Dagblaðið Vísir - DV - 22.08.1998, Blaðsíða 24

LAUGARDAGUR 22. ÁGÚST 1998 JLlV
24 fájgamðtalið
Guðmundur Felix Grétarsson sem missti báða handleggi er hann féll 8 metra niður úr rafmagnsstaur í vetur:
Þann 12. janúar í vet-
ur var Guömundur Fel-
ix Grétarsson, 25 ára
rafveituvirki, uppi í
átta metra hœö að yfir-
fara festingar á 11 þús-
und volta raflínu meö
félögum sínum í dreifi-
kerfi Rafveitu Reykja-
vikur við Lambhaga,
skammt frá afeggjar-
anum upp aö Hafra-
vatni, viö Vesturlands-
veg. Hann var í sambúö
og faöir tveggja dœtra,
4ra ára og 3ja mánaöa.
„Ef ég vissi hvað gerðist," segir
Guðmundur sem nú er að stíga erf-
ið skref „út í lífið“ að lokinni sjö
mánaða sjúkrahúslegu - eftir að
hafa misst báða handleggi og
hryggbrotnað á fjórum stöðum
hinn örlagaríka janúardag. Eftir
að Guðmundur kom á sjúkrahús
var honum haldið sofandi - frá því
skömmu eftir áramótin og þar til
hann vaknaði á ný - ekki.fyrr en í
byrjun mars!
Á tímabili var honum ekki hug-
að líf.
„Það eru línur þama í dreifikerf-
inu upp frá ;sem koma sin úr
hvorri áttinni jen liggja síðan sam-
an,“ segir Guömundur. „Við vor-
um að vinna jviö aðra línuna sem
var straumlaús og jarðbundin. Ég
var að klifra upp staurinn til að
kanna hvort eitthvað hefði losnað.
Einhvern vegin í ósköpunum álp-
aðist ég að línunum þar sem þær
liggja samán og tók utan um þá
linu sem straumur var á. Báðir
handleggimir brunnu og ég féll
átta metra til jarðar."
En Guðmundur var enn í þess-
um heimi.
Hélt meðvitund!
Slysið varð á mánudegi.
„Það síðasta sem ég man er frá
laugardeginum á undan. Þá fórum
við konan min í mat til vinkonu
okkar. Ég man ekki eftir neinu
sem gerðist á sunnudeginum og
alls engu með aðdraganda slyssins.
Jú, það er reyndar eitt atriði,
vinnufélagi minn kom og heim-
sótti mig nýlega. Þá rifjaðist það
einhverra hluta vegna upp fyrir
mér þegar ég lá á jörðinni og var
að bíða eftir sjúkrabílnum."
- Guðmundur, ertu að segja að
þú hafir verið með meðvitund eftir
að hafa fallið 8 metra, þú hrygg-
brotinn á fjórum stöðum og báðir
handleggir nánast brunnir af?
„Já. Ég var með meðvitund og
talaði við fólkið á staðnum þó ég
muni ekkert eftir þessu. Þeir
svæfðu mig síðan þegar ég kom
upp á spítala. En það að ég var
með meðvitund sýnir kannski að
það sem heldur í mér lífinu núna
er að það kom ekkert fyrir kollinn
á mér þegar ég féll niður. Hryggur-
inn á mér er allur spengdur, það
eru bara efstu og neðstu hryggjar-
liðirnir sem brotnuðu ekki. Síðan
losnuðu rifbeinin einnig frá
hryggjarsúlunni.
Þegar mér var haldið sofandi
virtist sem ég hefði engan mátt í
hægri fæti því hann hreyfðist
aldrei. En ég hreyfði vinstri fótinn.
Það var því haldið að ég hefði
misst máttinn í öðrum fætinum.
En eftir að ég vaknaði kom máttur
í þá báða - þeir sluppu alveg í slys-
inu og mænan skaddaðist ekki
þrátt fyrir að hryggurinn marg-
brotnaði."
Martraðir á gjörgæsludeild
„Ég léttist um rúm 20 kíló á
meðan ég lá á gjörgæsludeildinni,“
segir Guðmundur. „Ég var ekki
nema rúm 40 kíló þegar ég vaknaði
en var 65 kíló fyrir slysið. Nú er ég
orðinn um 50 kíló.
Það var byrjað að reyna að vekja
mig á gjörgæsludeildinni sjö vik-
um eftir slysið. Fyrstu tíu dagana
eftir það man ég varla eftir neinu
nema martröðum. Það tók mig
viku til tíu daga að vakna vel. Ég
man þó eftir að hafa talað við fólk-
ið og því sem fór fram í kringum
mig. Mér fannst ég samt vera allt
annars staðar en á sjúkrahúsinu -
jafnvel á skipi einhvers staðar úti í
heimi.
Dagana sem ég var að vakna fór
ég smátt og smátt að átta mig á því
sem hafði komið fyrir. Ég gerði
mér þó alls ekki grein fyrir því
strax. Hins vegar var ég svo „lyfj-
aður“ að sjokkið kom ekki fyrr en
síðar.
í rauninni finnst mér erfiðasti
tíminn að mörgu leyti í dag þegar
Á slysstað þann 12. janúar
síöastliöinn. Fallið var átta metrar.
Spennan á iínunni var 11 þúsund
volt. DV-mynd S
Guðmundur Felix borinn inn í
sjúkrabíl - hryggbrotinn á fjórum
stöðum og með báðar hendur
nánast brunnar af.
DV-mynd S
Guðmundur meö Hrafnhildi Þórs, móöursystur sinni, sem hefur veitt frænda sínum mikinn stuðning. Fjölskyldan er
samheldin og hefur stutt vel við bakið á Guðmundi á síðustu 7 mánuðum - tíma sem hefur verið ákaflega erfiður -
rúmir tveir mánuðir á gjörgæslu og fjórir og hálfur mánuður á deild 4A á Sjúkrahúsi Reykjavíkur. DV-mynd Teitur
ég er kominn á fætur - farinn að
reka mig á það sjálfur hvað ég er
vanmáttugur. Á meðan ég var á
spítalanum hugsaði maður í raun-
inni þannig að mín vandamál
væru vandamál læknanna og
hjúkrunarfólksins - það væri bara
séð um mann sem sjúkling. Núna
fyrst er maður byrjaður að takast á
við hlutina á eigin spýtur. Það má
kannski lýsa þessu þannig að mað-
ur sé búinn að vera að fá ný og ný
sjokk.“
Erfið sár og sýkingar
„Þegar ég vaknaði á gjörgæslu-
deildinni var ekki búið að loka sár-
unum á handleggjunum - beinend-
arnir á stubbunum stóðu enn út í
loftið. Það höfðu komið upp sýk-
ingar sem áttu ítrekað eftir að gera
vart við sig með tilheyrandi grefti
í sárunum. Síðan var skinn tekið
af lærinu og grætt á og allt saumað
saman. Eftir þetta héldu sýking-
arnar áfram að grassera. Nánast
allan tímann, margar vikur og
mánuði var ég á sterkum lyfjum.
Þetta tók mjög langan tíma að
gróa. Síðan fékk ég sýklabólgu i
stúfinn hægra megin og það þurfti
að stytta hann aftur - nú um tvo
sentímetra.
Þegar ég lá sofandi fyrstu mán-
uðina var álagið á líkamann svo
magnað og niðurbrotið svo mikið
hjá rauðu blóðkornunum að það
virðist hafa komið illa niður á lifr-
inni. Læknamir óttuðust reyndar i
byrjun að ég myndi ekki lifa af út
af álaginu á nýrun.
í vor hafði komið í Ijós að eins
konar leiróhreinindi höfðu safnast
fyrir í gallblöðrunni og gallgöng-
unum. Þetta var allt orðið stíflað
og tífalt. Á þessum tíma var ég að-
eins byrjaður að læra að ganga
upp á nýtt og botninn datt úr þeim
framfórum. Ætlunin var eiginlega
að ég færi í endurhæfingu á
Reykjalundi strax í maí. En ég
varð aftur að vera bara rúmliggj-
andi í nokkrar vikur á meðan
læknamir vora að skola þetta út.
Það dróst og dróst að ég færi á fæt-
ur og á Reykjalund.“
Afturkippur en áfram
skröltir nann þó
Guðmundur Felix útskrifaðist
loks af Sjúkrahúsi Reykjavíkur í
júlí til að fara í endurhæfingu á
Reykjalundi. Hann taldi þá að
„innri veikindum" sínum væri lok-
ið, nú tæki við hin líkamlega þjálf-
un.
„í byrjun ágúst var ég byrjaður
að fá aftur innvortis verki og hélt
að þetta væri „leirstífla" á sama
hátt og ég hafði verið að fá á
sjúkrahúsinu. Síðan kom á daginn
að það voru komnar einhverjar
skemmdir í gallgöngin inn í lifr-
ina. Þessu fylgir gula. Þú sérð
hvemig ég lít út - ég verð víst að
vera svona í einhverja mánuði í
viðbót. Á meðan verð ég að passa
mataræðið og má ekki drekka
neinn bjór eða svoleiðis. Ég verð
bara að horfast i augu við þetta og
vera góður strákur á meðan.
Læknarnir hafa reyndar gefið mér
ágætar batavonir. En lifrar-
skemmdir eru bara nokkuð sem
lagast með tímanum."
Stutt í brosið
Guðmundur er nú í æfingum á
Reykjalundi frá því á morgnana
þangað til klukkan þrjú síðdegis:
„Ég er að komast inn í alla hluti
uppi á Reykjalundi núna. Nú stend
ég ekki lengur í þessu veikindaves-
eni eins og þegar ég var inni á spít-
alanum. En þetta tekur allt tíma.
Mér finnst ég að vissu leyti vera á
byrjunarpunkti," segir Guðmund-
ur.
Þó svo að Guðmundur og fjöl-
skylda hans hafi orðið fyrir alvar-
legu áfalli er aldrei langt í brosið
hjá þessum unga manni á meðan
viðtalið fer fram. Ættingjar hans
eru sammála um að þrátt fyrir allt
haldi hann sinni léttu lund. Þegar
rætt er um að sem standi megi
hann ekki drekka bjór út af von-
andi tímabundnum lifrarveikind-
um færist t.d. tregablandið glott
yfir andlit hans.
Guðmundur með Diljá, yngri dótturinni. Myndin er tekin í maí þegar pabbi fékk aö skreppa heim af sjúkrahúsinu.