Dagblaðið Vísir - DV - 18.11.1995, Síða 11

LAUGARDAGUR 18. NÓVEMBER 1995
11
„Hjónabandið er fjöregg sem
þarf að vernda," sagði kona í sjón-
varpsþætti í fyrrakvöld. „Hjónin
verða að tala saman til þess að
viðhalda sambandinu," bætti hún
við og gaf manni sínum, sem sat
við hlið hennar, olnbogaskot. „Ha,
já, já,“ sagði maðurinn hennar og
varð eins og engill í framan. „Við
fórum nefnilega á helgarnámskeið
til þess að bæta hjónabandið,"
sagði konan í sjónvarpinu og not-
aði eiginmanninn sem vitni um
árangurinn. „Við náum miklu bet-
ur saman nú en áður,“ sagði mað-
urinn með englasvipinn.
„Heyrirðu þetta,“ hrópaði kon-
an mín til mín. „Þú hefðir gott af
því að horfa á þennan þátt.“ Ég
hafði komið mér vel fyrir í kjallar-
anum og horfði einn á upphafs-
mynd Sýnar í fyrrakvöld, heldur
sæll með mig. Þar var maður og
annar drepinn með köldu blóði og
allt lofaði góðu. Amerísk lögga var
komin til London til þess að að-
stoða þarlenda starfsbræður við
leitina að morðingjanum
harðsvíraða. Ameríska löggan
sýndi tilþrif og hringurinn um
glæponinn þrengdist. Ég varð æ
spenntari enda fátt betra í sjón-
várpi en góðar löggusögur.
Það var þá sem betri helmingur-
inn kallaði.
Vandamálafræðingar
í sjónvarpssal
Ég er afbragðsgóður í hjóna-
bandinu og slökkti því á amerísku
löggunni og paufaðist upp til konu
minnar sem sat fyrir framan
vandamálaþáttinn. Á skjánum
hennar voru prestar, sálfræðingar
og sérfræðingar af öllu tagi í sam-
lífinu. Auk þess gat þar að líta
hjörð manna sem hafði farið á
námskeið í hjónabandsfræðum.
Sumir í salnum voru raðgiftir,
sem kallað var, höfðu jafnvel átt
fimm konur. Þar var þó ekki um
fjölkvæni að ræða því þeir áttu
bara eina konu i einu.
„Bléssuð, farðu ekki að taka
börnin? Kanntu á eftirtalin heim-
ilistæki: þvottavél, uppþvottavél,
ryksugu, straujárn og hrærivél?
Nýtir þú þér kunnáttu þína á áð-
urnefnd tæki? Ertu tilbúinn til
þess að læra á þessi tæki ef kunn-
átta er í lágmarki? Tekur þú þátt í
matargerð heimilisins daglega, oft
í viku, vikulega, mánaðarlega,
sjaldan eða aldrei? Sinnir þú við-
haldi á heimilinu (þ.e. viðgerðum
en ekki hugsanlegri au pair
stúlku)? Tekur þú þátt í jóla-
föndri?
Sjálfsagt mætti klóra sig fram
úr þessu með einhverjum hætti.
Verra þætti mér ef frúin fengi
annan spurningalista þar sem hún
ætti að gefa manni sinum einkunn
fyrir heimilisstörfm. Þar væri list-
inn eitthvað á þessa leið:
Þekkir eiginmaðurinn þvottvél-
ina af eigin reynslu? Nefnið
nokkra rétti sem maðurinn hefur
matreitt af sjálfsdáðum (að gefa
börnum kókópuffs eða seríos telst
ekki matreiðsla og nefnið ekki
pylsusuðu). Tekur maðurinn þátt í
innkaupum fyrir heimilið? Er
merkjanlegur áhugi á innan-
stokksmunum? Kann maðurinn
að stoppa í sokka? Straujar hann
skyrturnar sínar sjálfur? Fer hann
ótUneyddur út með ruslið? Hlust-
'ar hann á kvöldfréttirnar meðan
þú gengur frá eftir matinn? Viljir
þú tala við hann, finnur þú hann
þá soiandi fyrir framan sjónvarp-
ið? Leggðu mat á sambúðarhæfi-
leika manns þíns. Eru þeir ágætir,
góðir, sæmilegir, afleitir eða með
öllu óþolandi. Lokaspurning fyrir
konuna væri væntanlega: Gætir
þú hugsað þér raðgiftingu?
Vandamálaleysi
Ég hafði látið hugann reika um
hjónanámskeiðið þar sem ég sat í
sófanum hjá konunni og misst
talsvert úr. Ég var því ekki bein-
línis inni í vandamálunum þegar
ég heyrði konuna segja: „Svona
ert þú, þessi þögla týpa. Þú talar
ekki um hlutina. Það þarf að ræða
málin sameiginlega." Ég reyndi að
fullvissa konuna um að umræðu-
skorturinn stafaði ekki af vondum
þankagangi mínum. Ég væri bara
svo laus við vandamál, hugurinn
svo heiður og líf mitt í svo góðum
skorðum að vandamálaumræða
hvarflaði ekki að mér. Ég bætti
svo við, svona upp á von og óvon,
að hún gæti varla kvartað. Ég
væri alveg einstaklega þægilegur í
sambúð, skapgóður og skemmti-
legur.
„Það verða fleiri en ég að taka
þátt í heimilishaldinu," sagði kon-
an eins og hún hefði ekki heyrt
sjálfslýsingu mína. „Hvað með
börnin? sagði ég, „þetta er nú allt
að verða gjafvaxta hjá okkur.“
Með þessu reyndi ég að koma
ábyrgðinni á aðra en konan tók
ekki mark á þvi. „Þetta gildir
bæði um þig og börnin,“ sagði frú-
in og var einbeitt á svip, „ég er
orðin leið á að standa í þessu ein.“
Bjargað í horn
Ég heyrði óminn frá sjónvarp-
inu eftir ræðu konunnar. Ég er
þögla manngerðin og fann að nú
bar að fara gætilega. „Hjón verða
að finna sér sameiginleg áhuga-
mál,“ sagði kona aftarlega á bekk
í sjónvarpssalnum. „Það er tilval-
ið að fara saman út að ganga, gefa
sér tíma, vera saman.“ Ég greip
þetta á lofti. „Þetta er rétt hjá kon-
unni í sjónvarpinu,“ sagði ég.
Hjón eiga að vera saman, gefa sér
tíma og gera eitthvað skemmti-
legt. Um leið lét ég að því liggja að
kaloríum mætti eyða með öðrum
hætti en gönguferðum. Ég fylgdi
þessari eitursnjcllu leikfléttu
minni fast eftir og teygði mig í
fjarstýringuna.
Það heyrðist klikk umleið og ég
hvíslaði að konunni: „Ég blæs á
alla sérfræðinga. Þeir geta leitað
til mín ef þeir lenda á villigötum."
Ég fann að ég hafði náð tökum á
málinu en í þessari stöðu fannst
mér samt ekki rétt að ítreka þetta
með silfurbrúðkaupið. Þá hefði ég
nánast verið að storka örlögunum.
mark á þessu vandamálarugli,"
sagði ég við konuna um leið og ég
slengdi mér í sófann hjá henni.
„Það væri frekar að þessi söfnuð-
ur leitaði til mín sem ráðgjafa. Ég
veit ekki betur en mjög nálgist
silfurbrúðkaup okkar hjóna,“
sagði ég og blimskakkaði augun-
um á konuna. Það hnussaði eitt-
hvað í henni. Ég fann að ekki var
rétt að ræða þann merka áfanga á
þessari stundu.
„Finnst þér það ekki skrýtið,"
hélt ég áfram, „að fólk talar um
það að það skipti um maka svipað
og að skipta um bíl.“ Þarna vitn-
aði ég til raðgiftinganna. „Mér
finnst að með þér hafi ég í upphafi
eignast minn Mercedes," sagði ég
við konuna og gerði mig sykur-
sætan í framan. Með þessu trikki
hélt ég að hún sleppti mér frá
vandamálaþættinum. Staðreyndin
var nefnilega sú að það freistaði
mín enn að fylgjast með amerísku
löggunni á Sýn.
Partur af prógrammi
„Vertu ekki að þessu bulli,“
sagði konan. „Hlustaðu á það sem
fólkið er að segja. Sjáðu sjálfan þig
í þessum köllum,“ sagði konan.
„Það er aldreiahægt að tala al-
mennilega við ykkur. Þið hugsið
eftir allt öðrum brautum, ef þið
hugsið eitthvað yfirhöíuð. Þessi
hjón hafa mörg farið á svona
hjónahelgar á hótel, jafnvel þótt
ekkert sérstakt sé að.“
Ég gat ekki skilið á konunni
hvort hún ætlaðist til að við gengj-
um í gegnum svona prógramm. Ég
hafði vit á að spyrja einskis. Þetta
minnti mig helst á það þegar hún
stakk upp á því að við færum í
hjónaklúbb til þess að læra að
dansa. Ég náði að þegja það í hel.
Upp á síðkastið hefur hún þó að-
eins nefnt dansinn á ný en ég ekki
talið beina þörf á kennslu. Ég hef
bent konunni á að ég standi klár á
grunnsporinu í samba og að ensk-
ur vals velkist ekki teljandi fyrir
mér. Ég sé ekki að aðrir séu betur
á sig komnir í fótamennt.
Ég get raunar vel hugsað mér
að skreppa með konunni eina
helgi á hótel í nágrenni borgarinn-
ar en þá án sérfræðinganna. Ég
kem þeim einhvern veginn ekki
Lauyardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
inn í myndina. Ég er ekki svo æv-
intýragjarn í samlífinu að ég sjái
þá fyrir mér á rúmbríkinni,
hvorki prestinn né sálfræðinginn.
Þá sé ég mig alveg í anda ef ég
mætti á hjónanámskeið og þyrfti
að berstrípa mig andlega frammi
fyrir þeim sömu góðu mönnum.
Meintir spurningalistar
Nú veit ég ekkert hvernig þetta
fer fram en ímynda mér spurn-
ingalista hjónanámskeiðanna
svona. Fyrst svari eigimaðurinn:
Hvert er nafnið og hve gamall
er maðurinn? Er þetta fyrsta
hjónaband eða er maðurinn í rað-
hjónabandi? Krossaðu við sam-
búðarhæfileika þína, að eigin
mati: ágætm-, góður, sæmilegur,
afleitur. Ertu góður uppalandi?
Talar þú við konuna? Talar þú við