Frjáls verslun - 01.08.1962, Blaðsíða 40

Einar Kristiónsson:
Gamli
á bak
maðurinn
við
Einar Kristjánsson
Ekki getur hann dáið gamli maðurinn á bak við.
Og ég er svo fjarskalega feiminn.
Tvö vandamál, hvort öðru tengd og vilja ekki
leysast.
Ekki svo að skilja, að hægt sé að leysa þessi
vandamál hvort með öðru. Gamli maðurinn mundi
sjálfsagt ekki deyja, þó að mér tækist að sigrast á
feimninni. Og vafalaust yrði ég jafnfeiminn eftir
sem áður þó að gamli maðurinn dæi, sem ekki eru
nú raunar miklar horfur á. En feimnin yrði mér
þó ekki jafngeigvænlegur þrándur í götu og hún
er nú og hefur verið.
Hún vinnur nefnilega líka þarna á bak við, stúlk-
an mín, eða réttara sagt — stúlkan, sem ég vildi að
væri mín, því að ennþá hefur mér ekki tekizt. að
koma því í kring.
En það eru óneitanlega miklar líkur til að mér
tækist það, ef ég tæki við starfi gamla mannsins í
birgðageymslunni.
Ilann frændi minn, sem á verzlunina, sagði við
mig einu sinni:
— Þegar hann hættir þarna á bak við, gamli mað-
urinn, þá hefði ég gjarnan viljað fá þig í staðinn.
Ég varð strax uppveðraður við þessa hugmynd
og hugsaði mér gott til glóðarinnar.
— Jæja — er hann að hætta, aumingja karíinnP
Það er líklega mál til komið.
— Já, hann er orðinn óskaplega kalkaður, vesa-
lingurinn. í gær vigtaði hann upp úr fullum sekk
af sóda og raðaði þessu upp í strásykurhilluna. Og
í fyrradag var hann að tappa saft af kút og þá
ranglaði hann eitthvað frá meðan var að renna á
flöskuna, ]jví að þykk saft rennur hægt, eins og
þú skilur — en þó ekki hægar en það, að ekki var
deigur dropi eftir í kútnum þcgar hann kom til
baka, cn rándýr saftin flæðandi um allt gólf. Þetta
og annað eins kemur sér illa. En ég get ekki látið
hann hætta, meðan hann vill vera við þetta og það
vill hann að sjálfsögðu, meðan hann getur tuggið
smjörið. Hann er búinn að vinna þarna svo lengi,
fyrst hjá afa, síðan hjá föður mínum og nú hjá
mér í tuttugu ár. Hann elskar þetta allt eins og
hann ætti það sjálfur.
Líklega elskar hann það allt nema hana, hugs-
aði ég með inér þegar forstjórinn hafði sagt mér
þetta. Ég mundi aftur á móti ekki elska neitt ann-
að en hana, svo að þessu leyti væru mannaskiptin
vafasamur hagnaður fyrirtækinu.
— Eru ekki horfur á að hann falli úr fatinu á
hverri stundu? segi ég vongóður.
— Það finnst manni nú. Þetta hangir uppi mest
af vilja og gömlum vana.
— Mér heyrðist hann hafa ljótan hósta í gær. A
hann kannski vanda til þess?
— Ja, mikil ósköp. Hann er búinn að hósta svona
í þrjátíu ár. Það virðist ekkert há honum.
— Þá hljóta lungun í honum að vera orðin slitur
ein. Og svo höktir hann allur skakkur og snúinn
af gigt.
— Já, en það kemur heldur ekki svo mjög að sök.
Hann hefur verið svona síðan hann var unglingur,
segir hann mér.
— En af hverjum fjandanum er hann svona glit-
horaður og gulgrár í framan?
— Jú — það gera sýrurnar. Alltof sterkar maga-
sýrur, hefur hann eftir lækninum. Enda er mér
kunnugt um að hann hefur farið með hátt á annan
sekk af natróni á ári, síðasta tuginn.
— Jæja. Það getur þá varla verið annað en mag-
inn í honum sé allur í tjáslum. En hjartað? Geng-
ur hann kannski með blóðtappa? spyr ég logandi
af áhuga, en reyni að láta líta svo út sem mér þyki
þetta engu máli skipta.
— Ég hef ahlrei heyrt neitt um að hjartað bagi
hann. Hann hefur líka alla daga verið rólyndur og
hófsamur. Nei, það var nú aldrei óreglan á þeim
manni.
Eftir þessar umræður er ég svartsýnn í meira
40
FnjALS VERZLUN