Dagblaðið Vísir - DV - 02.03.1996, Blaðsíða 33

32
LAUGARDAGUR 2. MARS 1996 UV
3D'"V LAUGARDAGUR 2. MARS 1996
41

Sigrún Pálína Ingvarsdóttir um meinta nauðgunartilraun biskups:
Hans skömm en ekki mín
„Ég kynntist Ólafi fyrst þegar
hann gifti mig og fyrrverandi mann-
inn minn. Þegar ég lenti síðan í
hjónabandserfiðleikum 1979 fannst
mér eðlilegast að leita til hans. Ég
hitti hann fjórum sinnum og hann
virkaði á mig sem góður maður og
það var gott að tala við hann,“ seg-
ir Sigrún Pálína Ingvarsdóttir sem
hefur sakað biskup um að hafa
reynt að nauðga sér fyrir 17 árum
þegar hún var 22 ára.
„Ég trúði honum fyrir því að ég
hefði lent í kynferðislegri áreitni
sem barn og hann vildi ræða það ít-
arlega og tengdi við samlíf okkar
hjóna. Fjórði fundurinn var að
kvöldi til því hann sagðist ekki hafa
tíma að deginum en það væri nauð-
synlegt að við hittumst. Eftir við-
talið stakk hann upp á því að við
færum í bókasafnið í kirkjunni og
læsum dagblöðin til að slappa af.
Þegar við komum þangað var það
lokað. Þá stakk hann upp á því að
hann sýndi mér skrúðhúsið þar sem
hann sýndi mér messuklæðin."
Skellti í lás
„Eftir á að hyggja þá hef ég verið
það okkar sem fylltist lotningu
þarna inni því í beinu framhaldi
sagðist hann ætla að sýna mér skrif-
stofuna þar sem hann semdi allar
ræðurnar. Ég fór með honum þang-
að inn og í sömu andrá skellti hann
í lás og ég sá að ég var stödd inni í
læstu, gluggalausu herbergi. Að
sinni ætla ég ekki að lýsa því hvað
gerðist þarna.
- Af hverju ekki?
„Ég ræði málið núna fyrst og
fremst til að svara þeim
ósannindum sem Ólafur Skúlason
kom fram með í sjónvarpinu."
- Var þetta kynferðisleg áreitni?
„Ég kalla þetta tiíraun til nauðg-
unar. Þegar viðkomandi neytir afls-
munar til að koma fram vilja sínum
og fórnarlambið þarf að beita afli til
að komast undan er farið yfir mörk-
in á milli kynferðislegrar áreitni og
nauðgunartilraunar."
- Nú sagði Ólafur í Sjón-
varpinu að hann hefði farið
í dagbækur sínar og ekki
fundið neitt um ykkar
fundi. Hverju svarar þú
því?
„Ef hann hefur ætlað sér
þetta sem hann gerði þá
skráir hann náttúrlega ekki
neitt í sína dagbók. Ég spyr
líka; hvers vegna ætti hann
að vilja hitta mig að kvöldi
í Bústaðakirkju ef hann
þekkti mig ekki neitt? Hann
er að fara með ósannindi."
Ég skalf og grát
Sigrún Pálína segist hafa
orðið fyrir miklu áfalli við
þennan atburð. „Ég komst
út úr kirkjunni, fór heim og
brotnaði alveg niður. Ég
skalf og grét alla nóttina.
Ég sagði mínum nánustu
frá þessu en það var alls
staðar sama svarið: „Þú get-
ur ekkert gert, þetta er orð
á móti orði.“ Á þessum
tíma voru engin Stígamót
og þessi umræða ekki byrj-
uð nema að mjög litlu leyti.
Eðli atburðarins og hversu
alvarlegur hann var gerði
það að verkum að ég gat
ekki fundið sökina hjá mér
þrátt fyrir að ég færi strax
að leita að henni eins og
fórnarlömb reyna jafnan að
gera.“
„Svo fór ég bara að reyna
að lifa með þessu en ég gat
aldrei gleymt þessum at-
burði. Mesta áfallið var
hvernig hann byggði upp
traust hjá mér og misnotaði
það síðan algjörlega. Ég
hafði áhyggjur af því að ég
væri ekki sú eina og sá fyr-
ir mér fermingarstúlkurnar
og konur í sorg. Ég var með
mikla sektarkennd yfir því
að gera ekki neitt í málinu.
Fljótlega spurði ég lögfræð-
„Ég fór með honum þangað inn og í sömu andrá skellti hann í lás og ég sá að ég var stödd
inni í læstu, gluggalausu herbergi." DV-myndir ÞÖK
ing að því hvort ég hefði ein-
hvern möguleika í þessu máli
en hann sagði að ég gæti ekki
sannað neitt. Ég fór í heil-
mikla sjálfsvinnu og leitaði
mér aðstoðar til að vinna úr
þessum hlutum og styrkja
mína sjálfsmynd."
Siðferðiskennd
minni ofboðið
- Hvenær fórstu síðan að
segja frá þessum atburði?
„Það eru um 7-8 ár síðan ég
byrjaði að segja fleirum frá
þessu en mínum nánustu. Mér
fannst það eina leiðin út úr
þessu fyrst mér var ráðlagt að
leita ekki til dómstóla. Hugs-
anlega gæti ég rekist á aðrar
konur sem hefðu sömu
reynslu. Fyrir sex árum
kynntist ég konu sem var líka
fórnarlamb hans. Það studdi
þann ótta að ég væri ekki ein
en spurningin var bara hvort
þær þyrðu að koma fram.
Minni siðferðiskennd var
ofboðið þegar hann bauð sig
fram til biskups. Ég hafði sam-
band við prest sem var hættur
störfum. Hann kom með þá
uppástungu að ég færi til Ólafs
til að sannfæra mig um að
hann væri breyttur maður. Ég
fór þangað árið 1988 ásamt fé-
lagsráðgjafa sem var mér til
stuðnings. Þá fór ég inn í- Bú-
staðakirkju sem ég hafði ekki
komið inn í frá því að þessi at-
burður átti sér stað. Ég bað og
fletti í Biblíunni og síðan þá er
Bústaðakirkja fyrir mér Guðs-
hús en ekki Ólafshús. Á þess-
um fundi spurði Ólafur strax
hver hefði sent okkur og hvort
við ætluðum að koma í veg
fyrir að hann yrði biskup.
Hann sagðist meðal annars
vilja biðja mig fyrirgefningar
á öllu því ilia sem hann hefði
gert mér en þetta myndi hann
aldrei viðurkenna. Hans lokaorð
voru að hann myndi aldrei láta
hempuna fyrir þetta. Ég trúði því
aldrei að hann yrði biskup því ég
hélt að prestarnir hlytu að átta sig á
því hvaða mann hann hafði að
geyma.
Fyrir tveimur árum, þegar ég og
kærastinn minn vorum að velta því
fyrir okkur að giftast, setti ég það
sem skilyrði að sá prestur sem gæfi
okkur saman yrði að trúa minni
sögu. Svar Pálma Matthíassonar
var að hann væri tilbúinn að gifta
okkur. Svo kom að því að sonur
minn átti að fermast hjá séra Vig-
fúsi Þór Árnasyni í Grafarvogi. Ég
sagði honum frá atburðinum og
leysti hann undan trúnaðareiðnum
enda vildi ég að hann ræddi þetta
við aðra presta. Þarna upplifði ég
fyrst ákveðið öryggi. Þarna var
kominn prestur sem sagðist trúa
mér og ég trúði því að hann myndi
gera eitthvað í málinu.
ur að tala um hvað þetta væri
hræðilega erfitt fyrir sig og sína
fjölskyldu. Ég benti honum á að það
hefði hann betur hugsað um fyrir 17
árum. Þegar ég vildi ekki draga til
baka erindi mitt, sem þá var hjá
stjórn Prestafélagsins að prestanna
frumkvæði, hótaði hann mér meið-
yrðamáli og sagði mér líka að hann
fengi ótal hringingar frá fólki sem
segði miður fallega sögu um mig og
mína fjölskyldu og að það yrði ekki
gaman fyrir mig ef það fréttist."
Eftir þennan fund var mér mis-
boðið og það að við vorum orðnar
fleiri en tvær gerði það að verkum
að ég varð að halda áfram. Þá leit-
aði ég til Stígamóta og þar höfum
við hist reglulega síðan. Við veitt-
um Guðrúnu Jónsdóttur umboð
okkar til að greina frá okkar málum
í fjölmiðlum."
Sáttafundur
með Ólafi
Ég hef
ekkert að fela
Þegar síðan þessi ágreiningur í
prestastéttinni kom upp núna í jan-
úar og ég sá að Vigfús Þór lýsti
stuðningi við biskup umturnaðist
ég af reiði. Ég skildi ekki hvernig
prestur sem vissi hvað Ólafur hafði
gert mér gæti lýst stuðningi sínum
við hann. Ég leitaði leiða og komst
að því að það var til siðanefnd
presta svo að ég skrifaði henn bréf
til að kvarta undan Vigfúsi og biðja
um stuðning hennar til að leita
sátta. Mér fannst ég eiga rétt á að
vera örugg í minni sókn og sátt við
minn sóknarprest. Jafnframt vildi
ég koma minni sögu á framfæri við
rétta aðila sem tækju af mér ábyrgð-
ina á þessari vitneskju.
Sættir tókust með okkur Vigfúsi
og ég hélt að þar með væri málinu
lokið hvað mig snerti. Vigfús kom á
sáttafundi með Ólafi um miðjan fe-
brúar. Ég hafði með mér tvo stuðn-
ingsaðila. Á þessum fundi fór Ólaf-
- Nú lætur Ólafur á sér skilja að
ýmis öfl standi að baki ásökunum
þínum. Hvað viltu segja um það?
„Það er ótrúlegt að horfa upp á
Ólaf halda ósannindum fram í sjón-
varpi, blanda einhverjum öflum inn
í þetta og líkja mér við strengja-
brúðu. Mér flnnst það móðgun við
mig að halda að ég þurfi að hafa ein-
hver öfl á bak við mig. Ég er að gera
þetta sjálf en ég vil taka það fram að
ég á stóran vinahóp sem hefur stutt
mig.“
„í dag er ég sáttari við sjálfa mig
en ég hef verið lengi. Ég er að
standa með mér, rétta úr mínu baki
og segja sannleikann. Ég er komin
af stað og loksins að gera það sem
mér hefur fundist rétt að gera í 17
ár. Hví skyldi sannleikurinn ekki
vera jafn sannur nú og daginn eftir
að þetta gerðist? Ég finn til með fjöl-
skyldu Ólafs en sá sársauki sem þau
verða fyrir er á hans ábyrgð, ekki
mína. Þetta er ekki mín skömm
heldur hans. Ég hef ekkert að fela.“
-ból
Konurnar
segja
sögu sína
Þrjár konur hafa sakaö
biskup íslands, Ólaf Skúla-
son, um tilraun til nauög-
unar og kynferðislega
áreitni á hendur sér. Allar
hafa þær sent greinargerð
um mál sín til Prestafélags
íslands undir fullu nafni
og kennitölu og farið fram
á að þessi mál verði rædd
og á þeim tekið.
Ólafur kom fram í frétta-
þættinum Dagsljósi í ríkis-
sjónvarpinu síðastliðið
þriðjudagskvöld þar sem
hann sagði frá samskipt-
um sínum við konurnar,
hrakti orð þeirra og neit-
aði ásökununum. í kjölfar
þeirra ummæla biskups
hafa konurnar ákveðið að
kæra hann til siðanefndar
Prestafélagsins vegna
meints brots á trúnaði og
jafnframt að segja sögu
sína. Þær hafa þó ákveðið
að segja ekki í smáatriðum
frá meintri kynferðislegri
áreitni biskups til að gefa
Prestafélaginu enn eitt
tækifæri til að taka á mál-
inu.
Nafn einnar konunnar
hefur öðrum fremur komið
fram í fjölmiðlum í tengsl-
um við þetta mál og hefur
hún ákveðið að segja frá
máli sínu undir fullu nafni
og mynd. Hinar tvær kon-
urnar og maður annarrar
þeirra óska hins vegar
nafnleyndar enda sé nafn
þeirra komið fram á þeim
stöðum sem það skipti
máli, þ.e. hjá Prestafélag-
inu.
Biskup vildi ekki ræða
við DV um frásögn kvenn-
anna þegar eftir því var
leitað. -ból
Hjón segja frá samskiptum sínum við biskup:
Siðferðisskylda að segja frá þessu
„Ég kynntist Ólafi fyrst 16 ára
gömul í Réttarholtsskóla þegar hann
var enskukennarinn minn. Mér
fannst hann vera mikill guösmaður
og leit mjög upp til hans sem prests.
Þegar við hjónin ákváðum að gifta
okkur vildi ég að hann gæfi okkur
saman. Þetta var virkilega fallegt
brúðkaup og viö vorum mjög ánægð
með þessa stund. Við eignuðumst
síðan dreng og báðum Ólaf að skíra.
Við heyrðum síðan ekkert meira í
honum í langan tíma enda voru eng-
in persónuleg samskipti okkar á
milli heldur voru þetta bara embætt-
isverk.“
Það er kona á fertugsaldri sem
hefur orðið. Hún og maðurinn henn-
ar hafa sakað Ólaf Skúlason biskup
fyrir kynferðislega áreitni gagnvart
henni sem þau segja að átt hafi sér
stað í Danmörku árið 1979 þegar
hún var rétt um tvítugt.
Meira en
klapp á afturendann
„Ári eftir að við fluttumst til Dan-
merkur hitti móðir mín Ólaf á forn-
um vegi og hann bað um símanúm-
erið okkar þar sem hann var á leið
á prestaþing í Kaupmannahöfn.
Hann hringdi síðan í mig úti og
bauð mér út að borða. Við fórum
bæði að hitta hann og þá gerðist sá
atburður sem um ræðir og ég vil
ekki lýsa í smáatriðum að svo
stöddu," segir konan sem segir að
málið hafi fengið mjög á sig.
„Atburöurinn var alvarlegri held-
ur en eitthvert klapp á afturend-
ann,“ segir maðurinn hennar.
„Þetta var ekki tilraun til nauðgun-
ar en þetta var gróft áreiti og sjokk-
ið var fyrst og fremst fólgið í því
hver þetta var,“ segir hann.
„Hann leitaði á mig. Það fór ekk-
ert á milli mála hvað hann vildi,“
segir konan. „Mér var verulega
brugðið. Ég hringdi daginn eftir í
fjölskylduna mína og var mjög mið-
ur mín. Ég sagði vinum mínum frá
þessu því að ég varð að losa um
þetta. Svo sat ég og hugsaði; af
hverju ég, hvað varð til þess að
hann gerði þetta við mig? Éf þetta
hefði verið einhver venjulegur mað-
ur hefði ég bara sagt að þessi maður
væri ekki í lagi en þetta var prestur-
inn sem gifti okkur. Hann hefur
varpað skugga á tvær stærstu stund-
irnar í lífi okkar, giftinguna og
skírnina, því að við getum ekki
lengur borið virðingu fyrir honum
og þeim orðum sem þar voru látin
falla,“ segir hún.
Maðurinn hennar tekur í sama
streng: „í hvert sinn sem ég hugsa
um giftinguna kemur þessi atburður
upp í hugann. Þetta tengist allt hvað
öðru. Það stendur ýmislegt í Bibl-
íunni um það sem hann framdi og
það sem kvelur okkur hvað mest er
að þessi maður skuli geta starfað
áfram, ekki bara sem prestur heldur
sem yfirmaður kirkjunnar." segir
maðurinn.
Reyndum
að ýta þessu frá
- Af hverju gerðuð þið ekkert í
málinu á sínum tíma?
„Við vorum þrjú ár í Kaupmanna-
höfn eftir atburðinn og svolítið slit-
in úr tengslum við íslenskt þjóðlíf.
Auk þess máttum við okkar ekki
mikils ein á móti biskupi," segir
maðurinn. „Við erum auðvitað ekki
fullkomin. Þetta er óþægilegt mál
sem tekur mikið á. Þann tíma sem
þetta hefur verið í hámælum-er ég
búinn að vera með hnút í maganum
allan daginn. Kannski er ekki nein
afsökun fyrir því að við gerðum
ekki neitt í þessu. En það skýrist
líka kannski af umræðunni í þjóðfé-
laginu. Það er ekkert langt síðan
fólk fór að ræða þessi mál opinber-
lega og því eldri sem við verðum því
betur áttum við okkur á alvarleika
þessa máls,“ segir hann.
Konan hans lýsir því að þegar
Ólafur náði kjöri sem biskup yfir ís-
landi hafi brotist út í henni mikil
reiði.
„Ég trúði því aldrei að hann næði
kjöri en þegar það gerðist hringdi ég
niður á biskupsstofu og sagði þeim
mína sögu. Þá sagði sá sem ég talaði
við; „Ert þú flugfreyjan?" Þetta var í
raun í fyrsta skipti sem mér varð
ljóst að það væru einhverjar aðrar
sem hefðu lent í þessu. Ég hélt að
þetta væri bara bundið við mig.
- En hvað varð til þess að þið
ákváðuð að gera eitthvað í málinu
núna eftir allan þennan tíma?
„Við eigum í raun ekki frum-
kvæðið að því,“ segir konan. „Við
Sigrún Pálína fréttum hvor af
annarri og töluðum saman í síma
fyrir nokkrum árum. Svo bað hún
okkur að leggja okkar sögu fram
máli sínu tfl stuðnings núna og það
var auðsótt mál. í framhaldinu vor-
um við kölluð fyrir hjá siðanefnd-
inni og áttum góðan fund sem við
vorum mjög sátt viö,“ segir konan
og maðurinn hennar er sammála.
„Siðanefndinni eru settar ákveðn-
ar reglur sem henni ber að fara eft-
ir og hún hefur ekki umboð til að
fjalla um mál sem eru eldri en eins
árs, jafn fáránlegt og það er. Ég er
því ekki að ásaka nefndina en hins
vegar er það auðvitað Prestafélagið
sem ætti þá að taka á þessu,“ segir
hann.
Átti ekki að
verða fjölmiðlaveisla
„Ég vildi láta vinna þetta mál inn-
an veggja kirkjunnar. Við ætluðum
aldrei að láta þetta verða að ein-
hverri fjölmiðlaveislu," segir konan.
„Það sem kvelur okkur hvað mest er að þessi maður skuli geta starfað áfram, ekki bara sem prestur heldur sem yfir-
maður kirkjunnar."
„Það er gjörsamlega ólíðandi og óþolandi að biskupinn geri slíka hluti sem honum
er borið á brýn að hafa gert og ég veit með vissu að hann er ekki saklaus af.“
Kona á fimmtugsaldri sakar biskup um áreitni þegar hún var tólf ára:
Hef aldrei getað
gleymt þessu
Hún segist þó ekki óttast neinn
kjaftagang því hún hafi ekkert á
samviskunni. „AUt sem við erum að
segja er satt og rétt. Út frá siðferðis-
legu sjónarmiði finnst okkur við
vera að gera rétta hluti nú. Okkur
fannst að það væri skylda okkar að
láta þjóðkirkjuna vita. Þessi reiði
sem var fyrst í mér er farin núna en
mér finnst að það eigi að vera hægt
að gera hærri siðferðiskröfu til
presta, hvað þá biskups," segir hún.
„Við erum ekkert að þessu að
gamni okkar. Við getum bara ein-
faldlega ekki tekið kirkjuna í sátt
með þennan mann i þeirri stöðu
sem hann er í. Út af þessum atburði
drógum við til dæmis lengi að skíra
yngsta son okkar. Ef Prestafélagið
tekur ekki á þessu máli sjáum við
okkur ekki annað fært en að segja
okkur úr þjóðkirkjunni," segir eig-
inmaðurinn.
-ból
„Ég hef bara einu sinni hitt Ólaf
Skúlason. Það var þegar ég var á barns-
aldri á sundnámskeiði og hann stýrði
fermingarbarnamóti sem æskulýðsfull-
trúi kirkjunnar á sama stað. Hann
hafði þá mikil og óeðlileg afskipti af
mér og annarri telpu og viðhafði athæfi
sem ég get ekki kallað annað en mjög
grófa kynferðislega áreitni þó ekki hlyt-
ist meira af,“ segir kona á fimmtugs-
aldri sem ekki vill láta nafns síns getið.
Hún segist hafa verið um 12 ára gömul
þegar meintur atburður átti sér stað.
- Hvernig brást þú við þessum at-
burði?
„Ég forðaðist Ólaf. Þetta fór ekki
fram hjá vinkonum mínum og mér
fannst þetta vandræðalegt. Þegar ég
kom heim af sundnámskeiðinu sagði ég
móður minni frá þessu og hún brást við •
með því að afla sér upplýsinga um hver
hann væri, þessi æskulýðsprestur, sem
ég kallaði svo.“
Skömm á þessum manni
- Hafði atburðurinn áhrif á þig i kjöl-
farið?
„Fyrst og fremst þannig að ég hafði
beyg af og skömm á þessum manni.
Þegar ég fermdist ákvað ég síðan að
fara ekki á fermingarbarnamót þó mig
langaði til þess af ótta við að hann yrði
þar. Þetta hefur hins vegar ekki haft al-
varleg áhrif á líf mitt en að sjálfsögðu
hef ég aldrei getað gleymt þessu né get-
að litið þennan mann þeim augum sem
ég vil líta prest, hvað þá biskup."
- Hvað varð til þess að þú kemur
fram núna með þessa sögu?
„Þegar ég frétti að stjórn Prestafé-
lagsins ætlaði að fjalla um meinta kyn-
ferðislega áreitni biskups þá stóð ég
frammi fyrir þeirri siðferðilegu spurn-
ingu hvort mér bæri ekki skylda til að
skýra henni frá þeirri vitneskju sem ég
bý yfir. í fjölda ára leit ég svo á að þetta
væri einstakt og afmarkað atvik sem
hefði hent mig eina og að ég væri
óskaplega heppin að þetta hefði ekki
gengið lengra eða meira hlotist af. Fyr-
ir um tveimur árum sannfærðist ég um
að ég væri ekki eina tilfellið því þá
skýrði kona mér í trúnaði frá því að
hún hefði orðið fyrir grófri áreitni af
hálfu Ólafs Skúlasonar þegar hann var
starfandi prestur í Bústaðasókn. Þetta
varð þess valdandi að hún lét ekki
ferma sig. Ég hef leyfi hennar til að
segja frá þessu en ekki öðru.“
Ólíðandi að
biskup geri svona
„Ég ákvað síðan að skýra stjórn
Prestafélagsins frá þessu því mér fannst
það einfaldlega siðferðileg skylda mín
bæði gagnvart þessum konum og kirkj-
unni. Hvað það líður langur tími frá því
að þetta gerðist og þar til nú breytir
engu um siðleysi atburðarins. Það sem
skiptir máli er að hér er um að ræða
æðsta mann þjóðkirkjunnar, fulltrúa
þeirrar siðfræði sem við byggjum okk-
ar þjóðfélag á. Það er gjörsamlega ólíð-
andi og óþolandi að biskupinn geri
slíka hluti sem honum er borið á brýn
að hafa gert og ég veit með vissu að
hann er ekki saklaus af,“ segir þessi
kona.
- Þú sakar stjórn Prestafélagsins um
að hafa rofið trúnað við þig. Á hverju
byggirðu þær ásakanir?
„Ég skrifaði stjórn Prestafélagsins í
febrúar þar sem ég skýrði frá mínu
máli og óska eftir að farið sé með það
sem algert trúnaðarmál. Erindi mínu
og hinna kvennanna tveggja, sem ég
þekkti ekkert á þeim tíma, var síðan
vísað til siðanefndar Prestafélagsins og
ítrekað að um trúnaðarmál væri að
ræða. Nú hefur siðanefndin sagt mér að
hún harmi að efni bréfsins hafi komist
til fjölmiðla áður en nefhdin var búin
að funda og þar með staðfest að um al-
varlegt trúnaðarbrot var að ræða.“
- Nú svarar biskup ásökunum þínum
í sjónvarpinu og segir þær á engum
rökum reistar. Hann segir meðal ann-
ars að sundmót og fermingarbarnamót
hafi aldrei verið haldin á sama tíma á
þessum stað. Hvað viltu segja um þessi
ummæli biskups?
„Biskup vitnaði, þar sem honum
hentaði, í mitt trúnaðarerindi sem
hann átti engan veginn að vera með
undir höndum. Þá tók hann fram að
fermingarbarnamót árið 1963 hefði fall-
ið niður, sem kann rétt að vera, en ég
hef aldrei fullyrt um ártalið og tók það
mjög skýrt fram í bréfi mínu til stjórn-
ar Prestafélagsins að ég væri ekki viss
um árið vegna þess hve langt er um lið-
ið og þess að ég var á sundnámskeiði á
sama stað, fjögur ár í röð. Sú fullyrðing
hans að fermingarbarnamót og sund-
mót hafi ekki verið haldin á þessum
stað á sama tíma er bara endemis kjaft-
æði, svo ég noti nú það orð. Að minnsta
kosti gerðist það í þetta sinn.“
„I kjölfar þessa viðtals við biskup
ákváðum við, þessar þrjár konur, að
senda erindi okkar aftur til siðanefnd-
arinnar og óska eftir upptöku þessa
máls út af trúnaðarbresti og út af um-
mælum biskupsins í þessu viðtali.
Einmitt þess vegna er ég ekki tilbúin á
þessu andartaki að ræða nákvæmlega
hvað gerðist í þetta tiltekna skipti þeg-
ar biskup áreitti mig vegna þess að ég
tel mig enn þá bundna ákveðnum trún-
aði við siðanefndina á meðan hún hefur
þetta tækifæri frá mér til að aðhafast
eitthvað. Eftir að ég fékk skriflega stað-
festingu frá siðanefndinni sem staðfesti
að trúnaðarbrestur hefði orðið tel ég
mig hins vegar tilneydda að gefa al-
menningi kost á að vita hvers vegna ég
er að þessu.“ -ból