Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1957, Qupperneq 23

23
XI.
Er ég hreyfði þessu máli 1951 og 1952, að flytja Búnaðar-
deildina að Hvanneyri og koma þar upp fullkominni bún-
aðarstofnun, voru undirtektir margra út um land góðar, en
undirtektir búvísindamanna og annarra búnaðarmálamanna
voru engar, nema þögnin, til hennar þykir oft gott að grípa,
þegar eyða skal góðu máli, en óvænlegt þykir að gera það
með rökum, eða þau eru lítt tiltæk. Ég var ekkert hissa á
þessu, spurnin um mold eða möl er viðkvæmt mál. Helst
voru mér vonbrigði, að Hvanneyringar tóku ekki undir.
Tvennt gat borið til: Algert vonleysi um jákvæða lausn
málsins, þótt þeir væru mér sammála í hjarta sínu, og svo
hitt, hve óljúft mörgum er að styðja gott mál, ef það er
ekki „einn af oss“, sem ber það fram. Þótt ég reyfi þetta
mál nú á ný, veit ég að mjög er tvísýnt um árangurinn,
en ekki veldur sá er varar, og það mega Hvanneyringar
vita og aðrir þeir, sem vilja af heilum hug, að Framhalds-
deildin verði framvegis á Hvanneyri, en verði ekki flutt
suður á malbikið í Reykjavík, að mál þeirra er vonlaust og
deildin á enga framtíð á Hvanneyri, nema hærra sé reist og
á þann hátt, sem ég hef bent á, að flytja Búnaðardeildina
þangað og verulegan hluta af leiðbeiningastarfseminni, og
byggja þannig upp miðstöð búnaðarfræða, rannsókna og
leiðbeininga. Þetta er auðvelt að gera og sigurstranglegra á
allan hátt, heldur en aðrar lausnir málsins, sem til tals hafa
komið, ef eigi skortir trú og bjartsýni á framtíð búskapar
á landi hér, og metnað fyrir hönd bænda og búnaðarmála.
XII.
Þá mætti ég andlega daufdumbur heita, ef ég eftir 36
áta reynslu hérlendis við búnaðarmál, gerði mér þess ekki
fulla grein, að vel getur farið svo, að það skynsamlegasta