Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1941, Blaðsíða 28

452
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Hvernig
forsjónin greip
í taumana
Einkennileg atvik á
aftökustöðum
FYRIR 4 árum síðan barst
eftirfarandi fregn út um
heiminn frá New York.
„Will Purris frá Lembester í
Montana er dáinn. Þetta er að
vissu leyti í annað sinn, sem
hann deyr, því að fyrir 44 ár-
um síðan var hann hengdur
fyrir morð, sem hann átti að
hafa frarnið".
Það var árið 1884 að Purris
þessi, er dó tvisvar, var handtek-
inn og ákærður fyrir morð. Hann
var dæmdur tH lífláts. Tvisvar
tókst honum að strjúka úr fang-
elsinu, en náðist aftur í bæði
skiftin.
Er hann var leiddur til aftök-
unnar, beið þar múgur og marg-
menni til þess að sjá, hvernig
líflát hans færi fram. Hann var
dæmdur til hengingar. -
Hann var leiddur upp á aftöku
pallinn. Hengingarólinni var
smeygt um háls honum, og fall-
hlemminum var skotið undan fót-
um hans. En á undursamlegan
hátt smokraðist ólin fram af
höfði hans og hann fjell óskadd-
aður til jarðar.
Mannfjöldinn, er horfði á hvað
fram fór, gerði nú mikið uppþot
og heimtaði að fanginn dauða-
dæmdi, sem slapp svo einkenni-
lega út úr hegningarólinni, fengi
líf. Aftökunni var frestað. Síðan
var Purris náðaður.
Átján árum seinna meðgekk
maður einn á. banasænginni að
hann hefði framið morðið, sem
Purris var dæmdur fyrir.
★
En þessi saga minnir á aðra
svipaða. Árið 1936 andaðist prest-
ur einn í Bretlandi, sem sagði frá
merkilegustu atburðum, sem fyr-
ir hann höfðu komið á þessa leið:
Laust fyrir 1890 var hann fang
elsisprestur. Tvítugur maður,
John Lee að nafni, var ákærður
fyrir að hafa myrt húsmóður
sína, frú Keyne. Hann var dæmd-
ur af líkum. Hafði hann eitt sinn
drukkinn haft í hótunum við
konuna, í votta viðurvist. Þó að
sannanirnar væru hæpnar og dóm
ararnir hefði tilhneiging til þess
að sýkna manninn, varð það ofan
á, að hann var dæmdur, þrátt fyr
ir það, að hann játaði aldrei að
hann væri nokkum hlut við mál
þetta riðinn.
Þann 24. febrúar 1886 átti að
taka Lee af lífi. Snemma um
morguninn kom hinn ungi prest-
ur til hans í fangaklefann. Er
presturinn kom, lá Lee og stein-
svaf. Presturinn vakti hann. Með
tárin í aíugunum tilkyn,ti hann
hinum dæmda manni, að nú nálg-
aðist dauðastundin. En fanginn
sagði: Grátið ekki, kæri prestur.
Guð hefir ávarpað mig. Hann vill
ekki, að jeg láti lífið nú.
Lee var leiddur úr klefanum.
Dómurinn var lesinn upp fyrir
honum. Aðstoðarmenn böðulsins
færðu hann í aftökustellingamar.
Jafnvel er böðullinn setti heng-
ingarólina um háls honum, brosti
hinn dauðacíæmdi.
Nú bað presturinn hann að
meðganga glæpinn. Fanginn
svaraði ekki öðru en þessu: Guð
veit að jeg er saklaus og hann
vill ekki að jeg deyi nú.
Nú gaf forstjóri fangelsins
böðlinum merki. Böðullinn greip
í handfangið á vogarstönginni,
sem átti að losa fallhlemminn
undan fótum hins dauðadæmda.
En undmn áhorfendanna varð
mikil. Hvorki stöngin né hlemm-
urinn bifaðist. Tveir þjónar komu
böðlinum til hjálpar. En alt fór
á sömu leið.
Nú var Lee leiddur burt af af-
tökupallinum. Útbúnaðurinn var
reyndur. Allt reyndist í rjettum
skorðum. Enn var Lee leiddur á
hlemminn. Enn þreif böðullinn
í vogarstöngina. Enn stóð allt
fast.
Enn var Lee leiddur á brott.
Presturinn kraup á kné og bað
fyrir honum. Lee brosti og sagði:
„Ekkert að óttast. Það er satt,
sem jeg hefi sagt yður. Guð vill
ekki að jeg deyi“.
Aftur var Lee leiddur að gálg-
anum. En enga svipbreyting var
að sjá á honum. Böðullinn ýtti hon
um óþyrmilega út á hlemminn.
Og nú skyldi útbúnaður gálgans
vera í lagi. En alt fór á sömu leið.
Þá seig í böðulinn. Hann þreif
sleggju og ætlaði að lemja hlemm-
inn niður, svo að hinn dauða-
dæmdi hlyti að missa fótfestu og
snaran renna að hálsi hans.
En þá tók presturinn af skarið
greip fram fyrir hendur böðuls-
ins og sagði: „Nú er nóg komið.
Þessi maður hefir hlotið nægilega
hegningu. Jeg heimta, nð þjer
hættið þessum aðförum.
Forstjóri fangelsins hafði horft
á. Hann skalf af geðshræringu.
Fanginn var leiddur til klefa síns.
Forstjórinn fór samdægurs til
London. Hann fjekk því til leið-
ar komið, að dóminum var breytt
í lífstíðarfangelsi. Sakleysi hans
sjmnaðist aldrei. En fimtán ár-
um seinna var hann látinn laus.
— Hann fór til Ástralíu og
var þar í mörg ár. Á efri árum
sínum kom hann heim til Eng-
lands og gifti sig. Hann dó árið
1919.
En hvernig stóð á þessari
björgun hans. Brátt kom það í
ljós. Rigningar höfðu verið ó-
venjulega miklar dagana áður en
aftakan átti að fara fram. Hlemm
urinn hafði þrútnað 1 pallinum.
Ei maðurinn stóð á hlemminum.
festist hann enn meira í grópinu.
K. V. Z.
(Lausl. þýtt).
Það þótti tíðindum sæta ný-
lega, er dráttarbáturinn Herbert
Hoover dró Franklin D. Roose-
velt út af skeri, sem hann hafði
strandað á.