Frjáls verslun - 01.11.1960, Síða 35

Jökull Jakobsson:
/Qchi isabeba
Hann sá innum gluggann á svefnherberginu með
því að fikra sig' yzt út á blábrúnina. Hann lá mar-
flatur og glennti út fæturna, veigraði sér við að
horfa niður og áræddi ekki að rí.sa upp til hálfs,
þó hann sæi betur þannig. Hann þrýsti maganum
fast að þakinu og reyndi þannig að auka þyngd
sína svo hann rynni ekki fram af brúninni. Hann
fann hjartað berjast inní sér, það var einkennilegt
að skynja dumban slátt þess við tígulsteinshell-
urnar. Orsjaldan var hann gripinn þeim ótta að
hjartslátturinn efldist og færðist útum allan kropp-
inn svo hann gæti ekki hamið sig lengur á þakbrún-
inni. Þá lokaði hann augunum, kreisti þau aftur
af alefli og greip dauðahaldi í rennuna; beið, beið
|>ess að hjartslátturinn dvínaði. Þannig beið hann
stundum langa stund og loks þegar hann opnaði
augun, sá hann að hún liorfði á hann út um glugg-
ann. Þá lokaði hann augunum aftur og fann log-
ana fara um vanga sína.
— Fjárann ertu að príla þarna fram á brún,
kallaði meistarinn til hans höstuglega, ég vil ekki
bera ábyrgð á því að þú drepir þig. Þú getur þá
gert það eftir vinnutíma.
Hann mjakaði sér spölkorn upp þakið afturábak
og sneri sér síðan við, fikraði sig á ný upp á mæni
þarsem meistarinn sat klofvega á mæninum og
hafði munninn fullan af nöglum.
— Eg er margbúinn að segja þér að þetta er
lífshætta! sagði meistarinn og var enn byrstari nú
þegar drengurinn var úr lífshættu, hvað ertu alltaf
að flækjast þarna fram á tæpustu brún?
— Ég var bara að gá hvort hellurnar væru ekki í
réttum skorðum, sagði drengurinn lágmæltur og laut
höfði. Kannski var hún enn að horfa útum glugg-
ann og liafði séð hvernig honum var skipað einsog
ábyrgðarlausum hundi.
Hamarinn seig í hcndi meistarans og naglarnir
hrundu úr munni hans niður á þakið. Nema einn
er loddi við annað munnvikið.
— Gá hvort þær væru í réttum skorðum? Aldrei
hef ég' hcvrt annað eins! Ég' hef unnið mitt verk i
þrjátíu ár, góði minn, og hingaðtil hefur enginn
fundið að mínu verkslagi. Þú ert. búinn að hand-
langa hjá mér í tvær vikur og þú vogar þér . . .
Hann lauk aldrei við setningu en fálmaði eftir
nöglunum sem höfðu hrunið á þakið. Hann var lík-
astur blindum manni sem þreifar fyrir sér í ókunnu
umhverfi. Drengnum fannst einkennilegt að sjá
naglann sem enn loddi við neðri vörina á honum,
líkastan furðulegu skordýri, sem hafði sogið sig fast.
— Ef þú þykist þcss umkominn að finna að því
sem ég geri, hvolpurinn þinn, þá geturðu farið. Eg
gerði það fyrir hann pabba þinn að taka þig. Og
ég vil ekki sjá svona hvolpa sem hangsa við vinn-
una og brúka svo munn!
Meistarinn hafði sópað sainan nokkrum nögl-
unum og rak einn þeirra á kaf í tveimur höggum.
Hann hélt svo fast um hamarinn að hnúarnir
hvítnuðu.
Drengurinn svaraði engu, hann sat á hnjánum
og horfði í gaupnir sér. Fyrstu dagana hafði meist-
arinn hrósað honum fyrir viðbragðsflýti og kapp.
Hann hafði sagt að það yrði maður úr honum.
Það hefði ekki gert mikið til þó honum hefði geng-
ið illa í skóla. Sumum gekk vel í skóla en aftur
farnaðist þeim illa í lífinu. Og öðrum gekk illa í
skóla en svo rættist úr þeim í lífinu.
En nú var hann farinn að gleyma sér við vinn-
una, hann var utan við sig og gleymdi tíðum því
sem liann hafði verið sendur að sækja. Hann var
utan við sig og stundum var engu líkara en hann
heyrði ekki þegar talað var til hans. Og þó skreið
hann yzt fram á blábrúnina svo engu mátti muna
að hann steyptist fram af. Meistarinn sagðist
alveg vera orðinn gáttaður á þessu framferði. Hann
hristi höfuðið og hélt áfram að reka naglana í kaf,
hagræða hellunum og bregða hallamælinum á þær.
í kaffitímanum kaus drcngurinn að vera eftir
uppi á þaki og sagðist heldur vilja maula brauðið
sitt undir beru lofti. Meistarinn lét það afskijita-
laust, hann hristi bara höfuðið og hvarf ofanum
þakgluggann til að drekka kaffið sitt. Þá hafði
F R .1 A LS V E lí Z I, U X
35