Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1958, Side 64

óalgengt, að sullir finnist í innýflum sauðfjár. Sjálfsagt er
mjög víða slegið slöku við hundahreinsanir, og það sem
verst er; mér virðist hundadekur og fullkomið kæruleysi í
viðskiptum við hunda færast mjög í vöxt, jafnvel á beztu
stöðum. Hundarnir vaða borubrattir um búr, eldhús og
borðsali, og unglingar og jafnvel fullorðnir eru að klóra
þeim, kjassa þá og mata, jafnframt því, sem þeir matast
sjálfir eða krafla í matarílátum. Jafnvel þótt gengið sé fram
hjá ormahættunni, þá er þó þarna á ferðinni óafsakanlegur
sóðaskapur, því hundar eru sízt þrifalegri en önnur húsdýr
og eiga að sjálfsögðu að hafa sinn afmarkaða bás og sínar
sérstöku vistarverur eins og þau.
Hundurinn hefur, að því er talið er, verið fylgifiskur
mannsins lengst allra húsdýra, en það skapar honum þó
engan rétt til þess að fylgja manninum til borðs og sængur,
svo sem nú virðist stefna að.
Unga fólkið, sem ekkert man til sullaveikinnar, þeirra
hörmunga og ómenningar, sem hún leiddi til, kann að finn-
ast þetta í bezta lagi, en eldri mennirnir, sem ættu að vera
reynslunni ríkari, verða að grípa hér í taumana, því þótt
líkunum á nýjum sullaveikisfaraldri sé sleppt, sem engan
veginn er rétt, þá er þó takmarkalaust hundadekur óþrifn-
aður, sem ekki er líklegur tii að auka þrif okkar eða hróður.
í þeim efnum getum við vissulega stuðzt við mikla en sorg-
lega reynslu.
Reynslan er ólygnust, en stoðar lítið ef hún er gleymd og
grafin. Því má heldur ekki gleyma, að reynsluna er hægt að
rangtúlka og að reynsla einstaklingsins nær jafnan skammt.
Sá grundvöllur, er byggja verður á, er reynsla kynslóðanna
gegnum aldirnar, og öll vísindi og fræði eru samanþjöppun
og mat þeirrar reynslu, en það er sá kjarni, sem rennir
stoðum undir menning og framfarir þjóðanna.
Ólnfur Jónsson.