Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1958, Qupperneq 20

20
fullnægt, og afurðahæfni búfjárins er fyrst og fremst í því
fólgin hve mikið fóður það getur hagnýtt til afurða um-
fram það, sem nauðsynlegt er til vaxtar og viðhalds, þ. e.
hve mikill hluti af heildarfóðrinu nýtist til afurða. Við-
horfin til þessa geta þó verið nokkuð mismunandi eftir að-
stæðum, einkum í sauðfjárræktinni. Þar er stundum skilið
á milli fóðursparnaðarstefnu og hámarksafurðastefnu. Sú
fyrrnefnda byggist á því, að fénaðurinn tekur mikinn hluta
fóðursins sjálfur af óræktuðu landi, svo viðhaldsfóðrið veg-
ur létt á rekstursreikningnum. Hin síðarnefnda miðar að
því að knýja hvern einstakling til sem mestra afurða með
ríkulegri fóðrun, svo sem verður að eiga sér stað þegar
gimbrar eru látnar lembgast, fjöldinn af ánum er gerður
tvílembdur og kjötsöfnun dilkanna er aukin með beit á
ræktuðu landi. Eins og sakir standa geta bæði viðhorfin átt
rétt á sér, en þó er enginn efi á því, að hámarksafurðastefn-
an vinnur á og nær smám saman undirtökunum. Það er
fullnýting afurðahæfninnar, sem lagt verður kapp á, en það
er aðeins hægt með góðri fóðrun. Þó má að sjálfsögðu ekki
einblína um of á fóðrunina og álíta að hún sé öllu ráðandi
um afurðirnar, því þar kemur margt fleira til greina svo
sem bygging, hreysti og sér í lagi mjólkurlagni, en hún
hlýtur að skipta höfuð máli þegar um það er að ræða að fá
ærnar tvílembdar og að ala upp góða dilka til slátrunar.
Með hóflausri fóðrun, svo sem mikilli kjarnfóðurgjöf, kann
að vera hægt að knýja stirtlurnar til að fæða tvö lömb á
vorin, en svo geldast þær líka snemma á sumrin. Meðan
fært var frá og haft í kvíum var meira vitað um mjólkur-
lagnina og meira hirt um hana en nú er gert.
í mjólkurframleiðslunni eða nautgriparæktinni mætti
líka tala um tvær stefnur eftir aðstæðum, jafnmjólkur- og
hámjólkurstefnu. Jafnmjólkurstefnan var hér ráðandi með-
an mjólkursala var lítið eða engin og fóðurbætisgjöf nær
óþekkt og er svo enn, þar sem kýr eru fáar og aðeins til