Dagblaðið Vísir - DV - 16.01.1999, Blaðsíða 30

38
LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 1999
Danskur sumarhúsalisti
aðeins spölkom frá fossunum
þegar þeir gáfust upp. Það voru
hins vegar fundvísir leiðangurs-
menn á vegum hins virta félags-
skapar National Geograpy Soci-
ety sem komu skyndilega auga á
fossana í vikunni sem leið. Að
sögn þeirra eru fossamir mjög
vel faldir í risavöxnu gljúfri og
era í skugga að mestu. Sjónar-
homið að þeim er aðeins hárs-
breidd sem skýrir líklega af
hveiju menn hafa ekki fundiö
þá fýrr. „Það er kraftaverk að
okkur skuli hafa tekist að finna
fossana og það seint á 20. öld,“
varð einum leiöangursmann-
anna að orði og bætti við að
heimurinn ætti eftir að uppiifa
mikilfengleika þessa náttúru-
undurs. Leiðangursmennirnir
mældu fossana sem munu 35
metra háir og gáfu þeim síðan
nafn við hæfi. Þeir kallast hér
eftir Týndu fossamir, nema
hvað?
og
Fjórir íslendingar ferðuðust um Namibíu þvera og endilanga:
Veiddu antilópur
stökkhirti
Stafræn vegabréf
í Bandaríkjunum era taliö að
í kringum 27 þúsund vegabréf-
um sé stolið eða þau glatist með
öðram hætti á ári hverju. Aö
tapa vegabréfi getur sett svartan
blett á annars vel heppnað
ferðalag eins og margir eflaust
vita. Vegabréfaþjófar hafa hins
vegar ástæðu til að kætast því
vegabréf era gjama seld á nokk-
ur hundruð þúsund krónur á
svörtu. En Bandaríkjamenn
hafa ráð undir rifi hverju og nú
hyggjast þeir breyta vegabréfún-
um þannig að passamyndin
veröi stafræn og með nýrri
tækni verður myndin prentuð á
pappírinn. Þaö mun þvi ekki
ganga lengur að líma nýja mynd
í vegabréfin heldur verða menn
að útbúa blaðsíðuna i heild.
Fossar koma í leitirnar
Fossamir í ánni Tsangpo hafa
alla öldina verið efniviður f
fjölda goðsagna enda enginn vit-
að almennilega um tilvist
þeirra. Síðasta skipulagða til-
raunin til að finna þá var gerð
áriö 1924 og svo virðist sem leið-
angmsmennimir þá hafi verið
í nóvember síðastliðnum tóku
hjónin Jónas Teitsson og Inga Marta
Jónasdóttir sig upp og héldu til
Namibíu. Þar tók á móti þeim alda-
vinur Jónasar, Guðjón Kolbeinsson,
sem hefur verið búsettur í landinu
ásamt fjölskyldu sinni síðustu árin.
Heimili Guðjóns og fjölskyldu er í
borginni Walvis Bay á vesturströnd-
inni en þar starfar hann hjá Þróunar-
samvinnustofnun íslands. Guðjón var
staddur hér á landi í vikunni sem leið
og þeir félagar sögðu DV ferðasöguna.
Haldið á veiðar
Út er kom-
inn DanCent-
er sumar-
húsalistinn
fyrir áriö
1999. í
kringum
sex þús-
und sum-
arhús
eru
skráð í
listan-
um.
Mjög
góðar lýsingar era
með hverju sumarhúsi og
allir ættu að geta fúndið sér
sumarhús í stærð við hæfi.
Bæöi er um almenn sumarhús
að ræöa og sumarhús með sund-
laug. Verðtnnabil fyrir júní og
hálfan júlf hefur verið samræmt
og þykir hagstætt. íslendingum
sem dvelja í húsum á vegum
DanCenter hefúr fjölgað ár frá
ári og í fyrra voru þeir í kring-
um tvö þúsund. Sumarhúsalist-
inn er sendur aö kostnaðarlausu
og frekari upplýsmgar er að fá
hjá umboðsmanni í síma 456
3745.
Munir af öllum stærðum og gerðum úr tré fást víða
í Namibíu. Hérna eru Jónas og Inga Marta, eigin-
kona hans, á minjagripamarkaði.
Fjórmenningarnir leita í forsælu til að þess að út-
búa hádegisverð. Þegar tréð er skoðað nánar kem-
ur í Ijós að í því er risavaxið fuglahreiður. Þetta er
sannkallað fjölbýlishúsahreiður þvf í kringum þús-
und fuglar hreiðra um sig í tré sem þessu.
Veiðimaðurinn Jónas búinn að fella óryxinn en það er dýr af antilópuætt.
Ferðaleiðin
Walvts
AfriKa
nsa
sjálfir í gegnum
garðinn og að sjálf-
sögðu er harðbann-
að aö yflrgefa bíl-
inn. „Þótt maður
hafi auðvitað séð
dýr í dýragörðum
var allt önnur og
sterkari upplifún að
sjá þau í sínu nátt-
úrulega umhverfi.
Garðurinn er gríð-
arlega fallegur og
við vorum heppin
þvi við sáum mikið
af dýrum. Það er
nefnilega dálitið
„Við höfðum sett okkur það mark-
mið að komast í veiði enda báðir
haldnir veiðidellu að heiman," segir
Guðjón um upphaf ferðarinnar sem
alls tók rúmar tvær vikur. Félagamar
ásamt eiginkonum lögðu upp frá Wal-
vis Bay 3. nóvember og óku yfír eina
eyðimörk og inn í aðra, Kaiahari-eyði-
mörkina, áður en komið var á áfanga-
stað. „Við bjuggum á svæði sem nefn-
ist „Lodge“ og er ekki ósvipað
bændagistingunni heima. Allur að-
búnaður var hinn besti auk þess sem
við fengum prýðilegan leiðsögumann
í veiðina," segir Guðjón.
„Það var mjög sérstakt að fara á
veiðar þama. Fyrst er ekið drykk-
langa stund um auðnina og reynt að
koma auga á dýr. Þegar þau eru fúnd-
in eru þau oftast elt á tveimur jafn-
fljótum og maður reynir að lamnast í
gott skotfæri. Ég var nú frekar feginn
því að á þessum slóðum er ekkert um
rándýr. Við vorum aðallega að eltast
við antilópu- og hjartartegundir," seg-
ir Jónas.
Það vom stoltir veiðimenn sem yf-
irgáfu 10 þúsund hektara veiðisvæðið
við sólsetur. Jónas hafði fellt óryx,
sem er antílópa, og Guðjón tvo stökk-
hirti. Aðspurðir hvað hefði verið
skemmtilegast við
veiðamar sögðu þeir:
„Ætli meginmunur-
inn á því að veiða
heima eða hér felist
ekki einkum í ytri að-
stæðum en við vorum
heppnir með veður.
Það er þægilegt að
vera léttklæddur við
veiðamar og vissu-
lega er spennandi að
fást við framandi dýr.
Það er alltaf eitthvað
nýtt að sjá og til dæm-
is þegar við stoppuð-
um til að grilla hádeg-
ismat leituðum við i
forsæluna undir gríð-
arstóru tré. Við nán-
ari athugun kom í ljós
að í kringum þúsund
hreiður vom í trénu.
Svo virðist sem smá-
fúglar á þessum slóð-
um byggi sér hálfgerð
hreiðurfjölbýlishús.
Leiðsögumaðiuinn
sagði okkur að stund-
um verði trén svo þung vegna hreiðr-
anna að þau bókstaflega brotnuðu
niður,“ segir Guðjón.
Antilópukjötið Ijúffengt
Að veiðiferðinni lokinni hélt hóp-
urinn til Windhouk, höfuöborgar
landsins. Þar er gott að versla og hægt
að gera reyfarakaup. „Við keyptum
mikið af minjagripuni en þama fást
afskaplega fallegir trémunir í öllum
stærðum og gerðum. Það er líka gott
að gera ýmis önnur kaup í borginni
og við rákumst meira að segja á
Levi¥s gallabuxur sem vora þrisvar
sinnum ódýrari en hér heima,“ segir
Jónas.
Windhouk, sem stendur í 1600
metra hæð yfir sjávarmáli, er að sögn
þeirra félaga bæði hrein og falleg.
„Það er frábært að fara út að borða í
borginni. Flestir veitingastaðanna era
reknir af Namibíumönnum sjálfúm
og matseðlamir era ansi ólíkir því
sem við þekkjum. Antilópukjöt er
frægt fyrir að vera Ijúffengt en við
smökkuðum líka á sebrahesúnn,
strútum og krókódílum sem vora
ekki síðri,“ segir Guðjón og Jónas
kinkaði kolli til samþykkis. Guðjón
bætti við að íslendingar búsettir í
Namibíu væra almennt ánægðir með
matargerðarlist heimamanna.
Sterk upplifun
Þá var hin eiginlega túristaferð eft-
ir. Etoshadýragarðurinn í norður-
hluta landsins hefúr nefnilega mest
aðdráttarafl þegar ferðamenn eru
annars vegar. „Það verða allir að sjá
þennan garð ef þeir heimsækja
Namibíu á annað borð. Þetta er ekki
bara dýragarður heldur einnig afar
merkilegt griöland sem er talsvert
eldri en Namibía sjálf. Ég hef heyrt að
hvergi nema ef vera skyldi í Sargetti-
dýragarðinum í Kenýa sé að finna
fleiri dýrategundir á einum stað,“ seg-
ir Guðjón.
Við dýragarðinn er að finna tjald-
stæði og aðstöðu sem þykir fýrsta
flokks. Venjan er að ferðamenn aki
happdrætti hversu mörg dýr menn sjá
á leiðinni í gegnum garðinn. Það væri
ekki erfitt að eyða tveimur vikum
bara í að skoða þetta svæði,“ segir
Jónas.
Þeir sem dvelja í nágrenni garðsins
verða að hlíta ströngum reglum. Fólk
verður að vera komið í hús eða tjöld
fýrir sólsetur og enginn yffrgefúr
Guðjón við annan tveggja stökk-
hjartanna sem hann felldi í veiðiferð-
Inni.
gistisvæðið fýrr en sól er komin á loft
að morgni því svæðinu era lokað með
öryggishliðum. „Við vorum reyndar
svo heppin að filahjörð leitaði í vatns-
ból í grennd við sumarhúsið okkar.
Það era rafgirðingar á milli garðsins
og gistisvæðisins þannig að engin
hætta var á ferðum," segir Guðjón.
Gott ferðamannaland
Það er margt að sjá í Namibíu og
ferðamenn leita þangað í auknum
mæli. Þeir era sammála um að það sé
ekkert tiltökumál að ferðast á eigin
vegum um landið og hópurinn hitta
marga Evrópubúa á leiðinni. Það er
þó betra að vera vanur ferðalögum.
„Það er helst að fjarlægðimar fari fýr-
ir bijóstið á mönnum. Stundum era
eknir mörg hundrað kílómetrar i
auðninni án þess að sjá nokkra mann-
vera. Ef bíll bflar við slíkar aðstæður
getur verið erfitt að
bjarga sér. Það getur ver-
ið varhugavert að aka í
myrkri auk þess sem
menn verða að gæta þess
að fflar era eins og vega-
lömbin héma. Árekstur
við slíka skepnu getur
haft alvarlegar afleiðing-
ar,“ segir Jónas.
Þeir sem hafa heimsótt
Afríku tala oft um að þeir
fái stöðugt heimþrá þang-
að aftur. Er eitthvað til í
þessu? „Já, ég gæti best
trúað því. Það era töfrar í
Afríku og eitthvert afl
sem togar í mann. Ég er
þegar farinn að leggja
drög að næstu ferð og við
Guðjón era jafnvel að
hugsa um að efna til hóp-
ferðar á veiðislóðimar í surnar," seg-
ir Jónas og er ljóst að spumingin á
ekki við Guðjón því hann er búsettur
í landinu. Á nœstu vikum verður hægt
aó leita nánari upplýsinga um fyrir-
hugaða œvintýraferð þeirra félaga hjá
Feróaskrifstofu Teits
■aþ
331