Dagblaðið Vísir - DV - 20.09.2002, Qupperneq 18

18__________________________________________________________________________________________________FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2002
Tilvera DV
'ndbandagagnrýni
Jacques Loussier með tónleika í Háskólabíói í kvöld:
Black Point ★★
í felum
Það hefur heldur
legið niður á við hjá
David Caruso undan-
farin ár. Hann sló í
gegn i NYPD Blue,
lék þar í fyrstu
tveimur seríunum og
átti mestan þátt í að
gera þær jafnvinsæl-
ar og raun ber vitni. Hann hætti á
toppnum og fékk aðalhlutverk í
dýrum kvikmyndum sem náðu
—* engum vinsældum. Caruso hefur
átt erfitt uppdráttar síðan, vekur
þó yfirleitt athygli i þeim myndum
sem hann leikur í, enda ágætur
leikari sem hefur það fram yfir
marga jafningja að geta haldið
uppi kvikmynd.
Þetta sést vel í Black Point, með-
algóðri sakamálamynd, sem væri
mun síðri nyti hún ekki góðs af
nærveru Caruso. Leikur hann fyrr-
um foringja í hernum sem farið
hefur í felur í smábænum Black
Point eftir að dóttir hans hafði ver-
ið drepin. Hann er nýbúinn að ná
sér upp úr mikilli lægð þegar dul-
arfullt fólk flyst í bæinn. Vinskap-
ur tekst á milli hans og einnar
konu úr hópnum sem leiðir síðan
“** til örlagaríks ástarsambands. Þeg-
ar í ljós kemur að allur hópurinn
er harðsvírað gengi glæpamanna
verður skálmöld í bænum sem eng-
inn ræður við.
Black Point er ágæt sakamála-
mynd á köflum. Leikstjórinn Dav-
id Makay er útsjónarsamur og
virkar myndin mun stærri en hún
er. Helsti galli myndarinnar er að-
alleikkonan Susan Haskell sem á
að leika „femme fatale" en hefur
enga hæfileika til þess. -HK
Útgefandi: Skífan. Leikstjóri: David
Mackay, Bandaríkin 2001. Lengd: 108
mín. Leikarar: David Caruso, Thomas lan
Griffith og Susan Haskell. Bönnuð börn-
um innan 16 ára.
Dead Simple ★
Óheppinn
kántrísöngvari
Það er ekki fyrir
hvern sem er að gera
svarta kómedíu og
leikstjóri Dead
Simple (hét mun
betra nafni, Viva Las
Nowhere, þegar hún
var sýnd í kvik-
myndahúsum), Jason Bloom, hefur
ekki þá hæfileika. Og þegar vantar
húmor í kómedíu þar sem verið er
að fela lík þriggja einstaklinga sem
koma mikið við sögu þá er fátt sem
gleður auga og eyru.
Aðalpersóna myndarinnar er
Frank Jacobs sem ásamt eigin-
konu sinni rekur mótelið Middle of
America. Enginn gestur hefur
dvalið þar í nokkrar vikur, eigand-
anum er nokk sama, enda snýr
áhugi hans að kúrekasöng. Þegar
hann tekur þátt í áhugamanna-
keppni byrja hjólin að snúast hon-
um í óhag. Á vegi hans verður
drykkfelld ung söngkona sem vef-
ur honum um flngur sér og áður
jfe. en aumingja Frank getur snúið sér
við er hann með þrjú lík sem hann
þarf að fela f garðinum hjá sér...
Ágætum leikarahópi, sem oftast
hefur gert betur, er skartað í Dead
Simple. Daniel Stern (Home Alone)
er ekki rétti leikarinn í hlutverk
Franks Jakobs. Þama hefði þurft
leikara með hæflleika Bens Stillers
til að gera persónuna aumkunar-
verða. Öðrum leikurum famast lít-
ið betur. Tvær þekktar sjónvarps-
leikkonur, Patricia Richardson
(Handlaginn heimilisfaðir) og
Sherry Stringfield (ER), koma mik-
★ ið við sögu en bjarga engu, ekki
frekar en gamli harðjaxlinn James
Caan.
-HK
Útgefandi: Myndform. Lelkstjóri: Jason
Bloom. Bandaríkin 2000. Lengd: 100
mín. Leikarar: Daniel Stern, Patricia Ric-
hardson, James Caan og Sherry Stringfi-
eld. Bönnuð börnum innan 12 ára.
Glímt við gömlu meistarana
Merkilegur tónlistarmaður er
kominn til íslands og heldur tón-
leika i Háskólabíói í kvöld. Er það
Frakkinn Jacques Loussier, sem
fyrir fjörutíu ámm tók upp á því að
útsetja klassísk verk Bach fyrir
djasstríó, píanó,. bassa og trommur.
Heimurinn gleypti við þessum
kokkteil og seldust plötur Loussiers
í milljónaupplagi og hleypti tónlist
hans í fólk almennan áhuga bæði á
klassík og djassi. I meira en áratug
var hann kóngurinn í þessum geira
tónlistar, en hætti svo með tríóið í
byrjun áttunda áratugarins. Þegar
haldið var upp á þrjú hundruð ára
afmæli Johannesar Sebastians Bach
árið 1985 kom hann aftur fram á
sjónarsviðið og hefur síðan verið
með trió sitt á ferð og flugi og gefið
út hljómplötur þar sem hann glimir
við gömlu meistarana með misjöfn-
um árangri. Það er sama hvað hann
leitar í smiðjur meistaranna, það
eru alltaf prelódiur, fúgur og önnur
verk Bachs sem henta honum best
og eru vinsælust á efnisskrá hans.
Byrjaði í klassíkinni
Jacques Loussier fæddist í norð-
urhluta Frakklands 26. október
1934. Hann var tíu ára gamall þegar
hann hóf píanónám og þótti strax
mjög efnilegur. Þegar hann var sext-
án ára var honum hleypt inn í hinn
virta tónlistarskóla Conservatoire
National de Musique í París þar
sem hann dvaldi næstu árin.
Loussier var stjörnunemandinn við
skólann og þegar hann hóf feril sinn
sem klassískur píanóleikari var
hann ekki í vandræðum með að fá
vinnu. Hugur hans stóð samt ekki
eingöngu til klassíkurinnar. Hann
hafði einnig áhuga á léttari tónlist
og lék meðal annars með Charles
Aznavour um tíma.
Djassinn átti þó meira og meira
hug hans og eftir að hafa hlustað á
The Modem Jazz Quartett, þar sem
píanistinn John Lewis gerði ýmsar
tilraunir í tónlistinni sem ekki voru
þekktar, datt hann inn á þá hug-
mynd að gera plötu með verkum
Bachs þar sem hann notfærði sér
melódísku kaflana í verkum Bachs
Jacques Loussier viö píanóiö
Sameinaði áhuga á djassi og ást hans á klassískri tónlist.
og spann síðan út frá þeim. Grunn-
ur Loussiers í klassikinni og virð-
ing hans fyrir tónlistinni gerði það
að verkum að hann fór aldrei út í
tilraunir með verkin, gerði hana að-
eins aðgengilegri fyrir hinn al-
menna hlustanda. Þetta hefði samt
ekki getað orðið farsælt hjá hvaða
píanóleikara sem er. Það þurfti
snilling á píanóið til að koma
klassíkinni í þessum útsetningum
frá sér svo vel færi og Jacques
Loussier var slíkur snillingur.
Hvíld eftir fimmtán ár
Fyrsta platan, Play Bach, með
Jacques Loussier trio kom út 1960.
árin var Jacques
Loussier með tríó sitt í klassíkinni
auk þess sem hann lék inn á plötur
með hljómsveitum verk i eigin út-
setningum. Hann leitaði víða eftir
efniviði og meðal höfunda sem hann
komst vel frá í tilraunaspila-
mennsku sinni voru Eric Satie og
Vivaldi.
Árið 1980 dró hann sig í hlé, sett-
ist að í Province til að semja tónlist
og kom ekki fram á tónleikum
næstu árum, en hélt áfram að gera
hljómplötur. Þá hóf hann rannsókn-
arvinnu á tónlist sem hann gaf út á
bók. Með þessu samdi hann ballett
og kvikmyndatónlist, setti á fót upp-
tökustúdíó sem þótti fullkomið og
þar tóku upp plötur, Pink Floyd
(The Wall), Elton John, Yes og Sting
svo einhverjir séu nefndir. Tónlist-
in sem Loussier samdi á þessum
árum var mjög ólík því sem hann er
frægur fyrir. Hann nýtti sér raf-
hljóðfæri og fór að semja fyrir
fusion-hljómsveit. Hann sneri sér þó
aftur að Bach og öðrum meisturum
og stofnaði tríó númer tvö sem
starfar enn i dag og er víst að allir
aðdáendur hans eiga ekki eftir að
verða fyrir vonbrigðum í kvöld þeg-
ar hann stígur á svið og leiðir sal-
inn í ljúfa tónlist Bachs sem fáir
hafa kryddað jafn vel og hann.
-HK
Tröllabörn flýja
Sigríður sýnir hér hvernig tröllabörn
flýja skelfingu lostin þegar eldgos
hefst í fjallinu þeirra.
ingjum. Sigríður hefur búið á Lága-
núpi í 49 ár. Eiginmaður hennar var
Össur Guðbjartsson sem látinn er
fyrir nokkrum árum eftir erfið veik-
indi og á hún fimm syni sem nú eru
allir búsettir utan heimahaganna.
Það fer fyrir Sigríði eins og mörg-
um sem búa á stöðum sem ekki eru
í alfaraleið að verða að yfirgefa sitt
býli og fiytja á mölina til að geta
notið þess öryggis og þeirrar þjón-
ustu sem allir eiga rétt á en fá ekki
verði þeir um kyrrt, kostnaðurinn
er of mikill, að mati ráðamanna
bæja og sveita. „Ég ætla að vera á
Patreksfirði í vetur því sonur minn
sem bjó hér rétt hjá var núna um
daginn að flytja með fjölskylduna til
Reykjavíkur svo ég er orðin ein hér
í Kollsvíkinni og ekki er vænlegt að
vera hér ein yfir veturinn því oft er
þá erfið leið yfir fjallið til næstu
byggðar, en um leið og vorar vonast
ég til að komast hingað aftur,“ segir
Sigriður og hún ætlar að gefa sér
góðan tíma til að mála myndir í vet-
ur enda er mikil eftirspum eftir
myndunum hennar.
Málar á steina og sker í tré
Þegar komið er að bænum Lága-
núpi í Kollsvík vekja strax athygli
listilega vel gerðar myndir málaðar
á stein. Höfundur þessara listaverka
er Sigríður Guðbjartsdóttir hús-
freyja og eini ábúandinn á Lága-
núpi.
Sigríður hefur einnig fengist við
að skera út i tré en segist að mestu
vera hætt því síðan hún komst í
grjótið eins og hún orðar það.
„Pabbi minn var smiður og smíð-
aði hvort sem var úr tré eða járni og
ég var öllum stundum úti í skemmu
hjá honum með hnífkuta og tálgaði
spýtur og í þá daga þótti ekkert
sjálfsagðara en börn fengju að nota
hnífa en nú er öldin önnur. Mér
fannst ósköp notalegt að sitja og
tálga við kertaljós eða lampa þvi þá
var ekkert rafmagn á Rauðasandi
þar sem ég ólst upp,“ segir Sigríður.
Myndefnið sem Sigríður velur á
steinana er nánast hvað sem er úr
umhverfinu ásamt ýmsum kynja-
verum og þjóðsagnapersónum. Mest
málar hún á flata steina, hellur og
steinflögur og þarf hún oft að leita
efnis utan heimahaganna og líka
fær hún steina frá vinum og kunn-
Listamaöurinn
Sigríöur við nokkrar myndir sínar.
DV-MYNDIR JULÍA IMSLAND
Júlía Imsland