Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1939, Blaðsíða 59

64
ull, vallarsveifgras, hálíngresi og snarrótarpuntur séu
mest áberandi. Fyrstu árin bar langmest á língresi, tún-
vingli og vallarsveifgrasi í græðisléttunni, en snarrótiti
virtist ríkjandi í þaksléttunni.
Á sáðsléttunni ber langmest á hávöxnu sáðgresisteg-
undunum, þótt nokkuð gæti þar líka innlendra tegunda,
þá eru þær miklu færri og áhrifaminni heldur en á hin-
um sléttunum. Grasfræblandan, sem notuð var, hafði eft-
irfarandi samsetning:
Háliðagras 32.09« Vallarfoxgras 30.0%
Hávingull 9.4% Túnvingull 9.4%
Harðvingull 3.2% Sveifgrös 14.6%
Língresi 1.4%
Árið 1931, gerði Steindór Steindórsson, kennari, gróð-
urrannsókn á tilrauninni. Árangur hennar er birtur i
Ársritinu 1937, bls. 60—62, og nægir að vísa hér til þess.
Þó skal þetta tekið fram: Af tegundum þeim, sem sáð
var, finnast allar við rannsóknina, en hávingull og harð-
vingull aðeins sem slæðingur og ekki verður um það sagt,
hvort túnvingullinn, vallarsveifgrasið og língresið er af
innlendum eða erlendum uppruna, sennilega hvoru-
tveggja. Mest áberandi eru: Háliðagras, túnvingull, vall-
arfoxgras, sveifgrös og língresi. Á þaksléttunni ber lang-
mest á túnvingli, língresi og snarrótarpunti, en á græði-
sléttunni eru túnvingullinn og língresið ríkjandi. Eftir
farandi yfirlit, yfir gróðurfarið á sléttunum, gefur nokk-
ura hugmynd um mismuninn. Það skal tekið fram, að
stigin eru fundin þannig, að á hverjum reit eru rannsak-
aðir 50 smáfletir, V100 rn2 að stærð. Tegund, sem finst í
öllum prufuflötunum, fær 100 stig, tegund, sem finst í 25,
fær 50 stig o. s. frv.