Dagblaðið Vísir - DV - 20.03.1999, Blaðsíða 42

LAUGARDAGUR 20. MARS 1999
viðtal
Kvennahandbolti hefur verið á
stöðugri uppleið og sú sem hefur
verið mest áberandi er Guðríður
Guðjónsdóttir, eða Gurrý i Fram.
Hún er 37 ára og er búin að leika
9 með Fram svo lengi sem elstu menn
muna og á að baki stórkostlegan fer-
il sem íþróttamaður, hefur verið í
handbolta í 27 ár, þar af 24 ár í
meistaraflokki. Hún hefur 12 sinn-
um orðið íslandsmeistari í hand-
knattleik, 12 sinnum bikarmeistari,
11 sinnum Reykjavíkurmeistari og
fimm sinnum íslandsmeistari utan-
húss. Hún hefur einnig komið við
sögu í knattspyrnunni og þá með
Breiðabliki. Þar liggja að baki fjórir
íslandsmeistaratitlar og þrír bikar-
meistaratitlar. Auk þess lék hún
fyrstu sjö landsleikina sem ísland
„ lék í knattspymu í kvennaflokki.
Iþróttaætt
Guðríður er elsta dóttir hjónanna
Guðjóns Jónssonar og Sigríðar Sig-
urðardóttur. Guðjón var mikill
íþróttamaður og lék bæði í knatt-
spyrnulandsliðinu og handknatt-
leikslandsliðinu. Sigríður var ekki
síður mikill íþróttamaður, en hún
spilaði handbolta með Val og lands-
liðinu og var fyrsta konan sem kjör-
in var íþróttamaður ársins.
Guðríður var aðeins 14 ára þegar
hún vann sinn fyrsta íslandsmeist-
aratitil með Fram. Síðan hafa verð-
launagripirnir hrúgast upp hjá
henni og hún unnið 47 meistaratitla
í handbolta og fótbolta.
Skyldi húsið ekki vera fullt af
verðlaunagripum?
„Nei, það er bara einn bikar sem
hefur fengið að vera uppi við. Það
er bikarinn sem ég fékk þegar ég
var valin íþróttamaður Reykjavíkur
árið 1995. Hins vegar er fullt af
myndum, styttum og klukkum með
litlum áletruðum spjöldum sem ég
hef fengið i gegnum tíðina.“
27 ár í handbolta
' „Ég var tíu ára þegar ég byrjaði í
handboltanum. Ég var lika í fim-
leikum. En eftir tólf ára aldur var
ég bara í handbolta á veturna og fót-
bolta á sumrin.“
Það hefur ekkert togað í þig ann-
að en íþróttimar?
„Nei, ekki neitt. Ég var alltaf með
mömmu og pabba á æfmgum, öll
kvöld, og það kom aldrei annað til
greina. Þetta er það sem ég hef feng-
ist við.“
Systurnar eru þrjár og þær fóru
allar í íþróttakennaraskólann á
Laugarvatni.
„Það ríkir gífurleg fjölbreytni í
þvi hann hætti að spila í meistara-
flokki, en núna æfir hann með „Old
boys“ í Fram.
Kynntust þið á vellinum?
„Ég var nú búin að gjóa augunum
á hann á vellinum, en við kynnt-
umst nú bara á skemmtistað."
Guðríður og Haukur eiga þrjú
börn. Eru þau líka í íþróttum?
„Já, tvö. Eitt er bara árs gamalt.
Strákurinn minn er 13 ára og er í
knattspymu með Fylki og stelpan er
sjö ára og er byrjuð í handbolta hjá
Fram.“
Hefurðu alltaf verið í Fram?
„Ég flutti tíu ára upp í Breiðholt
og þar var ég í ÍR með vinkonum
mínum. Það var hins vegar dálítið
strögl þar því að það vom vandræði
með þjálfara. Þegar ég var 12 ára
kynntist ég stelpum sem spiluðu
með Fram, þannig að ég skipti bara.
Og þar hef ég verið síðan.“
Eftirminnilegir titlar
Hvaða titill er eftirminnilegastur?
„Ég veit það ekki. Bikartitlarnir
era alltaf mjög eftirminnilegir. Bik-
arúrslitaleikurinn árið 1987 var
mjög eftirminnilegur. Þá var ég
þjálfari og við unnum FH. Við vor-
um langt yfir mest allan tímann en
glutruðum niður forskotinu, en
skoruðum sigurmarkið þegar tíu
sekúndur voru eftir.
Eitt árið slasaðist ég tíu dögum
fyrir bikarúrslit og missti af leikn-
um. Það er mjög eftirminnilegt að
hafa þurft að sitja á bekknum og
geta ekki tekið þátt i leiknum. Evr-
ópuleikimir era mér mjög eftir-
minnilegir og voru mér gífurleg
hvatning í minni handboltaiðkun.
Fyrsti titillinn er líka mjög minn-
isstæður. Það var árið 1976 og ég
var fjórtán ára. Ég kom inn með dá-
litlu trakki og spilaði gegn gömlum
vinkonum mömmu.
Það er alltaf jafn gaman að vinna
titla og það var rosalega gaman að
vinna bikarinn nú í febrúar. En
þegar við unnum 12 íslandsmeist-
aratitla á 15 áram var undir lokin
engin taumlaus gleði eins og í ár.
Núna tapaði maður áttum af gleði.“
Þrjátíu og eitthvað
Ertu ekki að hugsa um að
hætta?
„Ég var náttúrlega hætt. Ég
spilaði ekkert í fyrra. Við þessar
eldri æfðum tvisvar í viku og
sendum lið í aðra deild kvenna.
Meistaraflokkshópurinn er frekar
fámennur og þjálfarinn hefur
nokkram sinnum kallað á okkur
gömlu i æfingaleiki við hinar.
„Þíið m Mlltni jafngtiman að vlnna
Htlo oy |»aö víii u»f»ál<»i.ia gamari
að vinnfl Þikarlrm mí i fobrúar, En
þntjíir vlð urmum 12 Itslanrfíi-
mfííBiiiifiiiiKr é 15 arum v«r uricth
lokin óiigln taumlaus aiafti elns
«g i fti Nmm tapflðl iriaður áiirmi
-*>l (ii'íði •
tiV inyiifllr HllflW Þflr
*V
Guðríður
Guðjónsdóttir á að baki ótrúlegan íþróttaferil:
fjölskyldunni,“ segir Guðríður hlæj-
andi. „Mömmu langaði alltaf til að
verða íþróttakennari en hún fór
aldrei í neitt nám. Frá því ég var
bam langaði mig alltaf til að verða
íþróttakennari. Ég fór þvi í íþrótta-
kennaranámið og systur minar,
Hafdís og Díana, fóra líka. Við
erum því þrjár systurnar að gera
það sem mömmu langaði að gera.“
Þær systumar hafa allar spilað
handbolta með Fram og leikið sam-
an. Guðríður þjálfaði þær líka. Hún
>segir að hún hafi kannski gert
meiri kröfur til þeirra en annarra
þegar hún þjálfaði þær.
„Sumir segja að ég hafi stundum
verið dálítið hörð við þær. En ég
held að það hafi bara gert þeim
gott,“ segir Guðríður og glottir.
Maður Guðríðar er Haukur Þór
.Haraldsson, handknattleiksmaður
•hr Ármanni. Það eru nokkur ár frá
Framsystur og foreldar: Guðríður, Sigríður Sigurðardóttir, Hafdís, Guðjón Jóns-
son og Díana.
Síðan fóru meiðsli að hrjá
meistaraflokksstelpurnar og
þá var kallað á okkur. Þá átt-
um við bara að spila einn leik
og hjálpa til í öðrum. En það
er nú einhvern veginn svo að
þegar maður hefur gefið litla
fingur þá er öll höndin tekin.
Það hefur lika gengið vel.“
Er þetta þá örugglega síð-
asta tímabilið?
„Það er alltaf síðasta tíma-
bilið! Einu sinni var síðasta
tímabilið hjá mér þegar ég
var 29 ára og ólétt. Þá sagði
ég að enginn skyldi geta sagt
að þetta væri hún Gurrý í
Fram og hún er þrjátíu og
eitthvað. Mér fannst það al-
veg hræðileg tilhugsun. Nú er
ég að verða 38 og er enn
héma.“
Þú ætlar ekki að verða
Gurrý i Fram sem er fjörtíu og
eitthvað?
„Nei, það er ekki á stefnu-
skránni!“
Gæti ekki kúplað mig út
úr handboltanum
Áttu eitthvert annað áhugamál en
íþróttimar?
„Mér finnst mjög gaman að fara í
ferðalög og útiiegur. Á hverju sumri
foram við inn í Veiðivötn og veið-
um. Síðan er ég auðvitað í tveimur
saumaklúbbum. En allt sem ég geri
er mikið tengt íþróttum og fólkinu
sem ég hef kynnst þar.
Ég hef líka fylgt stráknum mín-
um út um allt land á alls konar mót
í fótbolta frá þvi hann var fimm ára.
Lífið snýst mjög mikið um íþróttim-
ar.“