Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1913, Síða 25

Ársrit Ræktunarfjelags Norðurlands. 29
þegar þeir sáu, að þeir þokuðust lítið sem ekkert nær
því, litu þeir aftur, framtíðarlandið hvarf, »fjörið varð að
lúa«, eins og skáldið segir, og þeir gáfu Ræktunarfjelag-
inu það að sök, að þeir hefðu eigi náð takmarkinu í
einu stökki, og urðu því fráhverfir.
En svo voru aðrir, og þeir voru miklu fleiri, sem var
það Ijóst þegar í byrjun, að framtíðarlandið, sem blasti
við hugskotssjónum þeirra, var enn í allmiklum fjarska,
og því yrði ekki náð nema á alllöngum tíma með
stöðugu áframhaldi, óbilandi þrautseigju og í þeirri ör-
uggu trú, að það væri fyrirheitna landið, sem niðjar vorir
ættu að erfa og byggja. — Ressir menn hjeldu hópinn
og litu ekki aftur, mistu ekki sjónar á framtíðarlandinu
sínu, og margir góðir drengir hafa bæst í hópinn, slegist
í förina síðan, alt til þessa dags.
Og nú höfum við fylgst að í tíu ár. Um leið og við
leggjum upp í næsta áfanga, er eigi úr vegi að rifja upp
fyrir sjer, hvað við höfum gert til að hraða ferð okkar,
hverjar af vonum okkar hafi ræst, og hve mikið okkur
hefir orðið ágengt, í einu orði: hve langt vjer höfum
þokast á leið fram til fyrirheitna landsins. —
í þjóðaræfinni eru tíu ár eins og einn dagur. í manns-
æfinni eru þau aftur alllangt skeið. Fjelagsaldurinn hefir
'hingaðtil verið fremur stuttur með þjóð vorri, eigi síður
en mannsaldurinn. Mörg fjelög hafa ekki einusinni náð
tíu ára aldri og elsta, langelsta fjelagið okkar er ekki 100
ára. — Fróðir menn segja, að mannsaldurinn sje að
lengjast hjer á landi vegna bættra heilbrigðishátta, og
vonandi fer eins með fjelagsaldurinn með vaxandi and-
Iegri heilbrigði þjóðarinnar, og eftir því sem hin meini
blandna þokusúld sundrungar, tortrygni, sjerplægni og
hverskonar lítilmensku eyðist fyrir ylblæ samúðar og
einlægrar ættjarðarástar.
Pegar um störf og framkvæmdir fjelagsins er að ræða
þetta 10 ára skeið, þá verða menn að hafa það hugfast,
að þessi 10 ár eru bernskuskeið fjelagsins. Pað er enn í