Þetta fólk bjó í
Ef vel er að gáð má sjá nálarnar í vúdúdúkkunni sem losuðu slátrarann
við keppinautinn.
16 SÍÐA - NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 3. febrúar 1989
/
/
Sigga málar íslenskar myndir af fiski og trönum...
fátækrahverfi við lónið í Cartag-
ena, það hafði lifað á fiski úr lón-
inu, en einn daginn var búið að
loka rennunni til sjávar af því að
það átti að leggja þar veg, og fisk-
arnir í lóninu drápust þúsundum
saman, vatnið mengaðist svo illa.
Það myndaðist þykkt lag af
dauðum fiski meðfram strönd-
inni. Lyktin var voðaleg. Samt
var ekki hætt við að leggja veg-
inn! En fólkið tók það til bragðs
að stofna kúltúrhús, safna bókum
og fara að kenna börnum. Við
fréttum af þessu og héldum nám-
skeið fyrir krakkana, létum þau
mála, kenndum þeim leikfimi og
fórum í leiki með þeim. Því miður
klofnaði hópurinn og við hættum
að vinna með þeim.
Þá reyndum við að fá launaða
vinnu og mér tókst að ráða mig
við að selja smaragða af því ég
talaði ensku, það eru aðallega
túristar sem kaupa þá. En Cheo
fékk ekkert að gera, það er mikið
atvinnuleysi þarna.
Við tókum þá til okkar ráða og
settum upp myndlistarverkstæði
fyrir börn í garðinum heima hjá
honum, auglýstum svo námskeið
og það gekk ágætlega. Næst
stofnuðum við leikbrúðuhóp,
Cheo, vinur hans sem er leikari
og ég. Ég bjó til brúðurnar og við
settum upp skemmtilegar sýning-
ar sem við seldum í barnaafmæli
og svoleiðis. í Colombíu kaupir
fólk annaðhvort trúð eða
leikbrúðuhóp til að skemmta í
barnaafmælum. Einu sinni keypti
banki sýninguna og auglýsti hana
og sjálfan sig um leið - og við
héldum hana á stéttinni við bank-
ann.
Eftir hálft ár tókum við hús á
leigu og fluttum frá foreldrum
Cheos.“
f húsi
nornarinnar
„Það er ekki erfitt að fá húsnæði í
Cartagena ef maður getur borg-
að,“ heldur Sigga áfram. „Stétta-
skiptingin er mikil í borginni.
Stéttirnar skipta á milli sín hverf-
um og skilin eru yfirleitt skýr.
Hverfi ríkra og fátækra geta þó
legið saman, til dæmis í hlíðum
hæðanna í borginni. Þá býr ríka
fólkið neðst, við rætur hæðanna,
svo verða íbúarnir æ dekkri á
hörund og fátækari eftir því sem
ofar dregur. Efst uppi eru hús
sem eru búin til úr drasli.
Maður hefði haldið að þetta
væri öfugt, að hinir ríku byggju
efst vegna þess að þaðan er útsýn-
ið betra og þangað nær ofurlítill
svali af hafi, en ég skildi hvernig á
þessu stóð eftir að við fluttum í
húsið okkar sem var ofarlega í
hlíð. Á þurrkatímanum nær vatn-
ið ekki upp í hæðirnar og þar
verður bagalegur vatnsskortur.
Þar að auki nennir pósturinn ekki
að labba upp brekkuna og maður
fær engan póst!
Húsið okkar var hlaðið, byggt í
stöllum, eitt pínulítið herbergi á
hverjum stalli. En það sem ég féll
fyrir var garðurinn á bak við hús-
ið, pínulítill garður með tveim
ávaxtatrjám. Það hafði verið
draumur minn í mörg ár að
eignast garð með ávaxtatrjám.
Að geta vaknað á morgnana og
klifrað upp í mitt eigið tré og náð í
ávexti!“
Og hvernig var lífið á hæðinni?
Kynntust þið grönnum ykkar?
„Já, heldur betur. Þarna er
gott samband milli granna. Fólk
er svo mikið utanhúss, allt sam-
kvæmisþ'f er haldið fyrir utan hús-
in, á veröndinni þar sem fólkið
sest og spjallar saman, hlustar á
músík og hvflir sig, og svo á göt-
unni.
Húsið okkar var líka merki-
legt. Þegar við fluttum inn vorum
við hissa á hvað það voru margir
skrítnir hlutir uppi á veggjum,
alls konar tákn, stafir og Davíðs-
stjarna og svo dýrlingamyndir
innanum, Maríustyttur. Það
fylgdu engin húsgögn með í
leigunni en þessir furðulegu
hlutir voru þarna á veggjunum.
Svo fréttum við hjá nágrönnu-
num að það væri norn sem ætti
þetta hús, kona sem lifir á göldr-
um. Það er arðbær atvinnugrein í
Colombíu að vera norn, hús-
eigandinn okkar er kona á sex-
tugsaldri og hún er orðin svo rík
að hún býr hálft árið í eigin húsi á
Miami og sendir börnin sín í skóla
í Bandaríkjunum.
í garðinum voru tvær stórar
landskjaldbökur, þær eru heilla-
dýr í Colombíu. Cheo var sagt og
hann beðinn að þegja yfir því við
mig svo ég yrði ekki hrædd, að
þessar skjaldbökur væru fólk í
álögum. Það hefði komið kona til
nornarinnar og beðið hana „að
vinna verk“ eins og það er kallað
að galdra. Maður þessarar konu
hafði komið sér upp ástkonu og
eiginkonan var ekki sátt við það
svo hún kom til nornarinnar og
bað hana að hneppa parið í álög.
Hún breytti þeim í skjaldbökur
»■«?