Helgarpósturinn - 30.11.1995, Síða 4

4
FIMMTUDAGUR 30. NÓVEMBER1995
■I
Yfirheyrsla
• Árni Johnsen
alþingismaöur
„Maður
rœðst nú ekki
á lítilmagnann “
Hvað gerðist?
„Ég svona gantaðist við Öss-
ur og ætlaði að klappa á öxl-
ina á honum en höfuðið á
honum er stórt og ég lenti á
eyranu. Þetta var nú allt í
góðu gert.“
Svo er talað um að þú hafir
danglað í rassinn á honum
með iöppinni?
„Þetta er nú allt sniðið til og
fært í stílinn. Það er þröngt í
þinghúsinu og ég er gamall
spretthlaupari — á ellefu í
hundraðinu. Þegar ég rakst á
þá félaga í stiganum, Jón
Baldvin og Össur, þá var það
tilviljun að fóturinn rakst í
Össur. Ef ég hefði rekist í Jón
Baldvin hefði þetta ekki verið
neitt tiltökumál því hann er
ekki eins lágur til hnésins og
Össur — og ekki eins mikill
aftur um sig og hann.“
En þeim hefur tekist að gera
talsvert mál úr þessu?
„Jájá, vitni og árás og... ég
get ekkert sagt við því. Það
verður hver að gráta eins og
honum lætur best.“
En einhver aðragandi mun
hafa verið að þessu?
„Þetta spannst í framhaldi af
því að það var umræða urn
slysamál á Vestfjörðum. Ég
hef alltaf gaman af því þegar
menn eru að gantast með
mig. Sjálfur hef ég gaman af
að gantast með menn. En
það má segja að j)að hafi ver-
ið ósmekklegt að Össur fór
að gantast í þessari siysaum-
ræðu. Það var þó enginn
óhugur í garð Össurar af
minni hálfu. Menn klappa á
öxlina hver á öðrum."
Sú saga hefur flogið fyrir að
þú hyggist kæra Alþýðu-
blaðið fyrir ómakleg skrif í
þinn garð?
„Neineinei. Aldrei. Ég hef
bara ekki lesið Alþýðublaðið
í nokkur ár þannig að ég veit
ekki fyrir hvað ég ætti að
kæra þá. Maður ræðst nú
ekki á lítilmagnann. Það
stendur ekki til.
Ég hafði á orði í öllum Jæss-
um sögusögnum að ég hefði
nú ekki verið að rugiast á fót-
boltadegi. Hins vegar að þeg-
ar ég rakst á Össur minnti
það mig á gömlu dagana þeg-
ar maður var að leika sér
með rússabelgi. Það eru stór-
ar svartar blöðrur og þegar
maður settí fótinn í þær fóru
þær mjög hægt. Þær bifuðust
en hrukku ekki. Þetta var
álíka áreksjur. Og einn vinur
minn hringdi í mig og sagði
að nú væri búið að hafa sam-
band við stoðtækjafyrirtækið
Össur og panta nýja rist á
mig. Það er ágætt að fólk
skuli hafa gaman af að gant-
ast í skammdeginu."
Fyrir helgi mun hata slegið i brýnu milli
Ánia Johnsen og Össurar Skarphéðinsson-
ar á þingi og sagt að Ámi hafi snúið upp á
eyra Össurar og sparkað í afturenda hans.
Haft er eftir Össuri að nú viti hann
hvemig hamflettum lunda liði.
Þórdís Lilja Gunnarsdóttir var orðin
hundleið í starfi þegar hún svona „upp á grín“
ákvað að þýða bók um líf Elvis Presley og
gefa hana út sjálf. I kjölfarið fékk hún þá hug-
mynd að þýða bók um best geymda leyndarmál
bandarísks samfélags; fylgdarsveina. Guðrún
Kristjánsdóttir fékk meðal annars að vita
að Þórdísi var:
Bent á fjóra
íslenska
fylgdarsveina
Þótt bókin fjalli um fylgdarsveina í
Bandaríkjunum er vel hægt að
heimfæra það sem kemur fram í
henni yfir á mörg önnur lönd, þar á
meðal Island. Mér var að minnsta kosti
bent á fjóra íslenska fylgdarsveina á
meðan ég var að vinna bókina," segir
Þórdís Lilja Gunnarsdóttir, prentsmið-
ur, útgefandi og þýðandi, sem um síð-
ustu jól fékk þá flugu í kollinn að þýða
nýútkomna bandaríska bók um rokk-
goð sitt og fjölmargra annarra, Elvis
Presley, sem hefði orðið sextugur í ár.
Bók þessi vakti mikla athygli í Banda-
ríkjunum þegar hún kom út um jólin í
fyrra, enda skrifuð af nánum vini kóngs-
ins til nærri tuttugu ára, Joe Esposito.
Nokkru síðar datt Þórdís ofan á erlenda
tímaritsgrein, útdrátt úr nýútkominni
bók sem heitir Fylgdarsveinar (Gigolos)
og hefur að geyma veröld sem hefur
verið hulin almenningi. Vegna ódrep-
andi áhuga síns á bókunum og þreytu
yfir að þurfa sífellt að vera að segja vin-
konum sínum frá efni bókanna ákvað
Þórdís að þýða bækurnar, hanna útlitið
á þeim og síðast en ekki síst stofna eig-
ið bókaforlag, Spássíuna, sem tekur í
fyrsta sinn þátt í jólabókaslagnum í ár.
Þórdís segir Fylgdarsveina mjög vel
unna bók sem bæði sé byggð á mikilli
rannsóknarvinnu og viðtölum tveggja
bandarískra blaðakvenna við fylgdar-
sveina. „Það sem kom mér mest á óvart
í bók Þórdísar Lilju kemur með-
al annars fram að „þær konur,
sem þurfa að skipa fyrír allan
daginn, þrá að verða þrælar á
kvöldin".
við þessa bók er hve
rosalega almenn þessi
þjónusta er orðin og að
það eru ekki bara ein-
mana, ríkar og ófríðar
konur sem nýta sér
hana heldur þvert á
móti glæsipíur sem vita
hvað þær vilja — og
vilja ekki. Meðal þess sem þær vilja
ekki er að flækja sig í einhver sambönd.
Þetta eru konur sem hafa tileinkað sér
ríða- búið-bless-viðhorf karlmannanna
og eru farnar að haga sér alveg ná-
kvæmlega eftir eigin höfði. En ólíkt
smánarstimplinum sem er á hórum er
töfraljómi yfir fylgdarsveinastarfinu."
í bókinni eru allt frá virtustu lögfræð-
ingum niður í kaupmanninn á horninu
spurðir um viðhorf sitt til fylgdar-
sveinastarfsins og segir Þórdís þá alla
líta á það sem draumastarf. „Það finnst
líka þeim íslensku karlmönnum sem ég
hef talað við. Það kemur heldur ekki á
óvart að draumur sérhvers karlmanns
er að fá borgað fyrir að sofa hjá tvisvar
til þrisvar í viku. í Ameríku getur verið
allt upp í íbúðir og bíla í boði.“
Þórdís segir þó þá fylgdarsveina sem
rætt var við í bókinni flesta tætta ein-
staklinga. „Bókin greinir frá sögu
fylgdarsveinaþjónustunnar í Bandríkj-
unum, allt frá því þegar konur gátu
fyrst leigt sér dansfélaga á Maxim’s, en
það sem kom mér líka á óvart er við-
horf fylgdarsveinanna til ungra kvenna,
en þeir vilja ekki sjá konur undir 35,
þær séu upp til hópa lélegir elskhugar;
alltof uppteknar af sjálfum sér og ekki
til í hvað sem er. Eftir 35 ára aldurinn
fara konurnar hins vegar batnandi en
verða ekki góðir elskhugar fyrr en um
fimmtugt."
Einnig kemur fram í bókinni hverjir
séu helstu viðskiptavinir stærstu fylgd-
arsveinaþjónustu Bandaríkjanna. Sam-
kvæmt upplýsingum lögfræðings þjón-
ustunnar eru það hvorki meira né
minna en starfskonur utanríkisráðu-
neytisins, alríkislögreglunnar og dóms-
málaráðuneytisins. „Það kemur skýrt
fram í viðtölum við fylgdarsveinana að
þær konur, sem þurfa að skipa fyrir all-
an daginn, þrá að verða þrælar á kvöld-
in.
Annars tel þessa bók og reyndar
einnig bókina um Elvis Presley - - sem
skrifuð er af mikilli umhyggju fyrir hon-
um þótt ekkert sé dregið undan — afar
holla lesningu.“
Fjölmiðlar
Draumurinn
um mótvœgið
„Eitt dregurþó úr. Hér er þegar til blað sem gefur sig út fyrir að
uera félagshyggjublað, en ernáttúrlega illa dulbúið málgagn
Framsóknarflokksins. “
Eins og fram kemur í frétt hér í blað-
inu ætla stjórnarandstöðuflokkarn-
ir fjórir að taka sig saman um útgáfu
blaðs á morgun, föstudag. Það verður
sambræðingur fjögurra blaða, Alþýðu-
blaðsins, Vikublaðsins, Þjóðvakablaðs-
ins og Pilsaþyts Kvennalistans.
Sameiginleg útgáfa flokkanna á bara
að vera þetta eina blað og er kynnt
sem voða spontant hugmynd, allir yfir
sig glaðir og allt frekar sætt. Undirald-
an í því, sem sagt er um málið, bendir
hins vegar til þess að draumurinn um
vinstra dagblað — sem mótvægi við
Moggann og DV — sé fráleitt úr sög-
unni.
Þessi draumur hefur verið lengi á
floti. Fyrir nokkrum árum var reynt að
Iáta hann rætast í blaði sem fékk vinnu-
heitið Nýmæli, en fæddist aldrei.
Nokkru seinna varð til hlutafélagið
Mótvægi, þar sem framsóknarmenn
með Steingrím Hermannsson í broddi
fylkingar tældu bláeygt félagshyggju-
fólk út í vonlausan rekstur á Tímanum.
í haust settist fólk svo aftur niður til
skrafs, en niðurstaðan varð engin.
Draumar geta lifað lengi, séu þeir
nógu sjarmerandi. Og þessi hugmynd
er nokkuð sjarmerandi. Ekki hugmynd-
in um að gefa út „vinstra blað“ (sem er
ógnvekjandi hugtak), heldur hugmynd-
in um að gefa út almennilegt dagblað,
sem er efnismeira en DV og líflegra
(les: skemmtilegra og betur skrifað) en
Morgunblaðið og hefur tiltölulega af-
dráttarlausa frjálslynda afstöðu til til-
verunnar. Hvorugt ætti að vera sér-
staklega erfitt.
Ég held að sé þetta á annað borð
hægt, sem er svosum ekkert víst, pen-
inganna vegna, þá sé það núna. Tvennt
kemur til. Aðstandendur litlu blaðanna
eru saman í stjórnarandstöðu, eru að
krunka sig saman á öðrum vígstöðvum
og eru hundleiðir á að vera einir úti í
horni þar sem enginn tekur eftir þeim.
Þeir virðast líka skilja — ræð ég af sam-
tölum við þá — að eina lífsvon svona
fjölmiðils sé að flokkarnir skipti sér
sem minnst af honum. En flokkarnir
eru nauðsynlegir þátttakendur í byrj-
un, af því að án þeirra verða litlu blöð-
in ekki lögð niður og án þeirra verður
ekki skotið trúverðugum stoðum undir
nýtt blað. Hvort tveggja er lykilatriði.
Hitt er, að ég held að það sé markað-
ur fyrir vel skrifað og efnismikið dag-
blað og auk þess nóg af fólki til að búa
það til. Út um allan bæ hírast fantagóð-
ir blaðamenn sem kysu ekkert frekar
en að vinna á alvörublaði við mann-
sæmandi aðstæður. Svoleiðis blað hef-
ur líklega ekki verið til síðan DB var og
hét.
Eitt dregur þó úr. Hér er þegar til
blað sem gefur sig út fyrir að vera fé-
lagshyggjublað, en er náttúrlega illa
dulbúið málgagn Framsóknarflokksins.
Það heitir Tíminn, sem DV-menn gefa
út án þess að nokkur viti hvers vegna.
Auðvitað skiptir Tíminn ekki miklu
máli í íslenzku blaðaflórunni, ekki frek-
ar en flest hin litlu blöðin, en með því
að pissa reglulega utan í félagshyggj-
una þjónar hann þó því hlutverki að
þvælast fyrir þegar kemur að bissniss-
hliðinni á blaðaútgáfu á þessum væng
þjóðfélagsins.
Það verður fróðlegt að sjá kokteilinn
sem flokksblöðin framleiða á morgun.
Ég á raunar ekki von á miklu, enda ekki
þannig til blaðsins stofnað. En annað
þykir mér nokkuð víst. Uppistaðan að
þokkalegu blaði er þarna. Eitthvað af
kraftinum er þarna. Þá vantar bara
peningana. Og að pólitíkusarnir haldi
sig fjarri. Annað eins hafa menn nú lát-
ið sig dreyma um.
Karl Th. Birgisson
Mynd: Jim Smart