Frjáls verslun - 01.02.1952, Qupperneq 20

TJti í ÍLeiini:
Kóngur segir frá konungsláti
I»áttur l>essi er lauslega ]>ýddur úr bókinni ,,A Kings Story‘%
endurminningum hertogans af Windsor. Segir hér frá andláti
og útför Georgs V. Bretakonungs,
Þann stutta tíma, sem ríkisráðið starfaði, (ríkisráð-
ið tók við störfum Georgs V., er hann var orðin mjög
þungt haldinn. I því áttu sæti drottningin og fjórir
synir hennar), höfðum við fimm nóg að gera. Undir-
skrift ríkisskjalanna var þó vel til þess fallin að dreifa
huganum frá hinni þungbæru bið. Það er sár reynsla
að fylgjast með dauðastríði manns, föður síns, og það
ekki síður þótt hann sé konungur. Þegar konungur
heyir dauðastríð sitt, vill allur heimurinn vera sjón-
arvottur að því, með óseðjandi forvitni er fylgzt með
hverju smá atviki, þegar líf hans er að fjara út. í hinu
stóra húsi færðist sorgmædd kyrrð yfir okkur, fjöl-
skyldu hans. Þjónustufólkið dró sig í hlé. Mér eru sér-
staklega minnisstæðir tveir hinna hljóðu skugga, sem
læddust inn og ú't úr herbergi föður míns, þegar leið
að lokum. Annar var læknirinn, hinn hirðprúði Lord
Dawson; hinn var erkibiskuj)inn af Kantaraborg,
hljóðlátur í sinni svörtu hemj)u.
Það rikti dauðaþögn, þegar við — konan hans og
börn — stóðum við rúm föður míns og biðum þess, að
lífsljós hans slokknaði. Hann andaðist fimm mínút-
um fyrir miðnætti. Ég hafði varla gert mér fvllilega
ljósan hinn djúptæka atburð, sem ég hafði verið sjón-
arvottur að, þegar móðir mín gerði óvæntan hlut.
Hún tók í hönd mér og kyssti á hana; og Georg bróð-
ir minn fylgdi fordæmi hennar, áður en ég gat hindrað
hann í því. Ég vissi auðvitað, að samkvæmt siðvenju
bar mér þessi virðingarvottur, en mér var eins farið
og föður mínum, að mér féll hann illa. Ég gat ekki
fellt mig við, að ætlazl væri til, að nánustu ættingjar
mínir, og raunar hver sem væri, ætti að lítillækka
sig þannig. En þrátt fyrir það minnti þetta atvik mig
á, að ég var orðinn konungur.
Það var bjartur, en frostsvalur morgunn; það blés
kuldalega af Norðursjónum. Einmitt þegar við komuni
upp á hæðina, sem næst lá járnbrautarstöðinni, hevrð-
um við kunnuglegt hljóð — það var kurr í fasana.
Cftför Georffs V. Bretakonuntfs lijá Windsor-kastala 28. janúar
1936.
Við bræðurnir litum uj)]> í tæka tíð til þess að sjá stór-
an fugl fljúga yfir höfuð okkar þvert yfir veginn.
Okkur létti í skapi við þessa sýn. Okkur kom öllum í
hug, að ef faðir okkar hefði mátt líta í hinzta sinn til
Sandringham-hallar, þá hefði hann kosið sér slíka
sýn: fasana, sem lét sig berast hátt og hratt undan
vindinum. Það var uppáhalds skotmark hans.
•20
FRJÁLS V.ER2LUN