Dagblaðið Vísir - DV - 16.01.1999, Blaðsíða 15

I>‘V LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 1999
15
Læknar gegn leiðindum
í árslok voru landsmenn langt
leiddir í leiðindum vegna lækna-
mála. Gagnagrunnur doktor Kára
hafði tröllriðið samfélaginu og
svonefnd dulkóðun stóð í koki
hvers manns. Málið var þvælt og
lítt skiljanlegt og læknastéttin öll
komin í hár saman. Fram til
þessa höfðu fáir notið meiri virð-
ingar en læknar en eftir atið líkt-
ist stéttin helst götustrákum. Lið-
in var sú sæla tíð er læknar voru
mærðir í óskalögum sjúklinga,
hvar á deildum sem menn lágu.
Þeir voru í einu orði sagt orðnir
drepleiðinlegir. Það er afleit staða
manna sem eiga að lækna og
líkna.
Spaugstefna lækna
Orðstír heillar stéttar var í húfi
og það ekkert venjulegrar stéttar.
Læknar urðu því að bregðast
skjótt við. f þeirri vondu stöðu
sannaðist enn hið fornkveðna að
þegar neyðin er stærst er hjálpin
næst. íslenskir læknar fréttu af
spaugstefnu norrænna lækna í
Danmörku, nánar til tekið stofn-
fundi norrænna samtaka um skop
í lækningum. Þama var tækifær-
ið komið. Með samstilltu átaki
mátti koma heilli stétt manna út
úr yfirþyrmandi leiðindum.
Svo skemmtilega vill til að spé-
þing þetta hófst í morgun i Lyng-
by, sem er útborg Kaupmanna-
hafnar. Þar hittust við morgun-
verðarborðið norrænir læknar,
léttir í lund. Læknanemar frá
sömu löndum fengu að fljóta með
og læra. Þeirra er jú framtíðin.
Ráðstefnan er á því ágæta hóteli
Ermitagen í fyrrnefhdri útborg
stórborgarinnar. Að loknu
dönsku smörrebröði og álasam-
loku í morgun, biðu þátttakenda
fyrirlestrar um svokallaðan fag-
húmor lækna.
Vera kann að sumir þátttak-
enda hafi skellt í sig einum græn-
um til styrkingar í morgunsárið
eða jafnvel fengið sér tómatsafa
og piprað hann svolítið. Það fer
allt eftir því hvort þeir hafa geng-
ið í gegnum danskan húmor strax
yið komuna í gærkvöld. Danskur
húmor lifir nefnilega talsvert
freim á nóttina. Þetta liggur þó
ekki fyrir þar sem blaðið var far-
ið í prentun áður en læknar og
læknanemar mættu í morgun-
skattinn.
Léttleikinn ríkir
Guðmundur Björnsson, formað-
ur Læknafélags íslands, stóð í eld-
línunni nánast aflt liðið ár í bar-
áttunni gegn gagnagrunns-Kára.
Félagið varð undir, enda Davíð að
baki Kára. Guðmundur vissi því
manna best að eitthvað varð að
gera svo koma mætti læknum aft-
ur til fyrri virðingar. Hann gekk
því í það, strax og fréttist af
spaugþinginu í Lyngby, að full-
trúi íslenskrar læknastéttcir færi
þangað. Fyrir valinu varð ágætur
heilsugæslulæknir í Garðabæ,
Bjarni Jónasson. Bjami situr því
þessa stundina í Lyngby fyrir
hönd hérlendra starfsbræðra
sinna. Hans bíður það erfiða hlut-
verk við heimkomuna að koma ís-
lenskum læknum aftur til að
brosa.
Samnorrænn félagsskapur er
fráleitt allur skemmtilegur. Til
eru afar leiðinlegar stofhanir sem
þó þinga reglulega og menn sækja
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
aðstoðanitstjórí
allt frá Grænlandi í vestri til
Finnlands í austri. Svo verður
ekki um hið nýja félag, Nordisk
selskap for medicinsk humor. Þar
verður léttleikinn ríkjandi. Kosið
verður í stjórn nýja félagsins í
dag og er líklegt að Bjarni verði
fulltrúi íslands í stjórn hins sam-
norræna spaugklúbbs lækna.
Hann mun bergja af hinum
skandinavíska spébrunni og
miðla starfssystkinum sínum hér
á landi. Um leið mun hann flytja
út islenska fyndni sem þykir afar
sérstök.
Fyndnustu genin lifðu
Til að Bjarni mætti sem best
undirbúinn í grínið í Lyngby fór
hann á undirbúningsfund um
læknaspaugið í Ósló, Vitað er að
Norðmenn em ekki eins fyndnir
og Danir en þeir gerðu sitt besta.
Bjarni sagði í samtali við DV,
reynslunni ríkari eftir undirbún-
ingsfundinn, að hæfilegt skop
auðveldaði samskipti lækna og
sjúklinga, auk þess sem skopið
væri hreinlega verkjastillandi og
lengdi lífið. Hláturinn lengir lífið,
sögðu forfeður okkar, og þeir
vissu hvað þeir sungu. Sjálfsagt
getur Kári sannað það með gena-
prófunum að fyndnustu íslending-
arnir hafi þraukað af harðræði og
leiðindi í ellefu aldir. Þess vegna
sé íslensk fyndni eins og hún er.
Spá eftir sárgreinum
Með heimkomu Bjarna læknis
frá Lyngby nú eftir helgina byrjar
endurreisn læknaspaugsins sem
hvarf alveg í dulkóðun síðasta
árs. Sjúklingar mega síðan eiga
von á léttari samskiptum við
lækna í framhaldinu, skrýtlum á
stofugangi og einum og einum
norrænum brandara í einkavið-
tölum. Þar skiptir auðvitað máli
hvers eðlis sérgrein viðkomandi
læknis er. Það gefur auga leið að
kvensjúkdómalæknir getur ekki
notað sama spaugið og augnlækn-
ir og vafasamt að hjartalæknar
geti leyft sér að spauga við sjúk-
linga sína sem gætu hreinlega
dáið úr hlátri.
Verkjastillandi grín
Pistilskrifari hefur sem betur
fer aðeins einu sinni þurft á
sjúkrahúsvist að halda. Botnlang-
inn gaf sig og það var svo sem
ekkert fyndið við það, nema hvað
ég fékk botnlangakastið í tann-
læknastól. Þá hefði komið sér vel
hefði tannlæknirinn verið full-
numa í læknaspaugi og getað sagt
mér einn eða tvo verkjastillandi.
Þess í stað hringdi hann á leigubíl
og sendi mig á slysadeildina. Þar
taldi læknir ekki ástæðu til að-
gerða og sendi mig heim í einum
keng. Sá kengur stafaði ekki af
hlátri, enda var ekki að heyra að
læknirinn væri spaugsamur.
Heimilislæknirinn var þvi
þrautalendingin þegar heim kom
eftir þvæling um hálfa borgina í
botnlangakasti. Honum var ekki
hlátur í hug því hann sendi mig
þegar í stað á sjúkrahús þar sem
skurðlæknir fjarlægði botnlanga-
totima óþægu.
Ég hafði ekkert af skurðlæknin-
um að segja að vonum enda sof-
andi þegar fundum okkar bar
saman. Hann kann því að hafa
spaugað við kollegana meðan
hann teygði sig eftir totunni. Hitt
er víst að mér batnaði fljótt og vel
enda var bunki útlendra háðblaða
borinn í sjúklinga sem voru að
koma úr skurðaðgerðum. Hlátur
var þó niðurbældur enda tók vel í
sauminn á skemmtilegustu síðun-
um.
Byrjað frá gagnagrunni
Það er því tímabært að efla svo-
kallaðan faghúmor lækna. Hann
var ekki nægur fyrir og dó alveg í
hringavitleysunni um gagna-
grunninn í fyrra. Islenskir lækn-
ar verða því, hvort sem þeim lík-
ar betur eða verr, að byrja frá
grunni - eða þannig.