Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1984, Qupperneq 79

við mismunandi þurrefnisát á kjarnfðri eða graskögglum (x):
Y = 10.80-0.370x.
Þetta þýðir að átgeta á heyi eingöngu (x = 0) hjá kúm er
10.8 kg af þurrefni eða 12.7 kg af heyi með 85% þ.e.
Eftir það minnkar heyátið um 0.37 kg af þurrefni fyrir
hvert eitt kg af þurrefni í kjarnfóðri eða graskögglum sem þær
éta, eða 0.39 kg af heyi með 85% þ.e. og 90% þ.e. í kjarnfóðri
eða graskögglum.
Höfundur tekur fram í lokin að mörgu sé enn ósvarað um
það, að hve miklu leyti graskögglar geta komið í stað hefð-
bundins kjarnfóðurs til mjólkurframleiðslu, t.d. því, að hve
miklu leyti hægt er að auka grasköggla í fóðri á kostnað
heysins, með auknar afurðir af innlendu fóðri í huga.
Fjölrit BRT Nr. 9, 1980
JÓHANNES SIGVALDASON:
UM KALKÞÖRF NORÐLENSKRA TÚNA
Hluti steinefna í íslenskum jarðvegi er af basískum uppruna
(basalt). Af þeim sökum eru tún ekki eins viðkvæm fyrir
kalklitlum eða kalklausum áburði og víða þekkist erlendis.
Verulegur mismunur er þó á sýrustigi og kalkmagni eftir
landshlutum og mun meiri þörf að kalka á einum stað en
öðrum. Vesturhluti landsins og útsveitir norðan og vestan eru
víða með lágt kalkmagn. Af þeim gögnum sem hér liggja fyrir
eru þó upplýsingar fyrst og fremst bundnar við Norðurland.
Gróður sem vaxið hefur á landinu um aldir hefur að lík-
indum aðlagast mjög þeim aðstæðum sem á hverjum stað eru.
Því gefur heimagróður á kalksnauðu túni ekki endilega stóran
uppskeruauka fyrir kalk þó sáðgrös frá útlandinu geri það eða
jafnvel deyi fljótt út ef ekki er kalkað.
Upplýsingar um sprettu frá bændum með mælingum á
kalsíummagni í sýnum úr túnum þessara bænda benda í þá
átt að við lágt kalsíummagn sé spretta minni. Niðurstöður
6
81