Frjáls verslun - 01.11.1977, Blaðsíða 50

Leó M. Jónsson, tæknifræftingur:
Vestmannaeyfar — bær
breytinganna
Flestir sammála um að Viðlagasjóði hafi farist óhöndulega
Á seinni hluta gostímabilsins kom ég til Vestmannaeyja. Það var nokkrum dögum áður en sér-
stök vegabréfsskylda var felld úr gildi. Við fórum tveir tæknifræðingar saman til þess að vinna
ákveðið verkefni sem okkur bafði verið falið. Farkosturinn var lítil eins hreyfils flugvél, sem
reyndur flugmaður stjórnaði. Veður var sæmilegt en lendingarskilyrði svona í meðallagi, sagði
flugmaðurinn. Okkur fannst hinsvegar aðfLugið og völlurinn allt annað en aðlaðandi. A leiðinni
niður í bæinn og á ferð eftir götum rann manni til rifja sú hrottalega eyðilegging sem átt bafði
sér stað í gosinu. Allt var á kafi í ösku, hraunið hafði fært nýlegasta einbýlishúsahverfið í kaf.
alls staðar blasti við manni eyðilegging, landspjöll og að því virtist vonlaus auðn.
Það var ekki laust við að
manni létti síðar þennan sama
dag, þegar við höfðum sleppt
brautinni og hækkuðum flug-
ið yfir Eiðinu til þess að taka
síðan stefnu á Reykjavík. Eftir
að vera tryggilega lentur og
kominn heim, undraðist maður
þann kjark og það áræði, sem
Vestmannaeyingar sýndu, en
þeir voru þá í alvöru farnir að
búa sig undir að snúa heim aft-
ur til þess að ráðast í endur-
byggingu.
# Einu ári síðar
Svo fór að enn áttti ég er-
indi til Vestmannaeyja og þá í
byrjun ársins 1976. Þá dvaldist
ég þar i viku í góðu yfirlæti á
hóteli þeirra bræðra, Birgis og
Konráðs Halldórssonar, Hótel
Vestmannaeyjar. Nú blasti við
manni á leiðinni í gegnum bæ-
inn hraðfara uppbygging hvert
sem litið var. Hús voru lag-
færð, lóðir höfðu verið þrifnar,
stórbyggingar voru óðum að
komast í gagnið. Vestmannaey-
ingar voru sem óðast að flytj-
ast heim á ný og hvarvetna var
verk að vinna. Maður varð ó-
neitanlega var við þá spennu
sem fylgdi í kjölfar svo hraðr-
ar og stórvirkrar uppbygging-
ar, enda var breytingin á bæn-
um, á þessu rúma ári, svo yf-
irgengileg, að það hefði verið
meira en lítið óeðlilegt ef þess
hefði ekki orðið vart á sjálfum
bæjarbragnum.
Miklar sviptingar höfðu átt
sér stað á flestum sviðum og
hinn einarði bæjarstjóri þeirra
Eyverja hafði orðið að hlýta
sömu örlögum og Churchill eft-
ir að friður komst á. Nýr bæj-
arstjóri hafði tekið við, sem þó
var eins konar „outsider" að því
leyti að hann hafði ekki þurft
að standa í eldlínunni á með-
an gosið stóð sem hæst, og blésu
nú um hann ýmsir vindar.
Þegar halda skyldi til
Reykjavíkur kom í Ijós að á
flugvellinum blésu einnig marg-
ir og miklir vindar, ýmist út og
suður eða upp og niður. Mátti
teljast gott að sjá ekki á eftir
relluskarinu fram af hömrun-
um, en veðurtepptur var maður
í tvo daga. Þá var nýi HERJ-
ÓLFUR enn ókominn.
# Og enn tæpu ári
síðar
Enn átti það fyrir mér að
liggja að dveljast nokkra daga
í Vestmannaeyjum og nú í des-
ember 1977. Á þessum árstíma
,,stóla“ innfæddir ekki á flug,
en merkilegt nokk lenti Flug-
félagsfokkerinn án tafa í fyrstu
tilraun og við farþegarnir trítl-
uðum út sæl og ánægð.
Og nú blasti við manni nýr
bær þar sem takturinn var
50
FV 11 1977