Dagblaðið - 15.04.1981, Blaðsíða 12

DAGBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 15. APRÍL 1981
'immjam
frjáJst, úháð daghlað
Utgafandi: Dagblaflið hf.
Framkvœmdastjóri: Svainn R. Eyjótfsson. Ritstjóri: Jónas Kristjónsson.
Aflstoflarritstjóri: Haukur Halgason. Fréttastjóri: ómar Valdimarsson.
Skrifstofustjóri ritstjórnar: Jóhannes Raykdal.
íþróttir: Hallur Simonarson. Menning: Aðalstainn Ingólfsson. Aflstoflarfróttastjóri: Jónas Haraldsson.
Handrit: Asgrimur PAisson. Hönnun: Hilmar Karlsson.
Blaflamonn: Anna Bjamason, Atli Rúnar Halldórsson, Atli Stoinarsson, Ásgoir Tómasson, Bragi Sig-
urflsson, Dóra Stafánsdóttir, Elfn Albertsdóttir, Gfsli SVan Einarsson, Gunnlaugur A. Jónsson, Inga
Huld HAkonardóttir, KristjAn MAr Unnarsson, Sigurður Sverrisson.
Ljósmyndir: Bjarnieifur Bjarnleifsson, Einar ólason, Ragnar Th. Sigurflsson, Sigurflur Þorri Sigurflsson
og Svainn Þormóðsson.
Skrifstofustjóri: ólafur Eyjótfsson. Gjaldkeri: Þráinn Þorleifsson. Auglýsingastjóri: MAr E.M. Halldórs-
son. Dreifingarstjóri: Valgerflur H. Sveinsdóttir.
Ritstjóm: Siflumúla 12. Afgreiflsla, áskriftadeild, auglýsingar og skrifstofur: Þverholti 11.
Aflalsfmi blaðsins er 27022 (10 línur).
Setning og umbrot: Dagblaflið hf., Sfflumúla 12. Mynda- og plötugerfl: Hilmir hf!, Sfflumúla 12. Prentun:
Arvakur hf., Skelfunni 10. '
Askrrftarverfl A mánufli kr. 70,00. Verfl f lausasölu kr. 4,00.
Skólastofur og skríðdrekar
Páskahelgin fer í hönd. í augum
flestra er hún velkomið leyfi frá
störfum, sem menn munu nota til hvíld-
ar, ferðalaga eða afþreyingar. Fólk
mun treysta vináttu- og fjölskyldubönd.
Það er inntak hátíða kristninnar, að
kærleikurinn sitji í fyrirrúmi.
Vert er að gefa gaum, við þessa hátíð, hvaða
kærleika við sýnum í verki þeim, sem snauðastir eru og
verst komnir. Landsmenn hafa um skeið búið við það
efnahagsástand, að kaupmáttur hefur nánast staðið í
stað. Fátækt fyrirfinnst á íslandi mitt í lífsgæða-
kapphlaupinu. Miklu sárari eymd fyrirfinnst í löndum
fjarlægumokkur.
Og hvað gerum við hinum aumustu náungum okkar
til styrktar? Oft er bent á, að fjársafnanir þeim til
handa fá yfirleitt góðar undirtekir hér á landi. En
meira mundi skipta, ef við legðum af mörkum með
skipulögðum hætti þann skerf, sem um árabil hefur
verið að stefnt í orði kveðnu.
Lítum á sum þau mál, sem ofarlega hafa verið á
baugi síðustu daga og vikur.
Var ekki bygging rándýrrar flugstöðvar eitt helzta
hitamálið síðustu daga?
Hafa flestir ráðamenn ekki lýst yfir stuðningi við að
taka þátt í norrænum gervihnetti, Nordsat, við mikinn
tilkostnað, og var það mál ekki efst á baugi á þingi
Norðurlandaráðs fyrir skömmu?
Okkur langar að bæta aðstöðu okkar í flughöfn, og
sannarlega er réttmætt, að þar finnist skapleg lausn.
Okkur langar að verða aðnjótandi meira sjónvarps-
efnis, svo að val okkar geti orðið betra og okkur til
ánægjuauka, en sníðum við okkur þar stakk eftir
vexti?
Meðan slík mál eru í sviðsljósi í íslenzkum stjórn-
málum, hvað leggjum við þá af mörkum til hinna fá-
tæku í heiminum?
Utanríkisráðherra nefndi það í skýrslu sinni fyrir
skömmu.
Tíu ár eru síðan Alþingi samþykkti lög um aðstoð
íslands við þróunarlöndin og markaði þá stefnu, að
unnið skyldi að því, að framlög íslendinga til þróunar-
aðstoðar næðu hið fyrsta einu prósenti af þjóðar-
tekjum, eins og samþykkt hafði verið á þingi
Sameinuðu þjóðanna.
Framlög Dana.Norðmanna og Svía hafaþegar náð
þessu prósenti af þjóðartekjum.
Finnarhafa aðeinsnáð fjórðungi úr prósenti. Hlutur
íslendinga er víðs fjarri. Hann er aðeins 0,05-0,06
prósent af þjóðartekjum.
Prestar kirkjunnar mættu gjarnan huga að þessum
þætti í umfjöllun sinni um náungakærleik nú um
páskana.
Utanríkisráðherra gat í skýrslu sinni, við hvaða
vandamál stór hluti heims stríðir. Þar ræður hungrið
ríkjum.
„Fyrir þá fjárhæð, sem einn nítízku skriðdreki
kostar, mætti byggja skólastofur fyrir þúsundir
barna,”var ein staðreyndinj sem ráðherrann nefndi.
Við, íslendingar, verjum ekki fjármunum til
skriðdrekakaupa. En getum við samt þvegið hendur
okkar af því ástandi, sem ríkir?
Er ekki verðugt, að við leiðum hugann að þessum
efnum á hinum kristnu kærleikshátíðum?
r
V
Hugmyndir sem valda mundu miklum
framförum r
NYJAR
AÐFERÐIR
við lagningu veitukerfa sveitarfélaga
í lesendadálkum dagblaða birtast
oft lesendabréf þar sem fram kemur
gagnrýni á framkvæmdir sveitar-
félaga við gerð hinna ýmsu veitukerfa
sem sveitarfélögum er skylt og
nauðsynlegt að sjá um framkvæmd
á. Sérstaklega er bent á þá ómót-
mælanlegu staðreynd aö hvert veitu-
kerfi er unnið og framkvæmt eitt út
af fyrir sig, frárennsliskerfi oft lagt
fyrst, siðan i runu vatnsveita, hita-
veita, rafmagn, simi.
Segja má að oft sé þessi gagnrýni
byggð á æði lftilli þekkingu á verk-
legum framkvæmdum. Eitt er víst.
Þeir sem þessum framkvæmdum
stjórna, pólitiskt kjörnir fulltrúar og
embættismenn, láta alla slika gagn-
rýni sem vind, um eyru þjóta. Fram-
kvæmdum er ár eftir ár hagaö
nákvæmlega á sama hátt og það án
tillits til hvort aðstæður eru likar frá
einum staö til annars.
Rauðavatn
Það sem fékk mig til að stinga
niður penna um þetta mál var
umræðan eða öllu heldur deilan um
byggðina væntanlegu við Rauðavatn.
Kannski ætti maöur úr annarri sókn
ekki að vera að sletta sér fram i svo
viðkvæmt mál enda skal ekki tekin
afstaða til þess hvort skynsamlegt sé
að byggja á þessu svæði. Það er
heimamanna að kljást um þaö. En í
blöðum hefur það verið tíundað að
tvær stofnanir Reykjavikurborgar
séu komnar í hár saman út af hugsan-
iegum kostnaði við að gera svæðið
byggingarhæft. Og ágreiningurinn
virðist fyrst og fremst snúast um
kostnað við gerð veitukerfa. Eitt
virðast þó stofnanirnar samtaka um.
£ „Leggja má öll veitukerfin; frárennslis-
kerfi, vatnsveitu, fjarhitun, rafmagn og
síma í einu, í einn og sama skurðinn — á eitt
og sama dýpi — í einn og sama einangrunar-
stokkinn, sem einungis er sandfylltur.”
„Og hvað svo, þegar ár bamsins”
eða ,,ár trésins” og ,,ár fatlaðra” er
liðið ? spurði ég einn mikinn „árs-
áhugamann” fyrir stuttu. ,,Jú,”
sagði hann, ,,þá tekur við ár næsta
hóps því hinir hafa fengið af-
greiðslu”!
Þessi mikli áhugamaður um ,,ár-
in” sem Sameinuðu þjóðimar hafa
efnt til undanfarið er svo sannfærður
um ágæti þessara ,,ára” að hann
treystir þvi að ár sem tileinkað er
barni, tré eða fötluðu fólki leysi
vandann, rétt eins og „8x4”!
Leysist einhver vandi?
Og það er kannski einmitt þess
vegna sem ekki er lengur rætt um tré
eða börn, að vandamál þessara nátt-
úrufyrirbæra voru leyst á ,,árinu”
sem þeim var tileinkað.
Nú er rætt um fatlaða — til ára-
móta — og þá ætti vandi þeirra að
vera leystur, allir erfiðleikar úr sög-
unni, og við tekur nýtt ,,ár”! Kann-
ski „ár vatnsins” eða ár „bílsins”.
Það yrði laglegur skellur fyrir ríkis-i
kassann ef menn færu almennt, á ári
„vatnsins”, að neyta vatns I veizlum
og vertshúsum án þess að blanda það
alkóhóli! Það yrði varla talið „þjóð-
hagslega” hagkvæmt!
En meginspurningin í sambandi
við þessi ,,ár”1ilýtur að vera sú hvort
einhver sérstök lausn finnist á vanda-
málum þeirra sem kastljósi er beint
að á hinu eða þessu „árinu”.
Svo dæmi séu tekin af þeim tveim-
ur „árum” sem hér vom sviðsett,
annars vegar til aðstoðar trjám og
gróðri og hins vegar börnum, þá má
fullyrða að nákvæmlega ekkert hafi
áunnizt það sem varanlegt getur
talizt, að því er varðar grósku og að-
hlynningu þessara viðkvæmu af-
kváema plánetunnar Jarðar.
Þrátt fyrir marga fagra ræöuna og
ritlingana sem gefnir eru út um verk-
efni „ársins” er í raun ekkert bita-
stætt sem bamið, tréö eða hinn
fatlaði getur vænzt að veröi að vem-
leika eða má óyggjandi rekja til „árs-
ins” margumtalaða.
Ræður og ályktanir gera nákvæm-
lega ekkert gagn nema menn hafi þor
til þess að fylgja þeim eftir í fram-
kvæmd. Og framkvæmdin er svo
grádega fjarlæg þegar verið er að
setja saman ályktun.
Að loknu tróári
Skyldi skógrækt hafa tekiö stóran
fjörkipp eftír að ár trésins leiö? Þvert
V