Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1958, Qupperneq 18

18
síðast verða beittar, hálfsprottnar, til þess að gras verði ekki
ofsprottið á þeim þegar þær eru beittar. Fáum dögum eftir
að spilda hefur verið beitt, þegar dillurnar eru farnar að
þorna, þarf að hreinsa þær og slá óbitna toppa. Nauðsynlegt
er að geta hleypt kúnum nokkurn hluta dagsins í óræktað-
an bithaga.
Vélorkan og nýting hennar.
Mikill fjöldi bænda hafa nú afnot dráttarvéla einnar eða
fleiri, og þeim fer fjölgandi, er haft geta not raforku. Þeir
eru einnig ekki fáir, er hafa bifreiðar af einhverju tagi. Það
má því segja, að margir bændur ráði yfir furðu mikilli orku,
en á hitt mun skorta, að þeir nýti hana eins og hægt er og
bezt verður á kosið. Veldur þessu að mestu skortur á við-
eigandi tækjum og að nokkru vankunnátta, samtakaleysi og
óhæg aðstaða. Hver bóndi, sem á dráttarvél, verður að gera
sér ljósa grein fyrir hvaða áhöld hann verður óumflýjanlega
að hafa með vélinni og hvaða tæki hann getur átt í félagi
við nágranna. í fyrri flokknum verða moksturstæki, bæði
fyrir hey og jarðveg eða áburð. aktæki, svo sem vagnar til
hey- og vöruflutninga og áburðardreifingar og helztu hey-
skapartæki, eins og sláttuvél, múgavél og hleðsluvél. í síðari
flokkinn koma aftur jarðvinnslutæki, plógur og herfi eða
tætari og tæki til votheysgerðar, svo sem vagnsláttuvél eða
sláttutætari og saxblásari.
Raforkan kemur fyrst og fremst til greina við staðbundn-
ar vélar eins og blásara til súgþurrkunar og flutnings á heyi
í heystæði, færibönd, sem of litla útbreiðslu hafa hlotið hér,
á verkstæðum og svo að sjálfsögðu til mjaltavéla, klippivéla,
auk hinna venjulegu innanhússnota. Rafmagnið getur ver-
ið landbúnaðinum ómetanlegur vinnuléttir, en til þess það
verði honum að sem fyllstum notum verða skipti rafveitn-
anna við landbúnaðinn að vera sanngjörn og sniðin eftir
þörfum hans, en ekki er laust við, að nokkuð hafi bólað þar