Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1943, Síða 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
397
líka hrædd, því þegar hún heyrði
málróminn og leit á konuna, sem
hvíslað hafði, þá þekkti hún hana,
það var grannkona hennar, sem
var látin fyrir mörgum árum, og
þegar hún nú litaðist um í kirkj-
unni, mundi hún vel, að hún hafði
séð bæði prestinn og marga úr
söfnuðinum, og allt var það fólk
löngu dáið. Það fór hrollur um
hana af ótta, hún sveipaði laust
nm sig kápunni og lagði af stað
en þá fannst henni allt fólkið
anúa sér við og reyna að ná í
hana, og hún ætlaði að hníga ni&-
«r. Þegar hún kom út úr kirkju-
dyrunum, fann hún, að það var
íekið í kápuna hennar, hún sleppti
þá kápunni og flýtti sér heim allt
hvað hún gat. Þegar hún kom
heim að dyrunum, sló kirkju-
klukkan eitt, og þegar hún kom
inn, var hún nær dauða en lífi of
ótta. Um morguninn, þegar fólk
kom til kirkju, fann það kápuna á
tröppunum, rifna í tætlur. Móðir
mín hafði oft séð þessa kápu, og
ég held jafnvel að hún hafi séð
einhverja af tætlunum."
Börnin, sem höfðu sýnt ýms
hræðslumerki, meðan á frásögn-
mni stóð, endurtóku nú, að þau
vildu ekki heyra meira af svona
ljótum sögum. Þau höfðu skriðið
upp í sófann og upp á stólana,
því þeim fannst einhver vera und-
ír borðinu, sem væri að reyna að
ná í þau. En nú voru borin inn
kertaljós, og voru kertin í göml-
um, stórum stjökum, og við ljós-
ið rénaði hræðsla bamanna, ekki
síst, þegar farið var að bera inn
jólaköku, aldinmauk og ýmist
kaffibrauð. Þessar góðgjörðir
ráku á brott allar draugasögur
og allan geig, og var nú farið að
ræða um dagleg málefni. Að lok-
um kom hrísgrjónagrauturinn og
steikin, og var þessum ágætu rétt-
um gerð góð skil. Eftir máltíðina
fór fólk að hátta og skildi með
óskum um gleðileg jól.
En ég átti ekki rólega nótt í
vændum. Eg veit ekki hvort það
voru sögurnar, eða maturinn, sem
ég hafði neytt, það að ég var enn
ekki búinn að ná mér, eða allt
þetta til samans, sem olli þrí. Eg
lá og bylti mér í rúminu og var að
hugsa um húsálfa, huldufólk og
vofur alla nóttina, eða ef ég blund
aði, þá dreymdi mig þetta allt.
Að lokum ók ég í sleða til
kirkju, og mér fannst ég aka í
loftinu. Kirkjan var uppljómuð
og þegar ég kom inn, þá var þetta
kirkjan heima í dalnum, þar sem
foreldrar mínir bjuggu. Fólkið
var í þjóðbúningi og hafði tjald-
að því besta, sem það átti til.
Presturinn stóð í prédikunar-
stólnum, það var hann afi minn
sálugi, sem hafði dáið, þegar ég
var lítill strákur. Og allt í einu,
þegar hann var í miðri ræðunni,
stökk hann ofan úr stólnum og
niður á gólf.
Mér leitst ekki á blikuna, en í
sama bili vaknaði ég við það, að
tekið var í öxlina á mér, og sá
mann með stóra loðhúfu lúta yfir
mig og stara á mig.
„Þig er að dreyma eitthvert
rugl, drengur minn, þú ert kóf-
sveittur,“ heyrði ég hann segja.
,,Eg á að skila til þín bestu jóla-
óskum frá föður óskum frá föður
þínum og öllum heima í dalnum,
og biður fólkið þess að þú sért í
guðs friði! Hér er bréf frá skrif-
aranum, og feldur handa þér, og
Stóriskjóni stendur hér fyrir
utan.“
„Er mig að dreyma, eða ert
það þú, Þór?“ En Þór var ráðs-
maður föður míns, mesti öðlings-
maður. „Hvemig í ósköpunum
ert þú hingað kominn?“ hrópaði
ég glaður í bragði.
„Ja, það skal ég segja þér“,
svaraði Þór. „Eg kom með Skjóna
en annars var ég úti á nesjum
með skrifaranum, og svo sagðí
hann: „Nú er ekki langt til bæj-
arins, svo að þú skalt taka hann
Skjóna og fara og sjá hvemig
liðsforingjanum líður, og sé hann
orðinn svo hraustur að hann só
ferðafær, þá komdu með hann.“
Þegar við lögðum af stað úr
borginni var aftur farið að rofa
til, og komið ágætasta færi.
Skjóni var ekki seinn í ferðum,
og aldrei hefir mér liðið eins vel
nokkur jól á æfi minni, eins og
þessi.
Þegar hún var komin út úr kirkjudyrunum var tekið í kápu hennar.