Dagblaðið Vísir - DV - 12.04.2001, Side 37

FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 2001
DV
45
Helgarblað
w
I
I

„Þegar maður vinnur með góðu fólki er það alltaf góð blanda af örvun
og metnaði. Ég býst við því að það verði líka þannig núna. Ég hef ver-
ið að undirbúa mig og ég cetla virkilega að standa undir væntingum
þjóðarinnar. íslendingar líta nefnilega alltaf á svona hluti
eins og kappleiki. “
hef verið að undirbúa mig og ég
ætla virkilega að standa undir
væntingum þjóðarinnar. íslend-
ingar líta nefnilega alltaf á svona
hluti eins og kappleiki," segir
Diddú og hlær. „Nú er ég eins og
„strákarnir okkar““.
Elvis höföaði aldrei til
mín
Og Diddú hefur lengi verið
„okkar manneskja". Nítján ára
var hún orðin landsfræg söng-
kona með Spilverki þjóðanna, en
hún byrjaði miklu fyrr að láta frá
sér heyra, eins og títt er um
söngvara.
„Þó að ég muni ekki ljóst eftir
því þá var ég ung að árum farin
að þenja raddböndin. Ég kem af
mjög söngelsku heimili og var
snemma uppnefnd nöfnum óperu-
söngkvenna," segir Diddú. „Elvis
höfðaði til dæmis aldrei til mín,
heldur var það klassíkin sem ég
fékk beint í æð þó að djassinn
þætti mér líka heillandi og góð
dægurmúsík. Uppáhaldssöngkon-
urnar strax í æsku voru Nana
Mouskouri, Mahaelia Jackson og
ekki síst söngkonurnar okkar,
dívurnar Gunna Sím, María
Markan og Ellý Vilhjálms. Söng-
konur af því tagi sem gengu beint
inn í hjartað.“
Hún kynntist svo Spilverks-
drengjunum i leiklistarskóla
S.Á.L. þar sem þeir voru nokkurs
konar hirðskáld. Á þessum árum
segist Diddú mjög mikið hafa ver-
ið að þreifa fyrir sér. Hún hætti í
MR áður en hún lauk stúdents-
prófi - en atburðirnir leiddu hver
af öðrum.
„Þetta gerðist allt mjög hratt.
Ég ætlaði mér aldrei að fara út í
það að vera söngkona. Ég vann á
Kleppsspítala í sex sumur og var
alveg staðráðin í að velja mér
starf í heilbrigðisgeiranum -
verða lyfjafræðingur eða hjúkka,"
segir Diddú og það er ekki erfitt
að sjá hana fyrir sér sem líknandi
hjúkrunarkonu á borð við Flor-
ence Nightingale.
Missti röddina í miðri upp-
töku
Það kvað við nýjan tón með til-
komu Spilverksins á þessum
árum og Diddú segir að samstarf-
ið hafi verið frjótt og hún búi að
því alla ævi. „Ómeðvitað notaði
ég röddina rétt og þetta lá allt
frekar eðlilega fyrir en fólk fór að
pikka í mig og hvetja mig til þess
að reyna fyrir mér í klassísku
söngnámi. Mér fannst það lengi
vel svo fjarri mér, en ákvað samt
að slá til.“
í söngnáminu gekk á ýmsu.
Þegar söngvarar byrja að beita
röddinni í söngnámi þá eru þeir
að nota vöðva sem þeir hafa ekki
notað áður og við það myndast
togstreita í líkamanum og rödd-
inni.
Diddú rifjar upp vonda minn-
ingu sem tengist martröð hvers
söngvara.
„Ég var að syngja inn á barna-
plötuna Emil í Kattholti og missti
röddina í miðri upptöku. Platan
varð að klárast í hvelli vegna þess
að hún varð að koma út fyrir jól-
in en ég var raddlaus. Þetta leyst-
ist á þann veg að systur mínar
fóru í prufu og sú þeirra sem
hafði tón sem var líkastur mínum
var valin til þess að klára að
syngja."
Svaf á sinfóníutónleikum
„Á þessum tíma réðust örlög
mín,“ segir Diddú. „Ég kynntist
núverandi eiginmanni mínum,
Þorkeli, sem var í tónlistarnámi
og fór skömmu síðar í framhalds-
nám til London. Ég ákvað að fara
með honum til að elda ofan í hann
og kynna mér músíklífið í London
en ég var á báðum áttum hvort ég
ætti að halda áfram söngnáminu.
Það var alltaf eitthvert vesen með
röddina og það þótti mér óskap-
lega pirrandi."
Diddú lýsir því hvernig hún
notaði tímann í London til þess að
læra að njóta hljómsveitartón-
leika, en þeir höfðu verið henni
eins og lokuð bók. „Ég man hvað
ég svaf alltaf vært á öllum sinfón-
íutónleikum til að byrja með,“
segir hún hlæjandi. „Það var slök-
un út af fyrir sig.“
Sem betur fer ákvað hún að láta
til skarar skríða og hóf söngnám í
„Fyrir utan þann
ótrúlega sviðssjarma
sem hann hefur, þá
syngur hann líka svo
djúpt. Hann syngur
dýpst úr sínum sálar-
fylgsnum. Ef hœgt er
að líkja honum við
einhvern, þá væri það
helst María Callas. “
London 25 ára gömul, elst byrj-
endanna, og var þar sjö ár sam-
fleytt. „Það er ekkert verra að
vera seinþroska," segir Diddú.
„Maður á þá alltaf meira eftir í
ellinni. En samt sem áður hafði
ég heitið mér því að þrítug yrði ég
komin með eitthvað í hendurnar
fyrir lífið. Og það stóðst. Ég var
bæði komin með prófskírteini og
tvíbura í magann."
Get brugöið mér í allra
kvikinda líki
„Við vissum það báöar, ég og
kennarinn í London, að ég hafði
mun hærra raddsvið en við gátum
unnið með. En hún sagði mér að
það væri kona á Ítalíu sem gæti
hjálpað mér að opna fyrir hæstu
tónana, sem eru tónar eins og næt-
urdrottningin syngur í Töfraflaut-
unni. Eftir að ég átti stelpurnar fór
ég í framhaldsnám til Ítalíu i eitt ár
og það ár skipti sköpum," segir
Diddú með áherslu. „Það var þar
sem ég setti punktinn yfir i-ið og
allt fór að blómstra.“
- Það hlýtur að hafa verið góð til-
finning.
„Já, mér var líka orðið svo mik-
ið mál að vinna í þessu. Og það
hrökk allt í gír. Þegar ég kom
heim bauðst mér fyrsta óperu-
hlutverkið hér heima. Það eru
ekki svo mörg ár síðan - þannig
að ég er tiltölulega ung sem klass-
ísk söngkona," segir Diddú og við
ræðum um glæstan feril hennar i
íslensku óperunni þar sem hvert
stórhlutverkið á fætur öðru hefur
fallið henni í skaut.
„Minn ferill hefur raunar stað-
ið sleitulaust í 25 ár og hann hef-
ur verið síbreytilegur. Ég hef líka
getað sýnt svolítinn sveigjanleika
og fjölbreytni í faginu og ég held
að fólk fái síður leiða á manni
þegar maður getur brugðið sér í
allra kvikinda líki,“ segir Diddú
og hlær. Enn bregður hún fyrir
sig dægurlagasöng, eins og aðdá-
endur hennar þekkja. Nýjasta
geislaplatan hennar er t.a.m.
söngleikjadiskur með dægurívafi.
„Ég hætti að syngja um leið og
ég finn að mér fer ekki fram. Með-
an maður getur ennþá unnið og
bætt hljóðfærið þá er þetta mikils
virði. Um leið og ég finn að það
gerist ekkert og ég stend í stað
sný ég mér að einhverju öðru.“
Ættgeng kölkun í eyra
Það hefur ekki allt gengið
snurðulaust hjá Diddú þrátt fyrir
velgengni. Hún hefur átt við
heyrnarörðugleika að stríða, líkt
og herja á marga tónlistarmenn,
en hennar kvilli, kölkun í mið-
eyra, er ættgengur. Nú er svo
komið að hún hefur algerlega tap-
að heyrn á öðru eyranu. - Er það
ekki erfitt fyrir söngkonu?
„Það var farið að örla á þessu
strax þegar ég var fimm ára. Þá
tóku mamma og pabbi eftir því að
ég heyrði illa og fóru strax með
mig til læknis. Á fullorðinsárum
fór ég í aðgerð sem misheppnaðist
algerlega og ég varð heyrnarlaus
á öðru eyranu. Það varð vitaskuld
Að vera söngvari á íslandi þýðir að
maður þarf að vera tilbúinn að
syngja nánast hvaða tegund tóniist-
ar sem er, á ótrúlegustu tímum og
augnablikum.
mikið áfall fyrir mig, þar sem ég
var að byrja í söngnámi, en ég hef
lært að lifa með þessu. Nú nota ég
heyrnartæki og mér finnst ég geta
allt sem aðrir geta,“ segir Diddú
og brosir furðu létt.
Læt smyrja mig
Diddú hefur fengið mörg tæki-
færi til að fara út fyrir landstein-
ana að syngja. Hún segir það dýr-
mæta reynslu. En hún segist hafa
tekið þá ákvörðun snemma að
helga fólkinu hér heima krafta
sína og geta verið i faðmi fjöl-
skyldunnar.
„Þetta snýst ekki allt um heims-
frægð og peninga. Ég hef líka
alltaf verið svo ánægð hér heima
því hér hef ég fengið ómetanleg
tækifæri og fæ enn.“
- Og nú er það stærsta tækifær-
ið. Hvernig undirbýrðu þig fyrir
svona stóran viðburð?
„Ég fer út til Ítalíu í endurhæf-
ingu. Fer og læt smyrja mig hjá
gamla kennaranum mínum,“ seg-
ir Diddú og hlær. „Ég ætla að
leggja allt í þetta og allar æfingar
eru af hinu góða.“
- Tónleikarnir eru 17. septem-
ber en Carreras kemur þann 15.
og þá getið þið æft. Eru tveir dag-
ar nóg?
„Þegar maður kann það sem
maður er að fara að gera þá er ein
æfing nóg. Þetta er náttúrlega allt
hefðbundið og hann tekur enga
áhættu. Ég sendi honum vel úti-
látinn lista af lögum sem ég gæti
hugsað mér að syngja á svona tón-
leikum og hann setur saman tón-
leikaskrána þannig að það verði
flott stígandi á tónleikunum."
7-9-13
- Þú verður vel undirbúin. En
hvernig verðu þig fyrir kvefi og
þess háttar óáran? Verðuröu í
bómull fram að tónleikunum?
„Nei, maður á ekki að vera of
taugaveiklaður. Ég lifi lifinu eins
og hver annar íslenskur þjóð-
félagsþegn. Heilbrigða skynsemi
er alltaf best að hafa að leiðar-
ljósi.“
Við ræðum áfram um þessa
martröð söngvarans og Diddú seg-
ir að nú kunni hún betur á hljóð-
færi sitt en fyrstu árin.
„Að vera söngvari á íslandi
þýðir að maður þarf að vera tilbú-
inn að syngja nánast hvaða teg-
und tónlistar sem er, á ótrúleg-
ustu tímum og augnablikum.
Kröfurnar eru þannig til mín að
ég verð að standa mig hundrað
prósent við hinar ótrúlegustu að-
stæður. Það gerir mann færan í
flestan sjó. Maður lærir líka með
tímanum að spara hljóðfærið, til
dæmis á æfingum, og láta það
blómstra á réttum augnablikum,
ég hef engar áhyggjur af þessu,“
segir söngkonan, en bankar samt
í boröið, 7-9-13, til öryggis.
-þhs
Hjúkkan Diddú
„Ég ætlaöi mér aldrei að vera söngkona. Ég vann á Kleppsspítala í sex sumur og var alveg staöráðin í aö velja mér starf í heilbrigöisgeiranum
- veröa lyfjafræöingur eöa hjúkka. “