Dagblaðið - 13.08.1981, Blaðsíða 12

DAGBLAÐIÐ. FIMMTUDAGUR 13. ÁGÚST 1981.
I
mmjMB
Otgsfandi: Dagbtoðið hf. x
framkvmmdattjAri: Svakm R. EyjóHason. RHsljðri: J6nas Kristj&nsson.
Aðstoðanftstj6ri: Haukur Halgason. Fréttastjðri: Ómar Vatdimarsson.
Ukrif stofustjðri ritstjðmar. Jðhannas RaykdaL
Ijirðttir: HaUur Simonarson. Menning: Aðalstainn IngóHsson. Aðstoðarfréttastjóri: Jónas Haraldsson.
Kandrit: Ásgrimur Pólsson. Hönnun: Hiimar Karisson. H
Ulaöamenn: Anna Bjamason, AtN Rúnar HaHdArsson, AtM Steinarsson, Ásgeir TAmasson, Bragi Sig-
nrðsson, D6ra StefúnsdAttir. EUn Albertsdóttir, Gunniaugur A. JAnsson, Inga HuH HAkonardAttir,
riristján MAr Unnarsson, Siguröur Svatrisson.
Ljósmyndir BjamleHur BjamleHsson. Einar Ólason. Ragnar Th. Stgurðsson, Sk,Jtður Þorri Stgurðsson
og Sveinn Þormóðsson.
Skrífstofustjórí: Ólafur Eyjótfsson., Gjaldkeri: Þráinn Þorleifsson. Auglýsingastjórí: Mór E.M. Hall-
ilórsson. Dreifingarstjórí: Valgeröur H. Sveinsdóttir.
Ritstjóm: Síöumúla 12. Afgreiflsla, áskríftadeild, auglýsingar og skrffstofur Þverholti 11.
ÁAaisimi blaflsins er 27022 (10 Hnur).
Setning og umbrot Dagblaflifl hf., SWJumúla 12.
Sundraðir falla þeir
Kjarakröfur Alþýðusambands Vest-
fjarða koma ekki á óvart. Þær eru ekki
yfirgengilegar, svo sem stundum vill
verða, þegar menn eru að sýnast.
Krafizt er hækkunar fiskvinnu í launa-
flokkum og endurheimtar kaupmáttar
sólstöðusamninga.
Eðlilegt er, að í kjarasamningum sé í sviðsljósinu
sjálfur kaupmátturinn og breytingar hans í hlutfalli við
breytingar þjóðartekna á mann. Krafa um ákveðinn
kaupmátt er miklu sanngjarnari en krafa um ákveðnar
prósentur eða krónur.
Hins vegar geta menn deilt um, hvort hlutföll kaup-
máttar og þjóðartekna á mann hafi verið hæfileg
einmitt eftir sólstöðusamningana 1977, frekar en á ein-
hverju öðru tímabili. Um slíkt þarf auðvitað að semja.
Einnig er hægt að halda fram, að rökréttara sé að
miða við breytingar kaupmáttar og þjóðartekna á
mann á því samningstímabili, sem er að ljúka. Með því
væri reiknað með, að hlutföllin hafi verið eðlileg eftir
síðustu samninga.
Hin aðalkrafan, um fískvinnuna, er vestfirzk. Hún
sýnir sérstöðu Vestfirðinga í kjarasamningum og er án
efa veigamikil forsenda ákvörðunar alþýðusambands
þeirra um að hafa ekki samflot með Alþýðusambandi
íslands að þessu sinni.
Ekki er nýtt, að menn telji sér hag í að semja sér.
Stundum hafa þeir í bili náð meiru með þeim hætti. En
oftast endar sérstaðan með því, að enginn þorir að
semja fyrstur og allir vilja semja síðastir til að ná
örlitlu meira.
Feiknarlegt afl launamannasamtakanna sem þrýsti-
hóps á undanförnum árum hefur að töluverðu leyti
byggzt á, að þau hafa sameinað það í Alþýðusam-
bandi íslands, sem lengi bar höfuð og herðar yfir veikt
Vinnuveitendasamband íslands.
Stutt er síðan atvinnurekendur lærðu þessa lexíu og
fóru að standa saman í Vinnuveitendasambandi
íslands. Þeir gerðu það sem þrýstihóp að eins konar
jafnoka alþýðusambandsins og náðu svipuðum slag-
krafti, til dæmis með verkbönnum.
Skiljanlegt er, að þeir, sem urðu fyrri til að ná sam-
stöðu, verði líka fyrri til að gleyma kostum hennar.
Þess vegna hugleiða nú ýmis fleiri félög og félagasam-
tök launafólks að hafa ekki samflot með alþýðusam-
bandinu.
Gallinn við þessa stefnu er, að hún tekur ekki tillit
til, að viðsemjandinn er ekki búinn að gleyma hinni
nýlærðu lexíu. Vestfirzkir og aðrir atvinnurekendur
hyggjast standa fast saman í Vinnuveitendasambandi
íslands.
Þótt alþýðusambandið verði ekki lengur hornsteinn
næstu kjarasamninga, þá ætlar vinnuveitendasam-
bandið sér að verða það. Meira að segja á það að semja
fyrir Meistarasamband byggingamanna, þótt það
standi fyrir utan.
Alþýðusamband Vestfjarða og einstök félög þess
komast því ekki hjá að semja beint við samstætt og
öflugt Vinnuveitendasamband íslands, sem hefur ýmis
ráð til að láta koma krók á móti bragði, þar á meðal
tafir eða verkbönn.
Þjóðin hafði hag og öryggi af valdajafnvægi hinna
öflugu aðila vinnumarkaðsins, svona eins og heims-
byggðin naut valdajafnvægis risaveldanna. Veiking
alþýðusambandsins truflar þetta jafnvægi og veldur
ýmiss konar óvissu.
Menn freistast til sérstöðu, af því að þeir hafa dæmi
um árangur hennar. Hin dæmin eru þó enn fleiri um,
að sameinaðir standa menn og sundraðir falla þeir. Þá
gömlu lexíu virðast margir þurfa að læra á nýjan leik
eftir langt hlé.
UTVARPIÐ
0G
KLASSÍKIN
v
s
Dagblaðið hefur eitt blaða þann
sið að geta nokkrum orðum um dag-
skrá útvarps og sjónvarps. Yfirleitt
eru það blaðamenn sjálfir á blaðinu
sem vega þama og meta. Og ég verð
að segja aö þegar ég les þessi skrif
verður mér ljóst hvers vegna Dag-
blaöið er svona lágkúrulegt blað og
æsifréttalegt. Þarna er sú lífspeki á
fullu sem hatar allt sem kalla mætti
„alvarlegt”, „fróðlegt” eða
„djúpt”. Þeir hjá Dagblaðinu vilja
hasar alls staðar, jafnt f dagblöðum,
útvarpi og sjónvarpi. Ef enginn hasar
er í gangi í þjóðh'fmu blása þeir ein-
faldlega einhver ómerkileg tiðindi
upp í hasarfréttir. En alveg sér á parti
meðal eiginleika Dagblaðsins er
opnara hatur á svokallaðri klassískri
tónhst en fyrirfinnst hjá nokkurri
annarri fjölmiðlastofnun. Sumir
dómarar um efni útvarpsins virðast
ekki líta glaðan dag vegna þeirrar
klassísku tónlistar sem flutt er í rikis-
útvarpinu. En þeir em jafn óhrein-
skilnir og þeir em leiðinlegir. Aldrei
viðurkenna þeir það hreint út að þeir
þjáist af menningarleysi og óttist aUt
sem sæmilega er hugsað. Þeir létu í
það skina hér áður en útvarpiö varð
viðóma að þeim væri nú ekki alls
varnað i tónlist en hún ætti bara ekki
heima í útvarpi fyrr en það yrði við-
óma. Svo varð útvarpið víðóma. Um
stund var allt á huldu um tónlistar-
andúð þeirra blaðasnápa. En áður en
langt um leið misstu þeir stjóm á
skapi sinu og þegar þeir skrifuðu um
dagskrána komst ekkert að í hausn-
um á sumum þeirra (t.d. Jónasi Har-
aldssyni og Dóm Stefánsdóttur)
nema sú klassíska músík sem þar
væri að æra allt og alla því ávallt tala
hvorki upp né niður í henni og láta
uppi þá skoðun sina að fyrst þeim sé
ekki gefið tónlistarvit sé það auðvitað
engum gefið? En þrájt fyrir himin-
hrópandi fáfræði og iUgirni tala þeir
um tónlist heimsins eins og þeir sem
valdið hafa.
En hvað skyldi vera hæft í uppá-
halds kvörtunarefni þeirra Dagblaðs-
vitringa að klassísk músík glymji lát-
laust daginn inn og daginn út í ríkis-
^ „Næst þegar þessir snillingar gerast tón-
listargagnrýnendur ættu þeir aö leiörétta
þann misskilning þjóöarinnar í hálfa öld að i
útvarpi dynji sinfóníur lon og don.”
þessir leiðindapúkar fyrir munn
þjóðarinnar. Og nú var það efst á
baugi að ekkert gaman væri að hlusta
á klassfska tónlist nema á plötuspil-
ara heimiUsins fyrir utan það að of
mikið mættí af öllu gera. Af hverju
segja þessir álfar ekki blátt áfram að
þeim leiðist klassísk músik og botni
útvarpinu? Mig langaði að ganga úr
skugga um það án tílfinningasemi.
Ég las þvi yfir vikudagskrár útvarps-
ins vikurnar 14.—20. júní og aftur
26. júli—1. ágúst. Ég reiknaði ein-
faldlega út hve lengi væri útvarpað
hvern dag og yfir vikuna og hve lengi
tónlist sem kalla má klassfska væri