Dagblaðið Vísir - DV - 02.03.1996, Blaðsíða 22

22
írstæð sakamál
LAUGARDAGUR 2. MARS 1996 DV
Lögreglan í smábænum Redcar,
sem er í fimmtán kílómetra íjarlægö
frá Middlesborough á austurströnd
Englands, stóð frammi fyrir erfiöri
gátu þegar líkið af sautján ára
stúlku, Nadine Rayner, fannst við
þjóðveginn dimmt októberkvöld.
Engin vitni gáfu sig fram og ekkert
fannst sem bent gat til þess hver
hafði ekið á hana en ljóst var að bíll
hafði kastað henni af hjólinu sínu.
Því fór svo að málið var lagt til hlið-
ar, óleyst.
Næstum tíu árum síðar steig Dor-
is Hobbs, sem var þá sextug, um
borð í lest í Stockton-on-Tees og átti
þá fyrir höndum rúmlega hundrað
kílómetra langa ferð til Doncaster í
suðurhluta Yorkshire. Hún hafði
með sér bók og hugðist lesa á leið-
inni.
r
Okunnugur og
málgefinn maður
Doris fann sér mannlausan klefa
en naut ekki lestramæðisins lengi.
Inn tU hennar kom maður og brátt
varð henni ljóst að hann starði
stöðugt á hana. Hún lagði því bók-
ina tU hliðar því hún áleit að mað-
urinn hefði áhuga á að ræða við
hana. Og hún hafði rétt fyrir sér.
Maðurinn hóf samræðumar með
því að spyrja hvert hún væri að fara
og svaraði Doris því til að hún væri
að fara i heimsókn tU systur sinnar
í Doncaster.
„Er sambandið við systur þína
náið?” spurði þá maðurinn. „Ég á
við hvort þú getur rætt við hana um
vandamál þín?”
Þaö var eitthvað í rödd mannsins
og augnatiUiti sem sagði Doris að
. svarið gæti haft þýðingu fyrir hann.
Hún svaraði honum því á þá leið að
þær systur væru ekki sérstaklega
nánar. Hvor um sig lifði sínu lífi og
hvor um sig tæki á sínum vanda-
málum í kyrrþey.”
„Þannig er það víst með flesta,”
svaraði maðurinn. „Líttu bara á
mig. Ég var kvæntur í þrjátíu og tvö
ár og elskaði konuna mína. En ég
gat aldrei gert hana að trúnaðar-
vini. Ég óttaðist að valda henni
áhyggjum með því að biðja hana að
taka á vandamálunum með mér.”
Þörf tíl að leysa frá
skjóðunni
Doris virti manninn fyrir sér um
stund en sagði svo að hún hefði
aldrei gifst. En eins væri víst ástatt
um mörg hjón og hann hefði lýst.
„Og ef tU vill er það líka best því öU
glímum við við vandamál og þekkj-
um til leyndarmála sem best er víst
að segja sem minnst um,” bætti hún
svo við.
„Það er alveg rétt,” sagði maður-
inn, „en það kemur sá timi í lífi
hvers og eins að hann viU gera
hreint fyrir sínum dyrum og mörg-
um finnst best að gera játingu sína
í viðurvist ókunnugra sem gefa sér
tíma tU að hlusta og setjast ekki í
dómarasætið.”
Doris þóttist nú orðin nokkuð
viss um að maðurinn bæri þunga
byrði og skyndUega fékk hún samúð
með honum. En áður en hún gat
sagt það sem henni bjó í brjósti tók
hann aftur til máls.
„Ég veit að þú þekkir ekkert til
mín,” sagði hann, „og ef tU viU
finnst þér að ég sé smáskrítinn. En
ég hef þörf fyrir að tjá mig. Ég á
ekki svo langt eftir ólifað.”
Kvöld á kránni
„Hvað áttu við?” spurði Doris
vingjarnlega. „Ertu veikur?”
„Já, á vissan hátt er ég það,” svar-
aði maðurinn. „En þessu lýkur
brátt. Það eina sem ég biö þig um er
að hlusta.”
Doris kinkaði koUi og
maðurinn hóf frásögn sina.
„Það gerðist fyrir næst-
um tíu árum. Ég hafði unn-
ið hjá tryggingafélagi í
Redcar í tuttugu og fimm
ár. Starfið átti vel við mig
og ég átti indæla konu og
son sem ég var stoltur af.
En fóstudag einn var einum
starfsmannanna haldið boð
því hann ætlaði að ganga í
hjónanband. Ég var ekki
sérstaklega áhugasamur
um að fara en slóst í hópinn
á krá. Þar sat ég lengur en
ég hafði ætlað mér og hélt
ekki heim á leið fyrr en
klukkan var orðin hálfníu
þótt ég hefði lofað konunnj
minni að vera kominn heim
um sjöleytiö.
Ég hafði drukkið dálítið
en var ekki ölvaður þegar
ég settist undir stýri og ók
af stað heim. En þar eð ég
var orðinn seinn fyrir jed Lonsdale og Kitty Lonsdale.
ákvað ég aö stytta mér leið.”
leit í spegilinn og sá að hún lá á veg-
inum með hjólið ofan á sér. Hún
hreyfði sig ekki en samt kom mér
ekki til hugar að hún væri mikið
meidd. BUlinn hafði rétt strokist við
Játningin
„Vegna ölsins sem ég hafði
drukkið sá ég ekki stúlku á hjóli
sem var á veginum í myrkrinu og
rigningunni. Ef til viU var hún með
ljós aftan á hjólinu, ef tU vUl ekki.
Það veit ég ekki. En ég straukst
bara við hana. Ég hægði á mér og
hana.
Þegar ég kom heim skoðaði ég bU-
inn. Það sá ekki á honum fyrir utan
eina rispu. Það gat því vart verið að
stúlkan hefði meiöst mikið. En dag-
inn eftir las ég í blaðinu að ég hafði
orðið henni að bana.
Ég get ekki lýst því hvernig mér
leið. Hún var bara sautján ára og
hét Nadine Rayner. Hún var einka-
barn foreldra sinna. Kvöldið sem ég
varð henni að bana var hún á leið
heim úr kvöldskóla. Þetta var ung
og faUeg stúlka sem átti aUt lífið fyr-
ir sér en var nú dáin vegna þess hve
heimskulega ég hafði hegð-
að mér.”
Valdi þögnina
„í viku barðist ég við sam-
viskuna,” sagði maðurinn.
„Átti ég að gefa mig fram
yið lögregluna eða þegja?
Ég vissi að ef ég þegði yrði
aldrei flett ofan af því sem
ég hafði gert. Lögreglan
hefði ekkert tU að byggja
rannsókn sina á.
Ég íhugaði málið um hríð
en valdi svo að þegja. Það
hefði orðið konunni minni
mikið áfaU, og hugsanlega
um of, að heyra sannleik-
ann. Komið hefði til réttar-
halda og blaðaskrif hefðu
fylgt þeim. Nafn okkar
hefði komið í blöðum og
það hefði kippt fótunum
undan rekstri endurskoð-
unarskrifstofunnar sem
sonur minn var nýbúinn að
stofna.”
Maðurinn horfði á Doris um hríð,
áður en hann hélt áfram. „Ég veit
að þú lítur svo á að ég noti fjöl-
skyldu mína sem afsökun,” sagði
hann svo. „En í raun er það ekki
þannig. Hefði ég ekki haft um aðra
að hugsa en sjálfan mig hefði ég gef-
ið mig fram. Það er alveg sama
hvaða refsingu ég hefði fengið því
hún hefði ekki verið á við það víti
sem ég hef verið í síðan þetta gerð-
ist.”
Sögulok
Maðurinn hallaði sér nú aftur á
bak i sætinu og lokaði augunum.
Eftir nokkra þögn hélt hann svo
áfram.
„Kitty, konan mín, dó í nóvem-
ber. Ég veit að hún var búin aö hafa
áhyggjur af mér. Ég var orðinn
þunglyhdur og önugur og hún fékk
að kenna á því. En ég fékk ekki við
það ráðið. Sektin var mér þung
byrði. Ef ég á nokkru sinni eftir að
hitta hana aftur mun ég skýra þetta
allt fyrir henni.”
Nú varð djúp þögn í lestarklefan-
um. Doris sá að maðurinn hafði lok-
að augunum. Var hann sofnaður?
Hún leit á úrið sitt. Þau yrðu kom-
in til Doncaster eftir háiftíma. Hvað
átti hún að gera?
Á vissan hátt fann hún til með
manninum en samt fannst henni
ekki að hún gæti látið hann komast
hjá því að taka út refsingu fyrir það
sem hann hafði gert. Hún stóð því á
fætur og gekk fram á ganginn.
Eftir að hafa gengið um nokkra
vagna fann Doris loks lestarvörð,
Sean Walsh. Hún sagði honum i
stuttu máli hvað henni hefði verið
sagt og bað hann að koma með mér.
Walsh var dálítið efins. Honum
fannst sagan frekar ótrúleg. Samt
fór þó svo að hann ákvað að fara
með henni, þótt ekki væri til annars
en líta á manninn sem hún var að
segja frá. Að minnsta kosti væri rétt
að gera það áður en lögreglunni
yrði gert aðvart.
Frakkinn
Doris vísaði Walsh veginn að
klefanum en þegar þau komu að
honum var hann mannlaus. Þar var
aðeins að sjá frakka, snyrtilega
saman brotinn. En augnabliki síðar
sáu þau að hurð á lestarvagninum
sveiflaðist fram og aftur. Doris tók
fyrir munninn á sér til að kæfa ópið
sem hún rak ósjálfrátt upp. Walsh
tók um axlir hennar og leiddi hana
inn í annan klefa þar sem fólk var
fyrir. Svo hélt hann fram í lestina
og tilkynnti lögreglunni hvað gerst
hafði.
Þegar lestin rann inn á stöðina í
Doncaster biðu þar lögreglumenn.
Þeir tóku frakkann og í honum
fundu þeir meðal annars ökuskír-
teini. Það sýndi að maðurinn hafði
heitið Bob Lonsdale og hafði orðið
sextíu og sjö ára.
í þann mund sem senda átti sveit
til að leita meðfram teinunum bár-
ust um það boð frá stjóra annarrar
lestar að lík hefði sést liggjandi við
teinana um sjö kílómetra fyrir utan
Doncaster.
Lögreglan í Redcar fékk málið til
meðferðar og þar var kveðinn upp
um það úrskurður 3. febrúar 1988 að
Lonsdale hefði svipt sig lífi.
Sonur hans, Ted Lonsdale, hafði
meðal annars þetta að segja á eftir:
„Ég hef fengið að lesa frásögn ung-
frú Dobbs og verð að viðurkenna að
faðir minn varð Nadine Rayner að
bana. En ég er viss um aö hann
þagði ekki til að bjarga sjálfum sér.
Ég tel víst að það hafi fyrst og
fremst verið af tillitssemi við móður
mína að hann valdi að gera ekki
játningu sína fyrr en hún var látin.
Ýmsir munu segja að hann hafi
valið aðferð hugleysingjans með því
að svipta sig lífi, í stað þess að gefa
sig fram við lögregluna og taka síð-
an út sína refsingu. En hann var
niðurbrotinn maður sem hafði ekk-
ert að lifa fyrir. Ég mun sakna hans
en held að hann hafi gert rétt.”