Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1957, Qupperneq 64

64
hvar sem væri á landinu,. að fá fullt áætlunarverð fyrir fram-
leiðslu sína, mundi mikill hluti þeirra, er nú stunda sauð-
fjárrækt,' hverfa að mjólkurframleiðslu, þótt nú sé þegar of-
framleiðsla á mjólk og mjólkurafurðum fyrir innlendan
markað, og þessar afurðir verði aðeins seldar fyrir brot af
framleiðslukostnaði út úr landinu. Ríkisvaldið getur því
með engu móti orðið við þessari kröfu, nema jafnframt að
taka sér það vald að segja bændum fyrir verkum um það,
hvað þeir mega framleiða á hverjum stað, og er þá ekki langt
stökk í það, að hlutast einnig til um, hve mikið hver og
einn má framleiða. Veit ég eigi, hvort þeir, sem nú eru há-
værastir í kröfum sínum, mundu allir una vel þeim mála-
lokum.
Mér er ekki grunlaust um, að ýmis öfl í þjóðfélaginu ali á
skefjalausri kröfupólitík í þeim tilgangi fyrst og fremst að
auka áhrif og afskipti ríkisvaldsins og þoka þjóðinni í faðm
ríkisrekstrarins.
Ef bændur þrá ríkisrekstur, þá gera þeir rétt í að styðja
sem harðvítugastar kröfur á hendur valdhafanna, og eins ef
þeir telja sig svo vanmáttka og áhrifalausa stétt, að þeir fái
ekki rönd við reist. Má vera að þeir geti þá hramsað eitthvað
í sinn hlut, áður en allt verður af þeim tekið, en auðvitað
skiptir það þá ekki miklu máli.
Ef bændur hins vegar eru lítið ginkeyptir fyrir auknum
afskiptum ríkisins af búrekstri þeirra og framleiðslu og telja
sig ennþá einhvers megnuga og nokkru ráðandi um fram-
vindu þjóðfélagsins, þá ættu þeir sem einn maður og í fullri
alvöru að rísa gegn hóflausum kröfum, hvort sem þær eiga
upptök innan stéttarinnar eða hjá öðrum stéttum þjóðfélags-
ins og minnast þess, að það er aldrei vænlegt til þrifa eða
velfarnaðar að gera samning við ósómann, jafnvel þótt nokk-
urn stundarhag megi af því hljóta.
»