Dagblaðið Vísir - DV - 22.08.1998, Blaðsíða 25

JLj'V LAUGARDAGUR 22. ÁGÚST 1998
íhelgarviðtalið 33*
Rebekka, 5 ára, og Diljá, 10 mánaöa,
lifandi eftirmyndir Guömundar
Felix, fööur þeirra, og Sonju, móöur
þeirra, Eggertsdóttur.
„Ég er byrjaður að máta silíkon-
hulsur og trefjafestingar fyrir axl-
imar,“ segir hann. „Ég á fyrst að
venja mig við að hafa þetta dót
hangandi á stubbunum. Með þessu
get ég t.d. pikkað á tölvuborð með
því að fá prjóna eða léttstangir
tengdar við. Síðan er það sjúkra-
þjálfun, alhliða styrktar- og jafn-
vægisæfingar og æfingar til að
liðka axlir og herðar. Ég hef ekkert
mátt hreyfa þetta þangað til núna.
Ég fæ ekki gervihendur fyrr en
ég er orðinn líkamlega hraustari.
Gervilimir eru tiltölulega þungir
miðað við að ég er með stutta stúfa
gjaman við mig:
„Pabbi, þú mátt ekki fara aftur
upp í rafmagnsstaur.“
Fjölskyldan hefur staðið rosa-
lega vel við bakið á mér. Reyndar
hef ég fengið hjálp frá ótrúlegasta
fólki.
Síðan hefur konan mín alltaf
verið til staðar. Nokkrum mánuð-
um fyrir slys-
ið vor-
Haldiö upp á það þegar komið var heim af sjúkrahúsinu. Guömundur fékk
auövitað tilheyrandi kampavín og vindil viö það tækifæri. Eins og sést þarf
hann hjálp viö einföldustu hluti.
til að halda þeim. Það þarf ákveðið
vogarafl til að þetta virki.
En nú er bara að reyna að
byggja þetta upp og reyna að venja
sig við að hafa eitthvað á öxlunum
og stúfunum. En það er mjög
margt sem er spurningarmerki í
framtíðinni hjá mér. í dag veit ég
auðvitað ekki hvernig þetta muni
ganga."
Þarfaðfáhjálp við nánast allt
„Þegar ég fer á fætur í dag, fer út
úr húsi eða þarf að bjarga mér á
ýmsan hátt finn ég hvað ég er
skertur. Ég þarf t.d. að fá hjálp við
að borða og fara á klósettið. Ég get
heldur ekki klórað mér en gulunni
fylgir mikill kláði. Það er heftandi
tilfinning að takast á við lífið
um
Guömundur meö Rebekku
eldri dóttur sinni þegar hann
fór meö hana í bátsferö á
góöum degi þegar engum
datt í hug aö hann ætti
eftir aö missa báöa
handleggi.
fjarveru sína frá heimilinu og
reyndar einnig móðurinnar, sem
hefur annast pabbann með því að
vera stöðugt hjá honum á spítalan-
um, hafa sett mark sitt á þá eldri:
„Hún hefur oft þurft að
vera í pössun þegar
mamma hennar
var hjá mér á
spitalanum.
Hún ræðir ekki
um slysið
en seg-
ir

MBÍfigfC
við tvö með eitt barn - núna er
hún allt í einu orðin ein með þrjú
börn.“
Guðmundur var að vissu leyti á
hápunkti lífsins þegar slysið átti
sér stað:
„Ég lauk við námið í rafveitu-
virkjuninni í júní á síðasta ári.
Þegar ég slasaðist var ég því i
rauninni í upphafi tímabils þar
sem ég gat farið að fá þokkaleg
laun eftir nám. Ég er búinn að
vera voðalega svekktur yfir því að
það er búið að vera svo mikið af
verkefnum í sumar í því starfi sem
ég var í. Ef ég hefði ekki lent í slys-
inu hefði ég sennilega farið að
vinna við álverið á Grundartanga.
Deildin sem ég var í hefur líka ver-
ið að byggja línuna til Nesjavalla..
Siðan er Landsvirkjun með aðra
stóra línu sem er að fara í gang.
Verkefnin eru mörg fyrir þá sem
hafa mína menntun. Starfið var
mjög fjölbreytt og samningurinn
minn þannig að ég var að vinna í
öllu dreifikerfinu og var aldrei
bundinn við sama stað.“
Verð kannski tölvukarl
Guðmundur og fjölskylda búa í
Daltúni i Kópavoginum. Hann seg-
ir að framtíðin sé óráðin:
„Næstu ár verða að skera úr um
hverju ég fæ áorkað og hvort ég get
beitt höndunum. Kannski verð ég
tölvukarl. Ég hef mikinn áhuga á1
rafveituvirkjun. Það er mjög lík-
legt að ég muni snúa mér meira að
vinnu við tölvu og bæti ef til vill
við þá menntun sem ég hef fyrir -
fari í verkfræði eða tæknifræði. Þá
myndi ég geta notað þau ár sem
það tekur að endurhæfa sig einnig
í að mennta mig frekar. Á næstu
árum skýrist hvað helst hentar
mér og ég hef áhuga á,“ segir Guð-
mundur.
Hann segir að sér sé efst í huga
þakklæti til allra sem hafa stutt
hann á síðustu sjö mánuðum, bæðiJ
fjárhagslega og á annan hátt. Hann
kemur hér með á framfæri kveðj-
um til fjölda lækna og hjúkrunar-
fólks á Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
„Allt þetta fólk hefur verið frábært
- i tvo mánuði á gjörgæsludeild-
inni og rúma fjóra mánuði á deild
4A,“ segir hann.
Guðmundur sendir einnig öll-
um þeim sem í vetur og vor
lögðu inn fjárhagslegan stuðn-
ing á reikning í Langholtsúti-
búi ætlaðan hinni ungu fjöl-
skyldu í Kópavoginum.
-Ótt
Meö trúlofunarhringinn í
hálsfestinni horfir
Guömundur fram á veginn
meö nám samfara
endurhæfingu í huga. Hann
hefur áhuga á aö bæta viö
menntun sína sem rafveituvirki.
DV-mynd Teitur.
svona á sig kominn, búinn að
missa báða handleggina.
Ég þarf alltaf að hafa einhvern
með mér, sama hvað ég geri. Mér
finnst þvi sá tími afar erfiður sem
nú er runninn upp. Það fara hug-
renningar í gegnum kollinn þar
sem maður veltir fyrir sér hvaða
möguleika maður hefur í framtíð-
inni. Ég hef auðvitað farið rosalega
langt niður og svo hátt upp aftur.
Það er tilfinningalega erfitt að lifa
af slys sem þetta.“
Pabbi þú mátt ekki...
Guðmundur og kona hans, Sonja
Eggertsdóttir, eiga Rebekku, sem
nú er orðin 5 ára og Diljá, tæplega
ársgamla. Guðmundur segir slysið,
mmSS&vtM M .
, , f