Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1941, Blaðsíða 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
443
eyinga, var að flytja norður.
Vosbúð mikil og stórviðri á f jöll-
unum, og hafði allt, sem fyrir
Einar bar, mikil áhrif á hann. —
Hann var þá 10 ára gamall.
í hvert skifti, sem Einar hafði
lokið við eitthvert kvæða sinna,
var sem honum ljetti við. Hann
las þá kvæðið upphátt fyrir
mjer, var glaður og reifur. En
ef langt leið á milli þess, sem
hann fekkst við Ijóðagerð, var
sem hann týndi gleði sinni.
Þangað til hann fann nýtt yrk-
isefni.
Þegar hann vann að kvæði,
var hann þar með hug allan.
Hávaði og ónæði hafði lítil áhrif
á hann. En oft þótti honum það
ljettir að hlusta þá á hljóðfæra-
slátt. Hann sagði að þá miðaði
sjer betur áfram.
BRÚÐKAUPSFERÐ
— Hvenær kyntust þið Einar
Benediktsson?
— Kemur það nokkuð málinu
við, segir frúin og brosir.
Þegar hún sjer að mjer er
alvara með spurninguna heldur
hún áfram:
— Jeg var 17 ára er við trú-
lofuðumst. Við giftum okkur á
afmælinu mínu, þegar jeg varð
átján ára. Hann var þá rjett
helmingi eldri. Við fórum brúð-
kaupsferð til Þingvalla, vorum
þar í tjaldi í mánaðartíma. Við
tjölduðum vestan við ána á
gamla þingstaðnum gegnt kirkj-
unni. Þá orkti hann m. a. kvæði
sitt ,,Á Njálsbúð“.
AUGASTEINN
FÖÐURSINS
Þetta var um svipað leyti og
Benedikt faðir hans dó.
— Benedikt hafði mikið dá-
læti á Einari syni sínum.
— Já. Einar var augasteinn-
inn hans. Það leyndi sjer ekki.
En mjer virtist Benedikt ekkert
sjerlega gefið um ljóðagerð
1 inars. Hann var allur í póli-
tíkinni. Hann hefir víst helst
ætlast'til þess, eða vonast eftir
að Einar legði eindregið út á
sömu braut. Kveðskapnum var
í hans augum lítið leggjandi
upp úr, skoðaði það meira eins
UA,

UmrdLrMínit í, ÍúMío Laj
t^LýjJZurt^ tjLdJLr*
wctrw yfcc V l(Ww þ*-
y-/*r 1
Áritunin á Pjetur Gaut.
og dægradvöl, en ekkert aðal-
atriði lífsins.
Einar hafði þá um nokkur
ár fengist við ritstjórn blaðsins
iJagskrá, en var hættur því og
skipaður málafærslumaður við
yfirréttinn.
Við áttum heima í Glasgow
yrstu árin okkar hjer í Reykja-
vík. Einar átti það hús þá. Hann
efnaðist vel á þeim árum, sem
hann rak hjer málafærslu. —
Ilafði um hönd miklar fast-
eignasölur. — Þá keypti hann
jarðir og aðrar fasteignir. Eign-
ir hans frá þeim árum urðu hon-
um drýgst efnahagsleg stoð síð-
ar í lífinu.
„HANDRITSBROT
Á HILLU LÁ“
Hinn fyrsta vetur okkar í
Glasgow vann hann aðalverkið
við að þýða Pjetur Gaut Ib-
sens. Á Hafnarárum þeirra
Hannesar Hafstein og Einars
voru þeir báðir miklir aðdáend-
ur Ibsens. Þeir ræddu þá um að
þýða úr leikritinu. Einar byrj-
aði á því. Mig minnir að hann
segði mjer, að Hafstein hafi
líka byrjað að þýða einhverja
parta úr leikritinu.
Einar átti kafla af fyrsta
þættinum, er hann hafði þýtt
á þeim árum. Hann var einu
sinni að blaða í gömlum plögg-
úm og þá barst þetta brot upp
í hendur honum. Jeg segi svona
við hann, hvort hann ætli aldrei
að ljúka við þýðingu þessa, þýða
alt leikritið, úr því hann var
byrjaður á þessu. Hann taldi
öll tormerki á því. Sagði m. a.
að það væri svo erfitt að láta
bragarháttinn halda sjer alls-
staðar. En það sagði hann nauð-
syn. Hann þýddi aldrei, mjer
vitanlega kvæði, svo hann hjeldi
ekki upprunalegum bragar-
hætti. Jeg hafði vitanlega litla
hugmynd um hve mikið þrek-
virki þýðing slík væri, og hjelt
•áfram að halda mínu máli
fram. Hann yrði að ljúka við
þetta verk.
Þegar þýðingin var fullgerð
og bókin komin út, skrifaði hann
lítið ljóð á mitt eintak.
SAFNAÐI YRKISEFNI
Á FERÐALÖGUM
Fyrstu árin eftir að við gift-
um okkur vorum við búsett hjer
: Reykjavík og hjelt Einar á-
fram málafærslustörfum sínum.
— Stundum fórum við í ferða-
lög á sumrin.
Mesta ferðalagið var til Norð-
urlands sumarið 1904. Þá fór-
um við um Þingeyjarsýslur. —
Kvæðin hans I Slútnesi, Detti-
foss, Hljóðaklettar og Skógar-
ilmur eru úr þeirri ferð. — Frú
Ragnheiður systir hans var með
okkur, og fylgdarmaður. Við
íengum dýrðlegt veður alla leið-
ina.
— Orkti hann kvæði þessi
meðan þið voruð á ferðalag-
inu?
— Það er hægt að svara þessu
bæði játandi og neitandi. Hann
fekk uppistöðuna í kvæðin,
hugmyndina, vissi í aðalatrið-
um hvernig þau áttu að vera,
hripaði í vasabókina sína meira
og minna af áhrifum þeim sem
hann varð fyrir á hverjum stað.
Er heim kom, tók hann svo hvert
kvæði fyrir sig, orkti það og
fágaði uns það var fullgert.
Hann hafði lofað mjer því,
að við skyldum koma að Hjeð-
inshöfða í þessari ferð. En er
til kom, þá eyddi hann því. Þar
var þá komið honum ókunnugt
fólk og alt breytt frá því,
sem var á æskuárum hans. —
Hann vildi ekki koma þangað.