Frjáls verslun - 01.05.1939, Blaðsíða 13

Kodak-konungurinn
George Eastman
yrir rúmlega 60 árum var ungur bankaþjónn
í Rochester í New York-ríki kallaður á
fund bankastjórans og gefin áminning fyrir
það, að hann kom alltaf til vinnu með allskonar
litabletti á höndunum og fingrunum.
— Ég get ekkert að því gert, svaraði hann.
— Efnin, sem ég nota við ljósmyndatilraunir
mínar, skilja alltaf eftir þessi merki, hversu
gætinn sem ég er.
Bankastjórinn var fullur samúðar, en svona
mátti þetta ekki ganga — og endirinn á sam-
talinu varð sá, að hinum unga manni var sagt,
að annað hvort yrði hann að hætta við ljós-
myndatilraunir sínar, eða hætta störfum hjá
bankanum að öðrum kosti.
Hann hugsaði málið, tók í sig kjark og sagði
upp bankastöðunni, því að hann kaus heldur
að verða að berjast við fátækt, en hætta við
ljósmyndatilraunir sínar, sem hann hafði tekið
ástfóstri við.
Hálfri öld síðar — árið 1926 — var þessi
bankaþjónn orðinn miljónamæringur og eigandi
stóreflis verzlunarfyrirtækis, sem var þekld um
allar jarðir. Þá gaf hann sjúkrahúsi í London
200 þús. sterlingspund til þess að koma upp
tannlækningadeild, og um líkt leyti hélt hann
upp á 72. fæðingardaginn sinn með því að leggja
af stað til Austur-Afríku til þess að fara á dýra-
veiðar.
Milli þessara tveggja tímatala lá ferill banka-
þjónsins, George Eastman’s, og hann var ærið
viðburðaríkur.
Upphaf þessa frægðarferils var löngunin til
þess að græða fé.
George Eastman var hagsýnn piltur og hann
notaðist ekki við draumóra til að halda líftór-
unni í frægðarvoninni, þegar öll sund virtust
lokuð, eins og títt er um unga uppfinningamenn.
Faðir hans hafði dáið ungur, en hann hafði
stofnsett einn fyrsta verzlunarháskóla Banda-
ríkjanna. Um nokkurra ára skeið gátu þau
FRJÁLS VERZLUN
mæðgin lifað af tekjunum af skólanum, en brátt
urðu þær að engu og þá varð George Eastman
— fjórtán ára — að leita sér atvinnu hið bráð-
asta til þess að hjálpa bóður sinni.
Er hann hafði haft vinnu á einum eða tveim
stöðum, komst hann að sem yngsti maður í
Rochester-útbúi banka eins. Þar hafði hann á-
gætan tíma til að virða viðskiftavinina fyrir
sér og brjóta heilann um það, hversvegna sumir
ætti alltaf nóg af peningum, en aðrir litla eða
enga. Peningar og þörfin fyrir þá, nær það eina,
sem Eastman hugsaði um í þá daga og hann
komst brátt að þeirri niðurstöðu, að ef hann
ætlaði sér eitthvað meira en rétt meðalkaup, þá
yrði hann að losna úr bankanum og finna aðrar
leiðir til þess að vinna fyrir heimilinu.
Hann var alltaf að hugsa um það, hvernig
13