Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1957, Qupperneq 41

41
rök, að réttmætt sé að efla nýja vísindastofnun og vísinda-
menn, til þess að vinna að verkefnum, sem stofnun, sem
áður er starfandi, hefur vanrækt, slíkt er skipulagsleysi og
úrræðaleysi um að koma á heilbrigðum vinnuháttum í bún-
aðardeild þjóðarbúsins.
íslenzkar gulrófur. íslenzka gulrófan er merkilegur
ávöxtur íslenzkrar sjálfsbjargarviðleitni. Það lá við að hún
yrði úti í blíðviðrum stríðsgróða og gullshyggju. Sá maður,
er nú starfar, sem forstöðumaður jurtakynbótadeildar Bún-
aðardeildar atvinnudeildar háskólans á óendanlega miklar
þakkir skilið fyrir að hafa bjargað íslenzku gulrófunni frá
dauða og tortímingu, það er meistari Sturla Friðriksson;
af þessu verki hans skal ekki dregið. Hann og búnaðar-
deildin á óskipt lof skilið fyrir þessa björgun, sem aðrir
aðilar, sem málið var skildara, vanræktu. Þessir aðilar eru
Tilraunaráð jarðræktar og Garðyrkjuskóli ríkisins. Hér ber
því enn að sama brunni. Til þess að hreinrækta íslenzku
gulrófurnar og reyna með samanburðartilraunum, hvaða
stofn þeirra er bestur, þurfti enga Búnaðardeild vísinda-
stofnunar, það var klárt og hreint í verkahring tilrauna-
ráðs og garðyrkjuskólans. Hvar á það að lenda, ef vanræksla
eins aðila á að þurfa að kosta þjóðina þau umsvif að koma
upp og starfrækja aðra stofnun meiri, til þess að fram-
kvæma það, sem ríkisstofnun, sem áður er til, vanrækir?
Þetta er athyglisvert, en dregur ekki úr þýðingu þess þarfa-
verks, sem Búnaðardeildin hefur unnið varðandi íslenzku
gulrófurnar. Hér er um að ræða mjög glöggt dæmi um
vöntun á skipulagi og eðlilegri verkaskiptingu, því að eigi
verður á móti mælt, að bæði á Sámsstöðum, og þó miklu
fremur á Reykjum í Ölfusi (Garðyikjuskóla ríkisins), voru
og eru miklu betri aðstæður til þess að framkvæma það,
sem gert hefur verið í þessu gulrófnamáli, heldur en eru
fyrir hendi hjá búnaðardeildinni.x)
1) Því má eigi gleyma, að Ragnar Ásgeirsson ráðunautur hefur f