Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1957, Síða 171

ÍSLANDSKLU KKAN í SMÍÐUM
171
höndum. Það var erlendur fagurkerasmekkur í
hverjum saumi, hverri fellíngu, hverju hlutfalli
klæða hans, jafnvel hnappar og hneppslur voru
af gerð lit og lögun, sem hlutu að vekja sérstaka
athygli, og hárkollan sem hann hafði undir
barðabreiðum hattinum jafnvel á ferðalagi meðal
búra og betlara, slíkra sem þessa lands innbyggj-
ara, var vönduð og snyrtilega greidd eins og hann
væri að ganga fyrir konung.
Síðastur þeirra sem inn geingu í húsið var
sóknarpresturinn, sálusorgari Jóns Hreggviðsson-
ar, séra Þorsteinn á Grund á Skaga. Það var ekki
mikið pláss á gólfinu fyrir svona margt fólk, og
kona Jóns Hreggviðssonar dró fíflið upp í rúm,
svo höfðíngj- /26/ arnir kæmust fyrir.
Jæa, Jón minn Hreggviðsson, svo þetta átti fyr-
ii þér að liggja, að sjálfur biskupinn í Skálholti
ásamt maddömu sinni Jórunni og mágkonu sinni
Snæfríði stigi fótum í þitt fátæka hús, að ó-
gleymdum professor philosophiæ og antiquitat-
um Danorum úlí konglegrar majestatis residents-
stað Kaupinhafn og handgeingnum manni vors
allranáðugasta arfakóngs og herra, sjálfum Arn-
as Arnæusi.
Er bóndi sjúkur? spurði biskup og rétti einn
gestanna Jóni Hreggviðssyni hönd sína með hinu
volduga fíngurgulli.
0 ekki get ég talið það, sagði Jón Hreggviðs-
son. En ég var hýddur í gær.
0 því lýgur hann, hýddur var hann í fyrradag,
aumíngi svoddni, en sakaður utn morð í gær,
sagði konan í flýti og smeygði sér bakvið gestina
og út um dyrnar hið skjótasta.
Eftir að biskup hafði spurt Reynisbóndann al-
mæltra tíðinda og strokið vinsamlega um kinn
fíflsins, og vikið að því hvort hann nyti nokkurs
beneficiums, vék sóknarpresturinn að erindi föru-
neytisins og spurði:
t humátt á eftir hinu fríða föruneyti gekk sálu-
sorgari Jóns Hreggviðssonar séra Þorsteinn í
Saurbæ ásamt fjárhundi sínum. Það var þraungt
um svo marga og stóra í baðstofunni og kona
Jóns Hreggviðssonar dró fíflið upp í rúm svo
höfðíngjarnir kæmust fyrir.
Jæa, Jón minn Hreggviðsson, svo þetta átti fyr-
ir þér að liggja: hér er kominn sjálfur biskupinn
í Skálholti og maddama hans Jórunn dóttir lög-
mannsins Reykdatíns á Hvítárvöllum og systir
hennar meyablóminn jómfrú Snæfríður og loks
einginn annar en professor philosophiæ og anti-
quitatum Danorum /32/, handgeinginn rnaður
vors allranáðugasta arfakóngs og herra, sjálfur
assessor consistorii Arnas professor Arnæus til
Kaupinhafn. Það er að koma frá lögmanni á
Hvítárvöllum og er á leið til Skálholts.
Er bóndi sjúkur? spurði biskup, sem einn
gesta rétti Jóni Hreggviðssyni hönd sína með
hinu þúnga fíngurgulli.
O varla get ég talið það, sagði Jón Hreggviðs-
son. En ég var hýddur í gær.
0 því lýgur hann, hýddur var hann í fyrradag,
en drap rnann í gær aumínginn svoddni, sagði
konan fljótt og hvelt og smeygði sér bakvið gest-
ina og út um dyrnar hið skjótasta.
Eg bið mínar velbyrðugu tignir að taka ekki
mark á konuskepnunni, hún er vitlaus sem sjá
rná af afkvæmi hennar sem situr þarna uppi í
rúrni — og snautaðu út fífl og láttu ekki almenni-
legt fólk sjá þig. Það væri nær hún Gunna litla,
sem hefur þó að minsta kosti augun úr minni ætt
væri hér inni.
Biskupinn [strauk] vék sér að sóknarprestin-
um og spurði hvort nokkurt beneficium væri
honum til kornið, og fékk þau svör að um slíkt
hefði /33/ [hefði] ekki verið beðið. Biskupsfrú-
in tók um handlegg rnanns síns og hallaðist upp
að honum. Snæfríður Reykdalín leit með þess-
konar þjáníngarsvip á assessorinn, eins og hún
ætlaði ekki að ná andanum og hann horfði á
hana kyrrum mildum augum sínum á móti.
Séra Þorsteinn, sagði biskupinn. Segið erindi
assessorsins og leitið síðan að heimilisfólki, ég
vil sjá það alt hér inni og gefa því blessun mína.
Séra Þorsteinn tók til máls: