Dagblaðið Vísir - DV - 05.12.1998, Blaðsíða 16

LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1998
16
mal
Eitt helsta sameiningar-
tákn síöari ára má segja að
sé íslenska landsliöið í hand-
knattleik. Þær eru ófáar
stundirnar sem stœrstur
hluti þjóöarinnar hefur eytt
fyrir framan sjónvarpið eða
á vellinum til þess eins að
berja augum „strákana okk-
ar“. Þeir eru afreksíþrótta-
menn og hafa hrifið ólíkasta
og ólíklegasta fólk með sér í
spennandi leik. Amma grœt-
ur, afi hoppar og Knútur
litli á 5 fékk blöðrur í lófana
af því hann klappaði svo
mikið.
„Ef ég hugsa til baka er á hreinu að auðvitað hefði ég þurft að sinna fjölskyldunni betur. En einhvern veginn fór ég í gegnum þetta og það var ekkert tiltöku-
mál. Tíminn var auðvitað knappur. Þegar ég er spurður hvers vegna sé svona langt á milli barnanna segi ég alltaf að það hafi ekki gefist tími fyrr.“
DV-mynd E.Ól
Handboltinn er ekki bara dans á
rósum og um síðustu helgi varð
ljóst að íslenska landsliðið kæmist
ekki á heimsmeistarmótið sem hald-
ið verður í Egyptalandi. Þjóðin ber
harm sinn í hljóði og það gerir
einnig landsliðsþjálfarinn Þorbjörn
Jensson.
Hann ætlar ekki að hætta sem
landsliðsþjálfari. Hann segist ætla
að standa við samninginn sem renn-
ur út næsta vor. Lengra segist hann
ekki hafa hugsað en það styttist i
ákvörðunina. Hann segir að lands-
liðið komi alveg eins til greina og
hvað annað.
En eru ekki meiri peningar í
þjálfun í útlöndum?
„Það eru meiri peningar í því en
ég hef ekki sett það á oddinn. Mér
finnst þetta ekki snúast um það
heldur miklu frekar hvar maður
hefur gaman af því að starfa. Maður
verður að sjálfsögðu að geta lifað af
því en ánægjan er líka mikilvæg.
Annars verða engin vinnubrögð af
viti.“
34 ár í boltanum
„Ég er búinn að vera í boltanum
frá því aö ég var ellefu ára gamall
og þekki ekkert annað.“
Hann hefur verið hjá Val mestall-
an tímann fyrir utan það að hann
var 6 ár á Akureyri og lék þar með
Þórsurum. Síðan kom hann suður
aftur og hefúr verið hjá Val síðan,
fyrir utan nokkur ár í Svíþjóö.
Ferill Þorbjörns hófst sem útileik-
maður en hann er þekktastur fyrir
að hafa staðið á línunni og barist
við alla snjöllustu og sterkustu
handknattleiksme m heims.
„Þetta er erfið staða, mikil átök
allan tímann og mikið um pústra.
Línumaðurinn fær ekki svo oft bolt-
ann, hans hlutverk er meira að búa
til færi fyrir aðra. Seinna meir hef-
ur þessi fjölbreytta reynsla hjálpað
mér í þjálfuninni. Ég þekki hvað
það er að vera útimaður og líka það
að vera línumaður.
Það er ekki nóg fyrir þjálfara að
opna einhverja þjálfunarbók og lesa
sig í gegn. Ég myndi segja að fræði-
legi hlutinn væri 40% en reynslan
er 60%. Þess vegna finnst mér oft að
þeir sem eru sprenglærðir á bókina
geti ekki þjálfað. Þessu kynntist ég
aðeins í Svíþjóð. Það eru auðvitað
til undantekningar en oft á tíðum er
þetta svo. Þetta veltur ekki á fræð-
unum en það er gott að hafa þau
með.“
Þorbjörn er „uppeldisfaðir"
margra snjallra handknattleiks-
manna en hann þjálfaði meðal ann-
arra Geir Sveinsson, Júlíus Jónas-
son og Valdimar Grímsson í yngri
flokkunum hjá Val. Seinna meir lék
hann líka með þessum snáðum í
meistaraflokki
og í landslið-
inu.
„Það var
gaman að því
að þeir sem ég
byrjaði að
þjálfa enduðu
með mér í
landsliðinu. Ég
þekki þá auð-
vitað óhemju-
vel og veit
hvaða karakt-
er þeir hafa að
geyma. Ég
sagði við þá
þegar þeir
byrjuðu í
landsliðinu að
ég myndi ekki
hætta í liðinu
fyrr en þeir
væru orönir
betri en ég.
Ég stóð við það. Þegar Bogdan
vildi hafa mig áfram fann ég að Geir
Sveinsson var orðinn betri en ég og
þótt ég hefði upphaflega verið að
grínast með það þá hætti ég. Víeir
tók við að mestu leyti og ég sé ekki
eftir þeirri ákvörðun."
Of mikill frítími í Svíþjóð
Þorbjörn er fjölskyldumaður og á
tvö böm. Það eldra er stúlka sem er
fædd 1972 en strákurinn hans er fædd-
ur 1981. Það hve langt leið á milli
barna vitnar kannski um hve mikill
tími hefur farið í iþróttimar í lífi Þor-
björns. Hann hefur, líkt og aðrir ís-
lenskir íþróttamenn stundað íþróttina
með vinnu. Hann er rafvirki og starf-
aði lengi á Landspítalanum.
„Þegar ég fer út haustiö 1986 að
spila handbolta í Svíþjóð var það í
fyrsta skiptið sem ég fékk borgað fyr-
ir að spila. Þá var ég 33 ára gamall.
Ég var bara að spila handbolta og
frítíminn var óhemjumikill. Það var
voðalega gott fyrstu þrjá mánuðina
eftir að hafa vanist því að vinna 10
tíma á dag og fara svo á æfingar og
leiki um helgar. Það hafði verið lífs-
mynstrið í mörg ár og gott að komast
út og sinha handboltanum. Eftir íjóra
mánuði var ég búinn að fá leiða á því
að hafa svona lítið að gera. Ég komst
í vinnu hjá íslenskum byggingaverk-
taka og seinna fór ég út í rafvirkjun.
Ég hafði nokkuð frjálsar hendur og ég
hafði eitthvað til að vakna til á
morgnana."
Þorbjöm vann þá til klukkan tvö
eða þrjú á daginn og mætti á æfingu
síðdegis. Hann segir að það fyrir-
komulag hafi hentað sér mjög vel.
Konan hans gafst líka upp á þessum
mikla frítíma og fór að vinna á sjúkra-
húsi fyrir gamalt fólk.
Vonlaust án skilningsríkrar
konu
En hvernig gekk að vera fjöl-
skyldumaður og handboltamaður?
„Ef ég hugsa til baka er á hreinu
að auðvitað hefði ég þurft að sinna
fjölskyldunni betur. En einhvern veg-
inn fór ég I gegnum þetta og það var
ekkert tiltökumál. Tíminn var auð-
vitað knappur. Þegar ég er spurður
hvers vegna sé svona langt á milli
bamanna segi ég ailtaf að það hafi
ekki gefist tími fyrr.
Það er svipað mynstur hjá mörg-
um sem era í boltanum núna. Þetta
bitnar töluvert á fjölskyldunni og þá
sérstaklega á konunni. Það er þannig
í boltanum að ef menn eiga ekki
skilningsríkar konur þá þýðir ekkert
að standa í þessu.“
Þorbjöm segir að þetta komi allt i
ljós milli 18 og 22 ára aldurs þegar
framtíðarsambönd era að myndast.
„Á þessu tímabili verður makinn
að gera það upp við sig hvort þetta er
lífsmynstur sem hann er tilbúinn í.
Ef þessi mál eru ekki gerð upp á þess-
um tíma er þetta útilokað mál. Ég hef
horft upp á það lengi sem þjálfari.
Ef menn ætla að verða afreksí-
þróttamenn þá þarf allt umhverfið að
vera í lagi; ekki bara æfingamar og
þjálfarinn. Allur bakgrunnur verður
að vera traustur og það verður allt að
vera í lagi heima. Ef þaö er ekki þá
kemur það niður á leikmanninum á
vellinum; þar er andlega álagið mik-
ið og ef menn koma með vandamál
að heiman spillir það árangrinum.
Þjálfarinn þarf að hafa skilning á
þessum málum."
Og á Þorbjörn skilningsríka konu?
„Já, ég hef átt það og þekki ekki
annað. Hún hefur tekið mikinn þátt í
þessu í gegnum árin og þá sérstak-
lega eftir að ég varð þjálfari. Þá verð-
ur þetta umfangsmeira. Þá verður að
sinna öllu í kringum boltann. Það er
ýmislegt sem kemur upp á og þarf að
leysa úr.
Ef einhveijir, sem ætla að fara að
þjálfa, halda að þeir geti gengið út
eftir æfingar, lokað símanum og
slappað af þá er það mikill misskiln-
ingur. Það þarf að vera hægt að ná í
þjálfarann mestan hluta sólarhrings-
ins. Þjálfarar félagsliða eru kannski
að þjálfa 20 ólíka leikmenn, með 20
mismúnandi sjónarmið og áhyggjur
og þjálfarinn þarf að vera tilbúinn til
að sinna þvi. Menn geta auðvitað
gert þetta með einhverju kæruleysi
en þá næst enginn árangur."
Ég á ennþá vini
Nú kemst Þorbjöm ekki til Egypta-
lands.
„Nei, ekki nema sem túristi.“
Eru það ekki mikil vonbrigði?
„Jú. Það era auðvitað alltaf sár
vonbrigði þegar maður ætlar sér eitt-
hvað sem ekki tekst. En það er nú
þannig að í mínu lífi hefur mér oftar
en ekki tekist að gera það sem ég ætl-
aði mér. Auðvitað hafa þó komið
stundir þegar það hefur ekki tekist
og það verður maður að sætta sig við,
vinna úr því og gera eitthvað annað.
Ég er einhvem veginn þannig að þótt
á móti blási þá eflist ég. Ég gefst
aldrei upp. Ekki fyrr en ég verð sett-
ur undir græna torfu. Þangað til gefst
ég ekki upp.“
Hvernig var tilfinningin þegar
dómarinn í leik Ungverjalands og ís-
lands flautaði til leiksloka og ljóst
var að ísland kæmist ekki á heims-
meistaramótið?
„Hún var náttúrlega slæm og lifði
í nokkra daga og jafnvel enn. Ég er
ekkert ánægður enda fyndist mér það
óeðlilegt. Þess vegna hef ég ekki enn-
þá horft á leikinn. Mig langar ekki til
þess þegar ég er ekki beint í jafnvægi
til þess. En eftir því sem fleiri dagar
líða styttist í það.“
Þú hefur ekki grátið?
„Nei, maður verður að bera sig
karlmannlega. Þótt vissulega hafi
verið ástæða til að gráta. En íþrótt-
irnar era svona. Það er sem betur fer
ekkert öraggt því að þá væri engin
spenna.
Fólki þykir þetta auðvitað slæmt.
En ég hef fengið mikið af stuðnings-
yfirlýsingum og geri mér grein fyrir
því að ég á ennþá einhverja vini.“
-sm
„Það eru alltaf sár vonbrigði þegar maður ætlar sér eitt-
hvað sem ekki tekst. En það er nú þannig að f mínu lífi hef-
ur mér oftar en ekki tekist að gera það sem ég ætlaði mér.“
DV-mynd ÞÖK