Frjáls verslun - 01.08.1962, Blaðsíða 41

lagi. Auðvitað kemur að því að hann deyr, gamli
maðurinn á bak við. En það getur dregizt og
hversu lengi veit enginn, kannski eitt, kannski þrjú,
sex, eða tíu ár. Það er drepandi kvalræði að bíða
svona í óvissu.
Stundum reyni ég að vera bjartsýnn og tel mér
trú um að frændi minn, forstjórinn, muni hringja
í mig, óvænt, einn góðan veðurdag og segja eitt-
hvað á þessa leið: — Heyrðu — hann er nú dáinn,
gamli maðurinn á bak við. Nú kæmi mér fjarska-
lega vel ef þú gætir tekið að þér þetta sem hann
hafði á hendi, að minnsta kosti í bráð og lengur ef
þér lízt.
Og þá mundi hefjast nýtt tímabil í ævi minni
og dagarnir hlaðast örlagaþrunginni spennu. Hver
og einn mundi færa mig nær takmarkinu með eðli-
legum hætti, samkvæmt áætlun.
Fyrst lipurt og þægilegt viðmót, síðan vingjarn-
legt bros og þá nokkrir snotrir gullhamrar. Þá mætti
fara að þreifa sig áfram með óvæntum og að því
er virtist meiningarlausum snertingum. Þá færi nú
að koma röðin að dálítið ástleitnu brosi. Síðan
kæmi ofurlítið fitl eða kitl í góðlátlegunr gáska.
Það eru þröngir gangar milli hillna í birgðageymsl-
unni, skuggasæl skot, ákjósanlegir staðhættir fyrir
tilbúna árekstra og samslætti. Og þá mætti nú fara
að viðhafa brennheitt og seiðandi augnaráð og svo
yrði hendi strokið um lokka, hönd þrýst, vangi að
vanga, barmur að barmi og að síðustu fullkomin
sameining líkama og sálar — og við sælustu verur
í heimi.
Það er sárgrætilegt að ekki skuli vera hægt að
hefjast handa um að framkvæma þessa lokkandi
framtíðaráætlun og allt skuli stranda á þessari gam-
almennistitju, sem hangir uppi á hjartanu einu
saman.
Stundum þegar ég sé flaggað í hálfa stöng á fyrir-
tækinu, fyllist ég ótímabærri eftirvæntingu og hugsa
með mér: — Jæja. Ætli hann hafi nú loksins hrokk-
ið upp af, gamli maðurinn á bak við?
En því miður kemur alltaf í ljós að það cr ein-
hver annar; einhver sem ég hefði svo hjartanlega
getað unnt þess að vera á lífi og stundum atkvæða-
fólk á bezta aldri.
Ég er farinn að hata gamla manninn á bak við
og ég get ekki neitað því að mér hefur stundum
orðið á að biðja honum óbæna.
Hann hefur gert mig að verri manni og verið
orsök í margri ljótri hugsun, sem hvarflað hefur
að mér á einverustundum. Ég hefi jafnvel verið
að hugleiða hvernig ég gæti með hægu móti komið
því í kring að stytta honum aldur og verið með
margvíslegt ráðabrugg í því sambandi.
Mér hefur dottið í hug að ráðast að honum með
skömmum og svívirðingum og espa hann svo til
reiði að hann fengi slag. En svo minntist ég ])ess
að mér hafði verið sagt að hann skipti aldrei skapi
á hverju sem gengi.
Mér hefur hugkvæmst að láta lögg af saltsýru á
vasapela og bjóða honum síðan kumpánlega að
dreypa á. En svo sannfrétti ég að hann hefði aldrei
á sinni lífsfæddri ævi þegið snafs.
Ég ráðgerði að fá hann með mér niður á bryggju
i náttmyrkri og stjaka honum síðan útaf með hægð,
þar sem dýpið væri mest.
En svo rifjaðist það upp fyrir mér, að hann hafði
verið syndur sem selur og svandað fjara á milli
á sínum yngri árum.
Mér hefur jafnvel dottið í hug að biðja hann
góðlátlega að heyra mér útundir vegg, ganga svo
aftan að honum og grípa um hálsinn á honum og
halda þéttingsfast svona nokkra stund — það ætti
ekki að þurfa langan tíma og það mundi hætta að
slá þetta gamla, seiga og þolinmóða hjarta, sem var
að hökta þetta svona mest vegna þráa og af göml-
um vana. Það gat varla verið neinn stórglæpur að
stöðva svona óverulega og tilgangslausa líffæra-
starfsemi. Og því fremur var það fullkomlega rétt-
lætanlegt, að það hafði ekki annað en gott í för
með sér fyrir alla viðkomandi aðila.
Gamli maðurinn fengi verðskuldaða og sennilega
Iangþráða hvíld, fjarskyldir ættingjar fengju loks-
ins handa á milli það sem hann hafði nurlað saman
á langri ævi, fyrirtækið fengi nýjan, ungan og upp-
rennandi starfsmann — og ég fengi hana og hún
fengi mig.
En þó þetta mætti virðast auðveld leið og vanda-
lítið að framlcvæma þessa hluti, hefur þó aldrei
orðið af því, að ég reyndi til að gera nokkurn skap-
aðan lilut í þessa átt og mér er orðið ljóst, að til
þess mun ég aldrei hafa hug né dug. Það er ein
tegundin af þessari meinbölvuðu feimni, sem ölluin
færum leiðum lokar.
Og árin hafa liðið eitt af öðru og ekkert gerist.
O, jú. Það gerist raunar ýmislegt, sem maður
veitir ekki athygli fyrr en eftir á. Dagarnir hafa
ekki fært mér það, sem ég vonaði og þráði, en þeir
hafa þó vitjað mín trúlega, allir með tölu.
Og hver og einn hefur þjónað illum tilgangi,
hvað mér viðkemur.
yRJÁLS verzlun
41