Dagblaðið - 06.08.1981, Blaðsíða 17

Og fólk fór að segja við mig: Hvað
hefur skeð, Bonnie, það er komin svo
mikil gleði í augun á þér ?
Stúlkurnar sem voru með mér f
fangelsinu — ég hafði óttast að þær
mundu fordæma mig fyrir þetta en
þvert á móti, — þær fóru að koma til
mín svo lftið bar á og spyrja mig
hvort ég vildi biðja fyrir hinum og
þessum sem þeim þótti vænt um. Þær
sýndu viðkvæmni og fínar taugar
sem mig hafði ekki grunað að þær
ættu til. Það var dásamlegt!
Kœrastinn minn
öskuvondur
Loks féll dómur yfir mér. Aðeins
fjögur ár! Ég var færð í svokallað
„opið fangelsi” og fékk meira að
segja starf, að hjálpa til við kennslu í
nálægum barnaskóla.
Þangað fór ég gangandi yfir tún og
engi. Mér fannst sjálfur guð vera í för
með mér, það var eins og hann héldi i
höndina á mér allan timann. Ég sagði
honum frá því hvað ég væri einmana
og hann sendi mér lftinn hund sem
alltaf beið eftir mér fyrir utan og
fylgdi mér fram og aftur.
Kærastinn minn sat í öðru fangelsi
en þegar ég skrifaði honum að ég
hefði sett allt mitt traust á guð varð
hann öskuvondur og bréfín hans
voru ekkert nema skammir. Ég las
þau grátandi úti í móunum og fann
að ég varð að segja honum upp, en
litli hundurinn sýndi mér vinarhót og
reyndi að hugga mig.
Lirfan Ijóta verður fag-
urt fiðrildi
Einn daginn staðnæmdist ég við
runna og horfði á lftið fiðrildi sem
sveimaði yfir blómunum. Og allt f
einu varð ég gagntekin af ást á öllu
sköpunarverki guðs. ,,Ó drottinn>”
hrópaði ég „áður en fiðrildið verður
svona fallegt er það ljót og leið lirfa
— er það líka sagan um mig?”
Svo bað ég guð að leyfa mér að
komast í biblfuskóla. Það var ekki
auðsótt því skólastjórinn var orðinn
þreyttur á refsiföngum sem þóttust
vera orðnir trúaðir til þess eins að
hafa meira frjálsræði.
En guði er ekkert ómögulegt og
skólastjórinn féllst á að taka mig, að
vísu af misskilningi, því hann hélt að
ég væri um það bil að útskrifast úr
fangelsinu.
Hið sanna kom ekki í ljós fyrr en
seinna, og þá varð heilmikið uppi-
stand — en í biblíuskólann komst ég.”
Halelúja!
Halelújal
Bonnie ljómar af gleði þegar hún
er komin f þennan kafla sögu sinnar.
Upp frá þessu snerist henni allt til
góðs og guð sendi henni hvað eina
sem hana vanhagaði um. Hún þurfti
ekki annað en nefna það og sjá, það
var komið! Smáhlutir eins og frí-
merki og tannkrem voru á dularfull-
an hátt komin f skúffuna hennar, og
hún fann doliaraseðla á götunni eða
ókunnugir réttu henni þá. „Þannig er
lffiö í guði." ?egir hún, alsæl.„Hann
er gjafarinn allra góðra hluta.”
Fangelsisvist hennar varð allt f allt.
aldrei nema 18 mánuðir. Hún bjóst
þó ekki við að fá vegabréf strax út úr
landinu. En sótti um þegar hún átti
kost á að fara til íslands.
„Þegar þeir sögðu já, varð ég svo
glöð að ég hljóp eftir götunni og æpti
halelúja, halelúja,” segir Bonnie
sem kom til landsins snemma í maí
og hefur síðan unnið fyrir sér hér og
þar, í fiskvinnu, málningarvinnu og
fleiru.
Guö er sjentílmaður
Þaö sem nana langar til að gera
næstu mánuði er að halda áfram 1
bibliuskóla, helzt f Kaliforníu, og
leggja síðan stund á kirkjusögu og
menningarsögu ólíkra þjóðfélaga.
„Lífiðersvospennandi þegarguð
er með í ráðum,” segir hún, stekkur á
fætur, sveiflar höndunum, eins og
hún sé að fara að dansa, og bæiir við:
„Að vera verkfæri hans, penninn
sem hann notar til að skrifa ljóð sfn í
lífið, yndislegt.”
Hún vorkennir mér ögn að vera
trúlaus og það liggur við að ég vor-
kenni sjálfri mér það líka. Ekki svo
fáarányggjur semþað gæti losað mig
við. En þá þyrfti ég sjálf að hafa
frumkvæði, því eins og Bonnie segir:
„Guð er sjentílmaöur. Hann
þröngvar sér ekki upp á neinn. ”
-IHH.
DAGBLAÐIÐ. FIMMTUDAGUR 6. ÁGÚST 1981.
/*- '
Var farin að þurfa 300 dollara á dag
fyrir heróíni:
Égrændi
fjóra banka
á tveimur
vikum
—og hló þegar lögreglan sótti mig,
segir Bonnie Godf rey
f rá British Columbia
„Þrettán ára var ég farin að taka
flkniefni og sextán ára flutti ég að
heiman og kastaði mér á fullu út f
næturlffið. Var ævinlega sú sem var
síðust út af barnum, þegar lokað
var,” segir Bonnie. „Sautján ára
tolldi ég hvergi f vinnu og var farin að
seljadóp.
Ég var kærð, fékk tvð ár skilorðs-
bundið, og sá að ég varð að reyna að
taka mig á enda var ég orðin sjúk af
amfetamfnáti og öðrum óþverra.
Svo ég flutti í litið fiskiþorp á
vesturströnd Kanada og lét mig
dreyma um að kaupa þar landskika,
reisa lftið hús og lifa á því sem ég
gæti sjálf ræktað af grænmeti. Mjög
rómantfskt.”
Bonnie er frá British Columbia,
Kanada, og stödd hér á landi sem
gestur hjá hreyfingunni ísland fyrir
Krist. Eins og Barrie sem DB ræddi
við fyrir skemmstu er hún mjðg
trúuð en ekki meðlimur í neinum
ákveðnum söfnuði, þvf, segir hún:
„Kirkja guðs er ekki byggð af
höndum. Hún er 1 hjörtum mann-
anna.”
Bonnie gerist
vœndiskona
Hún segir að þegar hún kom í litla
þorpið á ströndinni hafi hún ætlað að
halda sig frá öllum vfmugjöfum og
hugsað sem svo að bezta ráðið væri
að hafa svo mikið að gera að hún
mætti ekki vera að því aö hugsa um
neitt annað. Á daginn vann hún á
póstinum, að bera út, og á kvöldin
afgreiddi hún á vinveitingahúsi. Allt
gekk vel f nokkurn tfma.
„Einn daginn varð ég óskaplega
áhyggjufull því ég hélt að ég hefði
týnt ábyrgðarbréfi sem ég átti að
afhenda. En svo fann ég það og varð
himinsæl. í fögnuði mínum fékk ég
mér í glas og þar með var draumurinn
búinn. Ég var komin aftur í gamla
farið.
Um þetta leyti kynntist ég vændis-
konu. sem vann sér jafnmikið inn á
einni nóttu og ég á hálfum mánuði.
Það leið ekki á löngu fyrr en ég var
komin til borgarinnar og farin að
húkka menn á götunni.
Ég forherti mig með því að hugsa
sem svo: Þessir karlmenn eru
brjóstumkennanlegir, einmana sálir,
og ég hætti um leið og ég er búin að
safna fyrir jaröarskika og húsi 1 litla
þorpinu.
Hinar vændiskonurnar litu mig
hornauga. Þær voru f herófni og til
að vingast við þær fór ég að taka það
lfka svo þær héldu ekki að ég væri
að þykjast betri en þær. Og brátt
þurfti ég þrjújhundruðdollara á dag
fyrir sprautum. Ég var farin að stela
af viðskiptavinum mínum.
Dreymdi um heilbrigt
Ifff í fiskiþorpinu
Alltaf var ég samt að hugsa um
landið sem ég ætlaði að kaupa f litla
fiskiþorpinu. Mér hafði þrátt fyrir
allt tekist að spara saman fimm
þúsund dollara.
En meira og minna var ég 1 heróín-
vímu og vissi ekki hvað ég gerði. í
vitleysu tók ég alla innistæðuna úr
bankanum og eyddi henni á fáum
dögum.
Á eftir fannst mér eins og veröld
min væri hrunin til grunna. Hvað
eftir annað reyndi ég að hætta við
herófnið, komst yfir hryllilegustu
fyrstu dagana, en alltaf byrjaði ég
aftur.
Þá var ég komin í slagtog við tvo
náunga sem höfðu náð sér 1 byssu og
ákveðið að ræna banka. Við
keyrðum að bankabyggingunni en
þegar á hólminn var komið misstu
þeir kjarkinn og við fórum heim
aftur.
Næsta morgun leið mér ömurlega.
Líkami minn æpti á herófn, ég varð
að fá sprautu, en átti enga peninga.
Bílstjórinn minn las f
bók meðan óg ógnaði
gjaldkeranum
Ég var alveg að tapa mér. Ég stal
byssunni frá félögum mfnum og fékk
saklausa stúlku til að keyra mig að
bankanum, sagðist eiga erindi
þangað.
Þetta var mjög auðvelt, ég vatt mér
inn, miðaði byssunni að gjaldkera,
baö um 25 þúsund dollara og fékk þá
umyrðalaust.
„Að vera verkfæri guðs, penninn sem hann notar til að skrifa Ijóð sfn i Iffið, það er
yndislegt,” sagir Bonnie.
En af þvf þetta var svona auðvelt
rændi ég þrjá aðra banka á sama hátt
næstu tvær vikurnar. Hræðslu fann
ég varla fyrir og gerði lítið til að dul-
búast. Satt aö segja var ég á síöasta
snúningi.
í fjórðu ferðinni fékk ég náunga
sem ég hafði hitt fyrir tilviljun til að
aka mér. Hann grunaði ekkert, las
bók í bílnum sinum meðan ég skrapp
inn. En fólkið 1 bankanum náði bíl-
númerinu okkar og vesalings strákur-
inn lenti f endalausum yfírheyrslum
og óþægindum útafþessu.
Uppgötvaði að óg átti
enga vini
Þegar lögreglan kom að sækja mig
Bonnie fyrir utan Útvegsbankann. En nú hefur hún gefið hjarta sitt Kristi og
kærir sig ekki um peninga nema rétt fyrir mat og ððrum nauðsynjum. Hér á landi
hefur hún unnið f frystihúsi og við að mála togarann Pál Pálsson f Slippnum.
DB-myndir Einar Ólason
var ég nýbúin að fá mér sprautu, og
sat flissandi eins og flfl. Ég neitaöi
öllu en böndin bárust að mér, ég var
sett f fangelsi og lögfræðingurinn
minn sagði að'ég gæti reiknað með
tíu ára dómi.
Það var fjörugt f fangelsinu. Við
brugguðum úr ávöxtum og mygluðu
brauði, þefuðum af lfmi, og ég
reyndi að aðlaga mig móralnum.
En 1 hjarta mínu var ég hræðilega
einmana. Ég komst að þvf lfka að ég
átti enga vini — og ég sem hafði
haldið að ég ætti svo marga. Aðeins
bróðir minn og kærastan hans litu til
mfn. Svo var ég sett í einangrun fyrir
að reyna að strjúka. Ásamt
meðfanga hafði ég reynt að sverfa
sundur gluggagrindur með þjöl.
Hvernig er eiginlega
komiö fyrir mór?
Klefinn var gluggalaus og ég fékk
ekki að fara út úr honum nema hálf-
timaádag.
„Guð minn góður, hvernig er
eiginlega komið fyrir mér?” spurði
égsjálfamig.
I fyrsta skipti f langan tima hafði
ég tfma til að hugsa. Og þá varð ég
svo undrandi á að ég skyldi alltaf
hegða mér þveröfugt við það sem ég
vildisjálf.
Fróður og viðreistur kennari, sem
kom til að ræða við fangana, vakti
áhuga minn fyrir fjarlægum löndum
og mannkynssögunni. Hann var ekki
trúaður en talaði um biblfuna sem
mjög merkilega bók.
Ég baði um að fá hana lánaða, en
fannst um leið ég vera hræsnari. Ég
hafði oft litið inn á skrifstofu hjá
pfnulítilli trúaðri konu. sem var föng-
unum til ráðgjafar. En það var ein-
ungis til að smakka sælgætiö sem
hún ævinlega hafði á borðinu hjá sér
Gellybeans).
Þar kom að ég fór að spyrja hana
ráða.
„Þú verður að gera upp við þig
hverjum þú ætlar að þjóna, guði eða
djöflinum. Það er enginn milli-
vegur,” sagði hún, og benti mér á að
eina færa leiðin væri að horfast f
augu við syndir mínar Qáta að ég
hefði farið vill vegar), iðrast og
gefa guði hjarta mitt.
Fyrirgefðu að óg skuli
vera syndari
Svo ég kraup niður og sagði við
guð: Fyrirgefðu að ég skuli vera
syndari.
Og þannig öðlaðist ég innri frið.
Ég hætti að hafa áhyggjur, ég gat
horft út um fangelsisgluggann, á
grasið og fuglana og fundið með
fögnuði hvað lifið var fagurt.