Dagblaðið Vísir - DV - 01.04.1997, Blaðsíða 11

ÞRIÐJUDAGUR 1. APRÍL 1997
enmng u
Lífið er líka dans á rósum
Miðvikudaginn fyr-
ir páska frumsýndu
Hugleikarar nýtt leik-
rit sem þeir kalla
Embættismanna-
hvörfin. Þar segir frá
því þegar ungur emb-
ættismaður, Friðþjóf-
ur, er kallaður fyrir
embættismannaráð
Reykjavíkur og falið
að leita að embættis-
mönnum sem aldrei
hafa komið aftur úr
sendiferðum til Korp-
úlfsstaða. Hann fer af
stað og lendir í ýms-
um hremmingum en
finnur að lokum það
sem hann var sendur
eftir. Og ekki nóg
með það, fundurinn
varpar nýju ljósi á
stöðu hans sjálfs i líf-
inu, auk þess sem
höfundum verksins
(sem eru átta!) tekst
að búa til vísi að
sönnu sæluríki við
borgarmörkin.
Hugleikir hafa
alltaf verið visvitaðar
stælingar á öðrum
hugverkum úr skáldskap eða þjóðarsögu - ís-
lendingasögur náttúrlega frægasta dæmið í
hinni frábæru sýningu á Stútungasögu. I Emb-
ættismannahvörfunum er margt sem minnir á
Kristnihald imdir jökli - Friðþjófur er eins og
Umbi sérlegur útsendari yfirvalda og fmnur
ýmislegt annað en hann átti að finna. Þó er
ekki gengið eins langt í stælingu og skopfærslu
og stundum áður. Einnig vantar upp á að hug-
leikarar sleppi sér í gríninu á þennan sérstæða,
gróteska hátt sem þeir hafa þróað svo unaðs-
lega gegnum árin. Getur verið að Jón St. Krist-
jánsson leikstjóri hafi agað þá of mikið?
Að þessu sögðu er sjálfsagt að sleppa sér svo-
lítið og viðurkenna að mörg atriði í sýningunni
hugleiksk - að
maður tali nú
ekki um strútinn!
Sævar Sigur-
geirsson leikur
aðalhlutverkið,
misþroska töku-
bamið sem sent er
af stað til að leita
hinna týndu, og er
glæsilegur leikari
hvemig sem á
hann er litið.
Kannski tekur
hann leikinn of al-
varlega fyrir Hug-
leik, en víst er að
ógleymanlegur
verður hann í
týpískri stellingu
James sjálfs í
Bond-atriðinu, og
gaman var hvem-
ig geysimikil hæð
hans var notuð í
fallegu ástaratriði
með Júlíu bisk-
upsdóttur sem Sig-
ríður Lára Sig-
urjónsdóttir lék
svo prýðilega - en
einnig ívið of
stillt.
Hugleikur á sérstakan sess I hjörtum hinna
fjölmörgu Reykvíkinga sem þráðu eigin áhuga-
leikhóp. En einmitt vegna aðstæðna sem eru
öðruvísi í höfuðborginni en víðast hvar þurfa
Hugleikarar að varðveita sérkenni sín, passa
að verða ekki eins og hinir.
Hugleikur sýnir í Tjarnarbíó: Embættismanna-
hvörfin. Feluleik eftir Önnu K. Kristjánsdóttur,
Ármann Guðmundsson, Fríðu B. Andersen,
Sigrúnu Óskarsdóttur, Sævar Sigurgeirsson,
Unni Guttormsdóttur, V. Kára Heiðdal og Þor-
geir Tryggvason
Höfundar tónlistar: Ármann Guðmundsson og
Þorgeir Tryggvason
Leikstjóri: Jón St. Kristjánsson
Korpa skýtur á Friðþjóf sem rænir friöi í sæluríkinu. Sævar Sigurjónsson og Jónína Björgvinsdóttir í hlut-
verkum sínum. DV-mynd Hilmar Þór
Leiklist
Silja Aðalsteinsdóttir
voru drepfyndin á þennan dásamlega hug-
leikska hátt. Hugleiknust vom prímadonnan
Hulda B. Hákonardóttir sem ekki bregst í hlut-
verki Ólafar Rögnu, Jónína Björgvinsdóttir
sem hin upprunalega Korpa og Unnur Gutt-
ormsdóttir sem Westm’-íslendingurinn Doris
Day; tungutak hennar vandlega hannað af sér-
fræðingum. Tónlistin var líka skemmtilega
Jónas Ingimundarson meö Eldhug-
ann. DV-mynd S
Jónas Ingimund-
arson heiðraður
Rótarýklúbbur Kópavogs hefur
veitt Jónasi Ingimundarsyni tónlist-
armanni heiðursviðurkenningu sína
í ár fyrir listræn störf hans og for-
göngu um tónlistarflutning á land-
inu. Tók hann á móti smíðisgripnum
Eldhuganum eftir Sigurð G. Stein-
þórsson í samsæti á þriðjudaginn
var.
Eins og alþjóð veit hefur Jónas ver-
ið mikilvirkur einleikari, meðleikari
og undirleikari á píanó síðan hann
kom heim frá námi. Einnig hefur
hann kennt á píanó, stjómað kórum
og leikið inn á fjölmargar hljómplöt-
ur. Mest er um vert að hann hefur á
undanfómum árum tekið eigið fram-
kvæði í tónlistartlutningi og kynn-
ingu á tónlist í samræmi við þann
sérstæða skapandi kraft sem í honum
býr.
Fínirí
Það var alls konar fmirí í boði í
sjónvarpi og útvarpi um páskana.
Bænadagana var maður við sjón-
varpið, meira og minna.
Þetta eru svo miklir strangtrúar-
dagar samkvæmt íslenskum lögum
að það er varla að fólk kunni við að
fara á klóið fyrr en á laugardegin-
um fyrir páska, og þá ekki mjög
lengi, því trúarofstækið hefst svo
aftur þegar
fer að líða
á kvöldið
og er rétt
að losna
um það
annan dag
páska þeg-
ar þetta er
skrifað. Þá
hefst mik-
ið skíðatal
í fjölmiðl-
unum og
manni
dettur í
hug að þar
sé lúterska
kirkjan
líka með
puttana.
Þegar búið er að tyfta andann þá
skal taka til við holdið.
Á fostudag sýndu sjónvarpsstöðv-
amar hvor sína íslensku heimildar-
myndina. Mynd Elinar Hirst um
fangana á Mön var ljómandi áhuga-
verð og hefði gjarnan mátt vera í
Fjölmiðlar
Sigríður Halldórsdóttir
tveimur hlutum því það komst bók-
staflega ekki allt að í einum þætti
sem mann langaði að vita. Elín á
sjálfsagt eftir að gera miklu meira
fýrir sjónvarp af þessu tagi, hún er
fin fjölmiðlakona.
Myndin sem Stöð 2 sýndi um
bóndann á Merkigili var falleg og
undirtónn hennar auðvitað trega-
blandinn. Umsjónarmaður hennar
hafði ekki mikið efni milli handa,
enda víst ekki staðið annað til upp-
haflega en að sýna stutta kynningu
á honum. Sérstæð útfór hans er ég
viss um að er efni sem hægt er að
bjóða útlendum sjónvarpsstöðvum.
Hún var svo einstök, gæti hvergi í
heiminum
hafa átt
sér stað
nema á ís-
landi, eins
og sá sem í
kistunni
hvíldi.
Hans líki
finnst
áreiðan-
lega hvergi
nema á af-
skekktri
gilbrún
þar sem
hann flýg-
ur fram af,
frjáls
einsog
fugl, kóng-
ur í ríki sínu, íslenskri óbyggð.
Ekki var emjað neitt mjög úr
hlátri yfir nýjum skemmtiþætti á
Stöð 2 sem heitir Fornbókabúðin.
Að honum loknum var maður orð-
inn hálfúrillur og ákvað að ganga
hreint til verks, kveikja á RÚV 1 og
hlusta á útvarpsleikrit. Ég held að
þetta sé í fyrsta skipti síðan Skeggi
Ásbjarnarson var og hét að ég
hlusta á útvarpsleikrit. Það hét Allt
hefur sinn tíma og er eftir Andrés
Indriðason. Og viti menn, þetta var
besta skemmtun. Hlýlegt leikrit um
gamlan húsvörð sem ekki vill láta
kippa sér út úr hringiðu lífsins og
setjast þægur og þegjandi út í hom.
í apríl verða flutt að minnsta kosti
þrjú islensk útvarpsleikrit og ég
leyfi mér að mæla með hlustun.