Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1913, Qupperneq 132

Ársrit Ræktunarfjelags Norðurlands. 137
og sauðfje. Víða er sá siður, að vegið er ofan í kýrnar
á máH hverju, en tölum þeim er ekki haldið saman, og
eru menn því litlu nær um fóðureyðsluna yfir veturinn.
f*etta er aðeins gert til þess, að tryggja jafna gjöf. Er
það góðra gjalda vert og ber vott um virðingarverða al-
úð við kúageymsluna. En þessi fyrirhöfn mundi verða
að margfalt meira gagni, ef vigtin væri skrifuð, svo hægt
væri, þegar veturinn er liðinn, að vita, hve mikið hver
kýr hefir etið. Hjer væri þá um litla aukavinnu að ræða.
Mundi jafnvel nægilegt að vigta vikulega í þessu augna-
miði. Pó kemur þetta því að eins að fylstu notum, að
jafnframt sje vegin eða mæld ársnyt kýrinnar. F*á fer
bóndinn fyrst að hafa hugmynd um, hvernig fóðri því
er varið, sem til kúnna gengur, og hvernig hver einstök
kýr borgar sig. F'etta kostar mælingu á mjólkinni einu
sinni í viku. Handhægast að vigta; altaf í sömu fötunni.
Með þessu getur hver einstakur gert sjer stórhag, og
með þessu gerir hann h'ka þjóðfjelaginu stórgreiða. Á
þennan hátt koma beztu kýrnar í Ijós, en á þeim þarf
að byggja framhaldsrækt nautgripanna F’etta virðist frem-
ur einfalt og engum fjárlátum bundið, engum fjelags-
böndum háð. F*ó mun fátt hirðuleysi almennara. Enginn
getur tölum talið, hve dýrt það hefir orðið vorri fátæku
þjóð. En nú þurfum vjer að fara að hrista þessa skatta
af okkur smátt og smátt. F*ví fleiri skatta deyfðar og
framtaksleysis, sem við losum okkur við, því betur
stöndum vjer að vígi sem góðir borgarar í efnalega
sjálfstæðu þjóðfjelagi, og það er og á að vera markmið
okkar allra.
Ýmsum mun virðast erfiðleikum bundið að ákveða
fóðureyðslu sauðfjárins. F*ó mun mega kómast nærri
lagi, án mjög mikillar fyrirhafnar. Flestir fjármenn gefa í
hneppum, og hneppin tekur sami maður vanalega með
svipaðri stærð. Með því að vikta hneppin nokkrum sinn-
um sjerstaklega af mismunandi heyjum, má komast eftir,
hve þung þau muni vera að jafnaði. Fjármaðurinn telur