Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1958, Blaðsíða 16

lfi
er sáð og gengið frá ræktuninni, bindst meginhluti hans í
efsta moldarlaginu og veldur því, að jurtaræturnar dreifast
þar en sækja lítið niður. Lítil hætta er á því, að þessi áburð-
ur tapist þótt borið sé á mikið áburðarmagn, til fjögurra
ára eða meira (400—600 kg á ha af þrífosfati). Þar sem tök
eru á því að slá snemma og nógu hratt, áður en úr sér
sprettur, getur komið til greina að bera nokkurn hluta
köfnunarefnisins á rnilli slátta, en í flestum tilfellum mun
hagkvæmast að bera allan áburðinn á þegar að vorinu og
haga þá slætti eftir því, og ekki er nauðsynlegt að bera á
neina áburðartegund, af þeim, er hér eru notaðar, fyrr en
gróður er að hefjast, þótt kalí og fósfóráburði megi að sjálf-
sögðu dreifa fyrr ef tún eru orðin auð og tími leyfir.
Heyskapur og heyverkun.
Þótt takmark ræktunar sé jafnan mikil uppskera er það
þó fyrst og fremst góð uppskera og gildir eigi sízt um gras-
ræktina, að uppskerumagnið eitt getur verið mjög villandi
mælikvarði. Augljósast dæmi um þetta er tilraun sú með
að slá grasið á misjöfnu þroskaskeiði, er gerð var í Gróðrar-
stöðinni í Reykjavík 1924—’27 að mig minnir. Fyrri sláttur
var sleginn áður en grös blómstruðu, þegar þau voru að
blómstra eða stóðu í háblóma og svo þegar þau voru af-
blómstruð. Slegið var með 10 daga millibili. Uppskera af
ha í heyhestum (100 kg) og fóðureiningum varð þannig af
báðum sláttum samanlögðum:
Eftir 1. sláttutíma 57.5 heyhestar 2971 fóðurein. Ulutf. 100
Eftir 2. sláttutíma 67.7 heyhestar 2939 fóðurein. Hlutf. 99
Eftir 3. sláttutíma 73.4 heyhestar 2702 fóðurein. Hlutf. 91
Þrátt fyrir það þótt heymagnið vaxi verulega frá 1,—3.
sláttutíma, lækkar fóðurgildið mikið. Erfiðið við heyöflun-
ina vex um ca y6. Hlöðurými um líklega 14, en notagildið
lækkar um 9%. Líklega hefði í þessu tilfelli borgað sig að