Dagblaðið Vísir - DV - 23.09.2000, Blaðsíða 59

67
IíAUGARDAGUR 23. SEPTEMBER 2000-
I> V Tilvera
Huldufólk hefnir sín.
- fornar verur aö deyja út vegna þess að við erum hætt að trúa á þær
*
en þá kom huldukonan til fólksins
á bænum og bað um að það yrði
ekki gert. Hún hefði þurft flytja sig ^
og ekki skemmt neitt þegar steinn-
inn valt niður. Hætt var við að
sprengja steininn og stendur hann
enn í íjóshaugnum.
Huldufólk er hefnigjamt sé því
gert eitthvað til miska en það laun-
ar líka vel sé því gert gott, það hef-
ur fmgerðari tilfinningar en við.
Huldufólk trúir ekki á guð eins og
við, það trúir á einhvers konar
skapandi ljós en ekki persónugerv-
ing Krists. Skilningur þess er öðru-
vísi þó ég geti ekki útskýrt það.
Ég veit að það er erfitt að trúa
svona löguðu en þeir sem hafa upp-
lifað þetta vita hvað ég er að tala
um.“
-KÍP r.
Jarðvegsþjöppur
Allar stærðir,
bensín eða dísil.
bomrg
V Sími 568 1044
S j ó s tj
• fyrir hópa
Ásthildur Cesil Þórðardóttir,
garðyrkjustjóri á ísafirði, er ísfirð-
ingur í húð og hár, fædd þar og upp
alin. Fyrir nokknun árum stóðu
Ásthiidur, Erla Stefánsdóttir og
fleiri fyrir útgáfu vættakorts fyrir
ísaijörð. Á kortinu er sagt frá
helstu bústöðum vætta, s.s. álfa,
huldufólks, jarðdverga, engla og
fjallatíva. Á bakhlið kortsins er að
finna mynd af Skutulsfirði þar sem
sýndar eru orkulínur sem um hann
liggja og segir að um allt land sé
þéttriðið net af bláum orkulínum.
„Ein af stærstu orkulínum lands-
ins streymir í gegnum bæinn og
gefur íbúum bæjarins fögur fyrir-
heit og kraft í lífsbaráttunni, þó
fólk trúi ekki á lffskraft jarðarinn-
ar gerir hann öflum gott... Sagt er
að frumbyggjar Ástraliu kalli þess-
ar línur sönglínur og Kínverjar
drekaslóðir."
sögn Áshildar að yflrleitt eru álfar
og huldufólk tengt öðrum tíma en
við búum í og flestir telja þessar
verur búa í fortiðinni. Ásthildur
segir að svo sé ekki og að hún viti
um fleiri sem hafi heyrt eitthvað
svipað. „Það er greinilegt að sumar
af þessum verum fylgjast með tím-
anum en þetta eru svo margs kon-
ar verur að það er ómögulegt að
segja neitt fyrir víst.“
• st(ij*j»jap;irt í
Tjaldinu mflli heima lokað
Ásthildur segir að hugmyndin að
kortinu hafi sprottið í framhaldi af
því að hún vann að útivistarkorti
fyrir ísafjarðarbæ. „Þegar ég var að
safna upplýsingum fyrir það fann
ég svo mikið efni um dulræn mál
og fannst ekki hægt að láta það
ónotað. í framhaldi af því leitaði ég
samstarfs við Erlu Stefánsdóttur og
hún kom hingað og vann kortið
með mér.
Ég hef alltaf trúað á tilvist ann-
arra heima og sem krakki var ég
skyggn. Ég sé ekki verumar sjálf
en hef svona heym og heyri oft í
þeim, ég skynja þær og heyri í
þeim. Einu sinni var ég að leggjast
til svefns heima hjá mér og þá
heyrist mér eins og það sé þar fullt
af fólki i húsinu. Útvarpið er í
gangi, síminn hringir og ég heyrir
samtöl og hlátur. Mér finnst meira
að segja eins og það komi þrír
krakkar inn að rúmi hjá mér og
séu að skoða mig. Smátt og smátt
Asthildur Cesil Þórðardóttir
Ég er alin upp hjá afa mínum og uppliföi svo margt í gegnum hann þannig aö
fyrir mér er allt svona mjög eölilegt.
hljóðnar allt og það verður þögn.
Um þrjúleytið hrökk ég við og
vaknaði við það að tveir unglingar
komu inn um útidyrnar, þeir voru
hlæjandi og fóru upp á efstu hæð í
húsinu. Þeir spiluðu einhverja
skrýtna músík sem ég hafði ekki
heyrt áður. í fyrstu var ég ekki viss
um hvað ég ætti að gera en svo
sagði ég að þeir mættu vera þama
en þeir yrðu að loka tjaldinu milli
heimanna svo að ég gæti sofið og
þá hvarf þetta allt. Morguninn eftir
fór ég upp til að athuga hvort ein-
hver hefði verið þarna en svo var
ekki.“
Það er merkilegt við þessa frá-
Fornar verur í tilvist-
arkreppu
„Það eru til mjög fomar verur
sem eru að deyja út vegna þess að
við erum hætt að trúa á þær og ég
hef hitt eina slíka. Veran er mjög
kröftug en bitur vegna þess að við
erum hætt að trúa á hana,. verum-
ar virðast nærast á því að við trú-
um á þær og hugsum tfl þeirra.
Þetta er gríðarlega stór vera án
þess þó að hafa neitt form og ég
kalla hana Berg. Hann Bergur
minn er ekki tröll því hann er mik-
ið stærri, hann býr i fjalli og það
má segja að hann sé fjallið, hann er
bergbúi sem rekur ættir sínar alla
Huldusteinn viö ísafjörö
Fyrir nokkrum áratugum valt stór huldufólkssteinn niöur hlíöina og lenti í fjóshaugnum viö gamlan sveitabæ. Til stóö að sprengja steininn en þá kom huldu-
konan til fólksins á bænum og baö um aö þaö yröi ekki gert.
• ;ifm;rli
• j»rill
Höfrunj»a- oj» hvalaskoðtin
í scpteiriber og októbcr írá Kcflavík.
I /ppiýsingar í sírna 42 I-7777.
leið aftur til móöur Jarðar.
Tívar eru stórar vemdarverur
eða englar yfir bæjum og landi.
Þeir einkennast eða taka mið af
umhverfi sínu og sá sem er yfir ísa-
firði er svolítið „arogant" eins og
bæjarlífið. Við eru alltaf að berjast
hvert við annað og það er valdabar-
átta í gangi.
Ég veit um fleiri stórar verur.
Það er t.d. gyðja i einu fjallinu hér
við bæinn og það er gott að hugsa
til hennar ef mann vantar kraft en
ég vil ekki segja í hvaða fjalli hún
er þar sem maður þarf að vemda
verumar. Svo era til álfkonur og
álfamenn sem búa í steinum. Þetta
eru hulduverur en þó ekki huldu-
fólk. Huldufólk líkist meira venju-
legu fólki eins og mér og þér.
Afi minn, sem hét Hjalti Jóns-
son, var skyggn og eyddi síðustu
æviárunum í að rökræða við álf-
konu sem hafði fylgt honum lengi.
Ég er alin upp hjá afa og upplifði
svo margt í gegnum hann þannig
að fyrir mér er allt svona mjög eðli-
legt. Sem krakki var ég sjálf skyggn
og átti það til að sjá framliðið fólk.
Einu sinni var ég á gangi með
ömmu minni og við mættum gam-
alli konu sem hét Rikka og
átti heima rétt hjá okk-
ur. Mér fannst hún
horfa svo skringi-
lega á mig. Þegar
ég sagði ömmu frá
þessu fór hún að
hlæja og sagði
mér að Rikka
hefði dáið
viku.“
Púkar og
hrekkjalómar
teknir í fóstur
„Það er álfkona sem býr í hól rétt
hjá mér og hún tók að sér tvo illa
uppdregna púka eða flrekkjalóma,
annar er vondur en hinn hrekkjótt-
ur. Þeir halda sig mikið við lóðina
hjá mér og í hvert sinn sem á að slá
svæðið bilar eitthvað eða við lend-
um í öðrum vandræðum.
Vestfirðir eru sérstakir fyrir það
að hér eru landdísir sem ekki
þekkjast annars staðar á landinu.
Dísimar hafa tekið sér mennska
menn til sambúðar og hér þekkjast
kennileiti sem nefnast landdísa-
steinar og svo em hér líka fossbú-
ar, fjalladísir og dvergabyggðir.
Það eru einnig til alls kyns
minni verur, til dæmis stríðnispúk-
ar sem búa i húsunum hjá okkur,
þeir eru 25-30 sentímetra á hæð og
hlaupa um aflt. Þeir eru hræðilega
stríðnir, hlæja eins og brjálaðir all-
an daginn. Flestir kannast við að
hlutir hverfa allt í einu heima hjá
þeim og svo finnast þeir aftur á sín-
um stað eftir nokkra daga. Það sem
gerist er að stríðnispúkamir leggj-
ast ofan á hlutinn og breiða yfir
hann huliðsskikkju til að stríða
okkur og þeir eiga það lika til að
færa hluti úr stað en það er sjald-
gæfara."
Ásthildur, við brosum til
þín
„Blómálfamir sem margir
þekkja eru enn þá minni, á stærð
við Dísu ljósálf. Þeir lifa í samræmi
við blómin. Ef blómunum líður vel
er mikið af blómálfum í kringum
þau. Mér er sagt að það séu mis-
munandi gerðir af blómálfum milli
blóma. Á kaktusum eru þeir grófir
og grænir en finni og litríkari á
blómstrandi plöntum. Ég hef oft
heyrt til þeirra en ekki séð þá. Þeir
töluðu einu sinni til mín og sögðu:
Ásthildur, Ásthildur, við
brosum til þín“ og það
klingdi í röddunum
þeirra. Þetta var
yndisleg upplifun.“
Huldusteinn-
inn I fjós-
haugnum
,Fyrir nokkram
valt stór
huldfólkssteinn niður
hér í firðinum og
bæ einum.
Til stóð að sprengja steininn burt