Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1958, Blaðsíða 28

28
Helgi þar ætíð íramarlega í flokki, enda vel þegið. Svo var
það eitt kvöldið að lengi var setið og mikið talað og var
Helgi orðinn þyrstur, en hinsvegar búið að bera af borðurn
afft nema mjóikurkönnu og nokkra smádiska grunna, er
notaðir voru til að leggja brauðsneiðar á, eða annað, sem
verið var að snæða. Án þess að hætta umræðum, tekur Helgi
einn diskinn, heiiir á hann mjóik og hyggst drekka af hon-
um, en sem vonlegt var, fór meiri hlutinn af mjóikinni utan
hjá, flæddi um skeggið og ofan eftir fötunum. Þetta þoldi
ég ekki að sjá og skellti upp úr, án þess að reyna að sporna
við því og kom að minnsta kosti næsta sessunaut mínum til
hins sama. En samstundis skammaðist ég mín og áleit að
með þessu hefði ég aflað mér óvildar, eða að minnsta kosti
fengið af því fulla óvirðingu og þótti mér það því verra, sem
mér hafði litizt betur á þann, sem ég taidi mig hafa óvirt.
Þegar þarna var komið, höfðum við Helgi ekkert taiazt
við sérstakiega og gat ég því huggað mig við það, að Helgi
vissi engin deili á mér, en við það yrði auðvitað að sitja þó
engin yrðu kynni okkar að þessu sinni. En það undariega
skeði, að iitlu síðar, vék Heigi að mér og spurði hver ég
væri og áttum við nokkurt tal saman, sem leiddi til frekari
kunningsskapar og endaði með því, að liann bauð mér að
heimsækja sig, sem því miður varð aldrei framkvæmt. Varð
ég þessum úrslitum feginn og ákvað að gæta mín betur fram-
vegis, ef líkt bæri að höndum, þó vel færi í þetta sinn, en
hversu vel það hefir tekizt liggur á milli hluta.
Sem kunnugir vita, er hár fjallstindur út og upp af
Grund, sem slagar hátt upp í Kerlingu, sem er hæsti tindur
þar í fjailgarðinum. Við austanmenn nokkrir höfðum ráð-
gert að ganga á tindinn, sem enginn virtist vita heiti á, þó
margir væru spurðir. Nú fór það svo, að aldrei vannst tími
til þessarar fjaiigöngu og leið að lokum námskeiðsins. Sein-
asta kvöldið var samdrykkja námskeiðsmanna og nokkurra
gesta, sem stóð til kl. 3 um nóttina eða lengur, með ræðu-