Dagblaðið Vísir - DV - 20.03.1999, Blaðsíða 30

Á hvíta borðanum sem festur var
við marglitan blómvöndinn stóð
með gylltum stöfum: „Þú gleymist
aldrei. Fyrirgefðu mér. Eiginmaður-
inn þinn.“
Ýmsum sem þekktu ekki til þess
sem gerst hafði fannst þetta falleg
kveðja til látinnar konu en þeir sem
vissu hvernig hún hafði látist voru
margir á öðru máli, því konan var
fórnardýr mannsins sem hafði
samið kveðjuna. Og sumir gengu
svo langt að hrista höfuðið og segja
að áletrunin á borðanum væri hrein
móðgun við hina látnu.
En hvað var það nákvæmlega
sem hin látna, Ingrid Dietmann,
sem orðið hafði flmmtíu og fimm
ára, átti að fyrirgefa manni sínum?
Svarið við þeirri spurningu var að
hann hafði ráðið hana af dögum,
kyrkt hana með þvottasnúru, uns
hann „heyrði brest“, og kveikt síð-
an í íbúðinni þeirra. En hvers
vegna hafði hann gripið til þessa
ráðs, eða réttara sagt óráðs, maður
sem var talinn vel efnaður og al-
mennt í góðu áliti?
Ekki er allt sem sýnist
Margir þeirra sem þekktu til
Dietmanns-hjóna áttu erfitt með að
skilja það sem gerst hafði. Sú hlið
sem sneri að kunningjum og vinum
hafði lítið sagt um ástandið í hjóna-
bandinu. íbúðin sem kom svo mjög
við sögu þessa máls var tveggja
hæða, í húsi við Primelveg í Halle í
Þýskalandi. Á hæðinni fyrir neðan
hana stundaði Joachim Dietmann
störf sín en hann var verkfræðingur
og ráðgjafi fyrirtækis sem lagði rör.
Hann hafði þvi tvö störf og tvöföld
laun. Og það fór ekki fram hjá þeim
sem til hjónanna þekktu.
„Dietmanns-hjónin eru moldrík,"
sagði fólk þegar talið barst að þeim.
Og það hlaut að vera rétt því Ingrid
Dietmann vann úti. Árum saman
hafði hún starfað á gjörgæsludeild
sjúkrahúss í Halle. Hún var tekju-
há. Það sáu þeir sem komust í
skattskrána. Hún hafði hins vegar
lýst því yfír að hún hygðist draga
sig í hlé eftir tuttugu og fimm ára
starf en yfirstjórn sjúkrahússins
bað hana að vera áfram því erfitt
myndi verða að vera án hennar.
Aðskilnaður að hluta
Ingrid bjó á efri hæð íbúðarinnar.
Stigi lá upp að vinnustofu hennar
þar en á þessari hæð var einnig
svefnherbergi hjónanna. Þar svaf
Ingrid ein og hafði gert þau tuttugu
og sjö ár sem þau hjón höfðu verið
gift. Skömmu fyrir brúðkaupið
hafði hún gert mannsefni sínu grein
fyrir því að hún væri alls ekki dauf-
gerð í rúminu og kynni að gera
nokkuð harðar kröfur til hans, svo
honum yrði dálítið brugðið. Og hon-
um hafði brugðið dálítið en á frekar
ánægjulegan hátt. Ingrid var sögð
hafa verið nokkuð aðgangshörð við
hann og viljað reyna margt nýstár-
legt og það hafði Joachim fallið vel.
Að þessu leyti hafði hjónabandið
því verið báðum að skapi. En engu
að síður kaus eiginkonan að sofa
ein og út af fyrir sig.
Svona lifðu þau árum saman og
allt gekk vel. Þyrftu bæði að fara út
í bæ á morgnana gengu þau hvort
að sínum bíl og það fór ekki fram
hjá nágrönnunum. „Þarna fara
þessi ríku,“ var gjaman haft á orði.
Minnkandi tekjur
Þegar leið að örlagastundinni í
lífi hjónanna hafði margt breyst.
Tekjur Joachims voru ekki þær
sömu og áður. En það vissu ná-
grannarnir ekki. Þeir höfðu ekki
hugmynd um að þær höfðu dregist
mjög saman og fóru minnkandi. Það
var orðið langt síðan hann hafði
haft sömu tekjur og konan hans. Og
nú var svo komið að miklu munaði.
Reyndar svo miklu að Ingrid sagði
honum að þar eð hún liti á hann
sem fyrirvinnu heimilisins yrði
hún að grípa til vissra ráðstafana og
þær reyndust fólgnar í því að hún
hleypti honum ekki lengur inn í
svefnherbergið sitt.
Joachim fór að halda fram hjá
konu sinni. „Þrisvar sinnum var ég
henni ótrúr,“ sagði hann í réttinum.
En honum tókst að leyna framhjá-
haldinu því hann leitaði kvenna úti
í bæ. Það fór þó á annan veg þegar
hann reyndi að bæta sér upp einlíf-
ið á Vefnum.
Það gerði hann heima hjá sér.
Hann kallaði þar fram klámmyndir
eftir því sem hann hafði löngun til.
Nótt eftir nótt, meðan kona hans
svaf í herbnerginu sem hann fékk
ekki aðgang að, sat hann við tölv-
una sina og virti fyrir sér naktar
konur og sveitta, andstutta menn.
„Finndu þér mellu"
Það leið ekki á löngu þar til
Ingrid komst að því hvers vegna
maður hennar var svo oft vansvefta,
en hann bar það greinilega með sér
við morgunverðarborðið. „Þú ert
öfuguggi," sagði hún loks við hann
þegar hann fór að ræða samlífismál
við hana og hvers hann óskaði á því
sviði. „Þú ert ekki eðlilegur lengur.
Ef þú heldur að ég fari að raka mig
á vissum stöðum eins og þessar
stelpur á Vefnum þá hefurðu al-
rangt fyrir þér. Finndu þér mellu.
Þá færðu það sem þú vilt.“
Kæmi hún að manni sínum við
tölvuna eftir þetta sakaði hún hann
um „að synda í óhreinu vatni“.
„Það gerði mig bálreiðan," sagði
hann síðar í réttinum.
En meðan staðan var þessi fóru
tekjur Joachims stöðugt minnkandi.
Ingrid lagði hins vegar enn meira
sparifé í bankann. En þar eð hann
var fyrirvinnan gerði eiginkonan
Borðinn með kveðjunni.
kvöld voru
þau hjón boð-
in til kunn-
ingja. Gest-
gjafamir gátu
ekki merkt
að neitt væri
að. Þvert á
móti fannst
þeim gestim-
ir heldur
þægilegir.
Rætt var um
fjármál, stór-
viðskipti og
annað sem
eðlilegt gat
vissar kröfur til hans. Joachim fór
að öfunda konu sína af þeim tekjum
sem hún hafði og sparifénu sem hún
hélt því miður að of miklu leyti fyr-
ir sig að hans mati.
Sagt upp
Samkomulag hjónanna um útgjöld
var í meginatriðum á þá leið að þau
deildu kostnaðinum með sér eftir
föstum reglum. Þannig kom það til
dæmis í hlut Joachims að greiða hús-
leiguna. En þar eð tekjurnar vora
orðnar litlar varð hann að taka lán
til að geta staðið undir sínum hluta
og þar kom að hann gat ekki lengur
borgað húsaleig-
una. Hann sagði
konu sinni þó ekki
frá því. Og einn
daginn, þegar van-
skilin voru orðin of
mikil að mati
leigusalans, barst
bréf þar sem hjón-
unum var gerð
grein fyrir þvi að
næstkomandi
mánudag yrðu þau
að rýma íbúðina.
Daginn áður en
þau áttu að flytja út
sátu þau hjón við
morgunverðarborð-
ið, frekar fáskiptin
að vanda. Ingrid
Dietmann vissi
ekki hvað til stóð
daginn eftir.
Ástæðan var sú að
þegar póstmaður-
inn kom var hún í
vinnunni og því gat
maður hennar val-
ið úr þau bréf sem
hann vildi ekki að
hún sæi. Og af
ástæðum sem
óþarft er að skýra
hafði hann ekki
sagt orð um að þau
væru að missa
íbúðina.
Rifrildi eftir
kvöldboð
Þetta sunnudags-
„Það eina sem þú getur er að leita
uppi naktar kerlingar á Vefnum,“
sagði hún hæðnislega.
Er hér var komið var sem eitthvað
gerðist innra með Joachim, eða svo
skýrði hann frá síðar er hann rifjaði
upp atburði þessa kvölds. Hann dró
sig í hlé, en kona hans hélt upp á efri
hæðina og fór að hátta.
Uppgjörið
Þar sem Joa-chim sat einn og beið
næsta morguns, er hann yrði að
standa reikningsskil þeirra gerða sem
myndu gera þau húsnæðislaus, fannst
honum sem hann væri kominn í von-
lausa stöðu. Hvað var til ráða? Átti
hann að fara til konu sinnar og segja
henni hvemig komið var? Hvemig
myndi hún bregðast við er henni yrði
ljóst að þau væra á götunni?
Eftir að hafa verið í þungum þönk-
um um hríð var sem hann sæi enga
leið aðra en þá að binda enda á lif
þeirra beggja. Hann leitaði að þvotta-
snúm, gekk upp á efri hæðina, að
konu sinni þar sem hún lá í rúminu,
brá snúrunni um háls hennar og herti
að.
„Ég tók á af öllum kröftum," sagði
hann í réttinum. „Svo heyrði ég brest.
Þá fór ég að tala við hana en hún svar-
aði engu. Ég þreifaði á púlsinum en
fann ekkert. Hún var dáin.“
Eldsvoðinn
Um hríð virti Joachim líkið af
konu sinni fyrir sér. Síðan ákvað
hann að framkvæma síðari hluta
áætlimarinnar og það gerði hann á
mjög markvissan hátt. Hann fór niður
Joachim Dietmann.
talist í þessum
hópi.
En Joachim leið
ekki vel þó hann
léti á engu bera og
vissi hvað beið
næsta morgun.
Kvöldboðin
lauk á sömu nót-
um og það byrjaði
og þau hjón óku
heim saman. En
þegar þangað kom
fór eiginkonan að
gagnrýna mann
sinn. Hún fór
háðulegum orðum
um hve tekjur
hans hefðu minnk-
að mikið, getuleysi
hans almennt og
sagði hann hafa
brugðist í ílestu.
í kjallara, en þar vissi hann af fimm
lítra brúsa með dísilolíu. Hann fór
með brúsann upp á neðri hæð ibúðar-
innar, gekk þar milli herbergja og
skvetti ohu á húsgögnin. Svo sótti
hann eldspýtustokk og kveikti í.
„Ég ætlaði mér að þurrka út öll
spor og deyja sjálfur," sagði hann í
réttinum.
En Joachim Dietmann dó ekki.
Slökkviliðsmenn raddu sér leið inn í
brennandi húsið, fundu hann og tókst
að koma honum í hendur sjúkraliða
sem létu í skyndi aka honum á sjúkra-
húsið sem Ingrid hafði starfað á. Þar
var hann lagður á gjörgæsludeildina
og þremur dögum siðar fékk hann
meðvitund. Læknum og hjúkrunar-
fólki sem starfað haíði með konu hans
hafði tekist að bjarga lífi hans.
Fyrir rétti í Halle var Joachim Diet-
mann dæmdur í fjórtán ára fangelsi
fyrir morð og íkveikju.