Dagblaðið Vísir - DV - 12.04.2001, Qupperneq 30

30
_____________________________FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 2001
Helgarblað_________________________________________________ dv
Eiginkonan beið bana á járnbrautarteinunum:
Marion var
refsað fyrir
að vilja skilja
Klukkan var 4.53 að morgni. Lest-
in var nýfarin fram hjá Sondelf-
ingen-stöðinni á leið sinni til Stutt-
gart. Lestin var á leiðinni út úr
beygju og morgunþokan hvíldi enn
yflr járnbrautarteinunum. Það var
ástæðan fyrir því að lestarstjórinn,
Wolfgang Schönleb, sá manneskj-
una á brautarteinunum allt of seint.
Hún lá með fæturna í sundur og
höfuðið sneri í þá átt sem lestin ók.
Þegar Schönleb greip í neyðar-
hemilinn flugu lestarfarþegamir,
sem verið höfðu hálfsofandi, upp úr
sætum sínum. „En ég gat ekki
stöövað lestina. Hún rann áfram 400
metra til viðbótar og ég óttaðist þá
sjón sem myndi blasa við mér þegar
mér hefði loks tekist að stöðva lest-
ina,“ greindi lestarstjórinn frá.
Hann fékk áfall þegar hann sá
limlest líkið. Fyrsti sjúkrabíllinn
sem kom á vettvang ók með lestar-
stjórann beint á sjúkrahús.
Áður en Wolfgang steig út úr lest-
inni hafði hann hringt úr farsíma í
lögregluna. Læknir, sem kom á
staðinn, gat i fyrstu einungis stað-
fest að um væri að ræða líkamsleif-
ar konu. En hver var hún? Og var
þetta sjálfsmorð eða morð?
Það eina sem Wolfgang Schönleb
gat greint frá var að hún hafði legið
grafkyrr þegar hann kom auga á
hana.
Hringdi í tengdamömmu og
tilkynnti henni um hvarfið
Krufning líkamsleifanna leiddi
heldur ekkert sérstakt í ljós. Það
var reyndar svo mikið áfengismagn
í blóði hinnar látnu að hún hefði
getað látist af völdum þess. Auk
þess fundust leifar af svefnlyfjum í
líkamsleifum konunnar.
Sjálfsmorð eða morð? Spurning-
unni hafði ekki verið svarað. Það
var ekki fyrr en tilkynnt var um
hvarf konu að lögreglan varð ein-
hvers vísari.
Peter Winkler, sem var 45 ára,
hringdi til tengdamóður sinnar
sama dag sem hin óþekkta kona
varð fyrir lestinni. Hann sagði við
tengdamóður sína: „Dóttir þín er
horfin og ég ætla að fara að leita að
henni. Viltu gæta bamanna á með-
an?“
Amman gat vel hugsað sér það.
Henni þótti afar vænt um barna-
börnin sín, Nicole, sem var 3 ára, og
Stefanie sem var 5 ára.
Hún sá ekki tengdason sinn aftur
fyrr en við réttarhöldin við lands-
réttinn í Túbingen. Hann sat þá á
sakamannabekk, ákærður fyrir
morð á dóttur hennar. Sjálf sat hún
í vitnastúku.
Sjálfsmorð útilokað
Eftir að hafa hringt í tengdamóð-
ur sína til að fullvissa sig um að
bamanna yrði gætt ók Peter
Winkler í bankann, tók út 150 þús-
und krónur og ók síðan til Spánar. í
millitíðinni hafði lögreglan komist
að því hver hin látna var. Hún hét
Marion Winkler og var 34 ára. Lög-
reglan hafði einnig komist að þeirri
niðurstöðu að ekki gæti veriö um
sjálfsmorð að ræða. Kvöldiö fyrir
andlát sitt hafði Marion háttað
Lige efter et sving
fik lokomolivforeron
oje p«i skikkelsen
pn skinnerne,
da v,m det for sent.

Stöðvaðist of seint
Vegna þoku sá lestarstjórinn konuna
á teinunum of seint.
Lestarstjórinn
Wolfgang Schönleb fékk áfall
þegar hann steig út úr lestinni.
bömin sin ofan í rúm. En þar sem
hún hafði síðan drukkið mikið
magn áfengis og tekið inn svefnlyf
þótti útilokað að hún hefði sjálf get-
að gengið að heiman þá fjóra kíló-
metra sem voru að jámbrautartein-
unum. Hún hlaut að hafa verið flutt
þangað og lögð á teinana. En hver
hafði gert það?
Engar vísbendingar í íbúö
hinnar látnu
Lögreglan fann engar vísbending-
ar i íbúð hinnar látnu. Þar var vel
til tekið og snyrtilegt. Eiginmaður-
inn, Peter Winkler, var auðvitað sá
sem helst lá undir grun en hann
hafði horfið sporlaust. Lýst var eftir
honum í gegnum alþjóðalögregluna
Interpol en það bar engan árangur.
Lögreglan var ráðþrota og hún hefði
ef til vill aldrei getað leyst málið
hefði maður Marion ekki gefið sig
fram sjálfur. Þegar hann kom heim
eftir vikudvöl á Spáni hafði hann
samband við lögfræðinginn sinn.
Lögfræðingurinn taldi hann á að
fara til lögreglunnar.
Við réttarhöldin viðurkenndi
hann að bera ábyrgð á dauða konu
sinnar. „En ég er ekki morðingi,"
fullyrti hann.
„Hvernig á að skilja það?“ spuröi
dómarinn.
„Hún átti bara að fá refsingu af
því að hún vildi skilja. Eftir margra
ára hjónaband vildi hún allt í einu
fara og taka börnin með. Það getur
enginn sætt sig við slíkt og látið
eins og ekkert sé.“
„Og þá átti hún sem sagt að hljóta
refsingu?"
„Lögreglan fann eng-
ar vísbendingar í íbúð
hinnar látnu. Þar var
vel til tekið og snyrti-
legt. Eiginmaðurinn,
Peter Winkler, var
auðvitað sá sem
helst lá undir grun en
hann hafði sporlaust.
Lýst var eftir honum
gegnum alþjóðlög-
regluna Interpol en
það bar engan árang-
ur.“
„Já, það var nú það minnsta en
málin þróuðust ekki eins og ég
hafði reiknað með. Ég missti víst
stjóm á mér.“
„Veitti hún ekki mótspymu?"
„Jú, hún var með læti. Hún lá í
rúminu og ég sat ofan á henni og
reyndi að hella blöndunni ofan í
hana. En hún vildi ekki drekka
hana svo það tók svolítinn tíma að
koma henni ofan í hana. Þegar hún
byrjaði að slá mig og æpa tók ég um
háls hennar og þrýsti aö. Allt í einu
hætti hún að slá og handleggir
hennar féllu máttlausir niður. Ég
sagði við sjálfan mig að nú væri ég
í slæmum málum og hugsaði um
það eitt að koma henni út úr íbúð-
inni og frá bömunum. Ég vildi ekki
að þau sæju hana svona.“
Marion meö eldri dóttur sinni, Stefanie
Marion var enn á lífi þegar hún var lögö á járnbrautarteinana skammt frá
Sondelfingen-lestarstööinni í Þýskalandi. Lestarstjórinn gat ekki stöövaö
iestina í tæka tíö.
Moröinginn í handjárnum
Peter Winkler hélt því statt og stööugt fram aö hann væri ekki moröingi.
Hann heföi bara veriö svolítið óheppinn.
Stakk af til Spánar
Peter Winkler klæddi meðvitund-
arlausa konu sína í föt og flutti
hana að járnbrautarteinunum þar
sem hann lagði hana niður. Hann
vissi að von var á morgunlest. Rétt-
arlæknar greindu frá því að Marion
Winkler hefði verið lifandi en með-
vitundarlaus þegar hún var lögð á
teinana.
Peter hélt síðan heim, tók til í
íbúðinni og hringdi svo í tengda-
móður sína síðar um morguninn.
Því næst stakk hann af til Spánar.
„Hvað gerðir þú á Spáni?" spurði
dómarinn.
„Ég lá allan daginn á ströndinni
og hugsaði um hvað ég hefði eigin-
lega gert. Ég velti þvi fyrir mér
hvort ég ætti að gefa mig fram. Það
var varla nokkurt sólskin. Ég varð
ekki einu sinni brúnn. Þessum pen-
ingum var ifla varið. Þetta var erfið-
ur tími fyrir mig.“
Hann hélt því statt og stöðugt
fram að hann væri ekki morðingi.
Hann hefði bara verið svolítið
óheppinn.
Dómarinn var á annarri skoðun.
Peter Winkler var dæmdur í lífstíö-
arfangelsi fyrir morð að yfirlögðu
ráði.
Berserksganj'ur stríðshetju
Ástarsambandi læknisins lauk á skelfilegan hátt