Frjáls verslun - 01.11.1960, Síða 37

jafnskjótt og hann hyrfi innum dyrnar. Og hún
mundi teygja út þessa nöktu handleggi á móti
honum.
— Skrepptu niður eftir söginni, strákur! Þú húkir
eins og hengilmæna! Sveimér, ef þú ert ekki að
verða eitthvað skrýtinn!
Hann liafði gefið henni nafn í lmga sér. Það var
dularfullt nafn sem hafði skotið upp í huga hans
ósjálfrátt eitt sinn þegar hann horfði á hana kernba
sítt ljóst hárið framanvið spegilinn. Framandi nafn
sem hafði seiðandi hljóm og átti aðeins við hana
eina. Hann mundi ekki hvar hann hafði heyrt það,
eftilvill í skólanum, sennilega þó hvergi. Það hafði
orðið til í huga hans sjálfs og þetta nafn átti engin
nema hún. Stundum þegar hann lá flatur fram á
þakbrún og virti hana fyrir sér, þá áræddi hann
að hvísla þessu nafni örveikum rómi. Hann var
hræddur við að nefna það upphátt, það var heilagt
nafn, þrungið óræðri dul. Hann þuldi nafnið einsog
bæn, orðlausum rórni: Addisabeba!
Meistarinn liafði minnzt á hann við föður hans
og faðir hans veitti honum tiltal. Honum liafði
ekki gengið vel í skóla en það hafði ekki gert svo
mikið til. Hann hafði verið duglegur við vinnu,
laginn í höndunum og samvizkusamur. En nú var
hann farinn að slugsa við vinnuna og hevrði ekki
þegar talað var til hans. Hann yrði að taka sig á,
annars færi illa fyrir honum. Og hann tók sig á,
hann vildi ekki fyrir nokkurn mun láta skipa sér
niðuraf þessu þaki.
Næstu daga var hann duglegur og einbeitti sér
að verkinu, brá fljótt við þegar meistarinn þurfti
á að halda og liann gaf sér lítinn tíma til að sinna
gluggunum í húsinu á móti. Þó kveið hann því mest
hvað verkinu miðaði vel.
Meistarinn var orðinn ánægður með hann aftur.
Hann var liættur að príla fram á brún og farinn
að taka eftir því sem við hann var sagt. Og meist-
arinn var meira að segja farinn að hrósa honum
óspart og sagði að sennilega yrði bara maður úr
honum. En drengurinn lét sér fátt um finnast, hon-
um stóð á sama hvort maður yrði úr honum.
Æfingunni var lokið og á leiðinni í búningsklef-
ana þyrptust þeir utanum hástökkvarann. Þeir slógu
á öxlina á honum og sumir hrópuðu upp. Ef hann
léki þetta eftir á mótinu sjálfu, þá var heiðri lands-
ins borgið. Honum hafði aldrei tekizt svona vel
upp. Nýtt met. Óstaðfest met á æfingu en met
samt. Hann hafði leikið sér að þessu. Hástökkv-
arinn gekk hratt og laut höfði, það lék bros um
varir hans en hann svaraði félögum sínum fáu.
Hann vissi með sjálfum sér að hann mundi hæg-
lega Ieika þetta aftur í milliríkjakeppninni á sunnu-
daginn. En hann hafði engin orð um. Hann brosti
aðeins við félögum sínum og sá sjálfan sig á verð-
launapallinum, sá sjálfan sig bera hæst.
Þegar þeir höfðu klætt sig eftir baðið vildu þeir
ólmir fá hann með í veitingahús. En hann hafði
öðrum hnöppum að hneppa, það var beðið eftir
honum. Þeir hlógu, ójá karlinn, mundu bara að
fara ekki of geyst í sakirnar. Mundu hvað þjálf-
arinn hefur sagt: vín, vökur og kvenfólk. Það er
ekki langt til mótsins. Hann brosti en svaraði engu.
Sneri bara lítillega uppá yfirskeggið.
Hann benti vini sínum að fylgja sér að rauða
sportbílnum. Á leiðinni dró hann upp litla öskju,
opnaði hana varlega einsog hún væri brothætt og
sýndi hana vini sínum. Það glóði á tvo gullbauga
í sólarljósinu.
— Við setjum þá upp ef ég vinn á sunnudaginn.
Þú segir hinum ekki frá því. Leyndarmál.
Vinur hans sló enn einu sinni á öxlina á honum,
hýr á svip: — Ég veit þú hefur það!
Hástökkvarinn gekk kirfilega frá öskjunni í vasa
sínum á ný. Svo stökk hann fimlega uppí bílinn
án þess að hafa fyrir því að opna dyrnar. Hann
veifaði hendinni til vina sinna og gaf inn mikið
bensín. Þeir stóðu í hnapp og hort'ðu á hvernig
hann tók beygjurnar svo ískraði í hjólunum.
Meistarinn var óvenju seinn úr mat og drengur-
inn sat á grindverkinu fyrir framan húsið og beið
eftir honum. Börnin hentust um í eltingaleik en
hann gaf þeim engan gaum. Hann sat með hendur
i skauti og dinglaði fótunum, niðurlútur.
Þá var kallað til hans úr glugga í húsinu á móti.
Hann þekkti röddina þó hann hefði aldrei heyrt
hana áður. Hann kipptist við og snaraðist fram af
grindverkinu. Hann áræddi tæpast að líta upp.
Það var hún. Addisabeba!
Ljóst hárið hrundi frjálst um herðarnar. Hún
benti honum til sín. Hægt og hikandi reikaði hann
yfir götuna einsog svefnganga.
— Viltu hjálpa mér að flytja til skáp? Þú hlýtur
að vera sterkur strákur.
Hann stóð við dyrnar eldrjóður í framan, lafmóð-
ur og kom ekki upp einu orði. Hún benti honum
inn fyx-ir, það lagði af henni framandi ilm. Addis-
abeba . . .
FR.TÁLS VERZLUN
:57