Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1944, Blaðsíða 2

514
LESBÓK M0RG UNBL AÐ SINS
IIIIHMMIMIMMIIIIMIIItlÖltltttttHlllHMIMHMMMMinhlHMllHIMtMMHMHMHHMIIHHIlOlllHltHHIIHHIHHMIMIIIMIIHItllHIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII llll...IIIIIIIIIIIIIMIMMM..MIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIMM
XJiiiuícga cni fóán fagna&arhátíd
— ffó(a hiiCýveb
a
JÓLIN cru fagnaðarhátíð. Það cr hugsað til
hcirra mcð cftirvænting og tilhlökkun. Þau sam-
cina, á undravcrðan hátt, unga, fullorðna og
gamla, rika og fátæka. Þcgar sorti skammdcgis
grúfir yfir landi voru, brjótast sólstafir himneskr-
ar dýrðar gcgn um skýin og „cina stund verður þó
umhverflð svaift. .albjart frá kotum og höllum“.
Þannig cru jólin ekki aðcins tilvalið efni í fögur
æfintýri cða umgjörð utan um þau, hcldur eru þau
æfintýri í sjálfu sjer.
Og vjcr þreytumst aldrci á því að lifa þctta æfin-
týri jólanna aftur og aftur. Það er heillandi nýtt í
hvert skifli scni það mætir sjónum vorum og gríp-
ur hjörtu vor. ög vjcr gctum ckki hugsað oss að
njóta þcss ein. Við hverja síngirni eða Sundrung
hverfur því Ijóminn. Vjer verðum að liTa það og
njóta þcss í samfjelagi kærleikans og eindrægniun-
ar. Þessvcgna hvctjum vjer hvert annað og uppörf-
um hvert annað til þess að minnast samcigiltlega
hins raunverulcga athurðar. scm að haki þvi felst,
og njóta samciginlcga þeirrar glcði. seiit sá atburð-
ur kveikir í hjörtum vorum:
í Bctlchcm eí- barn oss fætt.
þvi fagni gjörvöll Ádams ætt. ttallelúja.
Og sú hvatning finnUr góðan hljómgrunh í sál-
um vorum. Vjer grípum fegins hugar þctta cin-
stæða tækifæri til hátiðarhalda. Vjcr hjóðunt glcð-
ina vclkomna inn á hcimili vor og ósktim þcss ög
biðjum, að hún iticgi ciitnig vitja anliara bræðra
vorra og systra:
(•leðinnar hátíð vjer hölduin í dag,
hjcr þó sjc dapurlcgt víða.
Ilöfum þá glcðinnar hátíðarbrag,
hrindum burt sorgum og kviða.
þess að lifa í glaumi og glcði, í dýrlegum, veraldleg-
um fagnaði. í nokkra daga, fagnaði, scm oft skilur
ckki annað eftir cn tómlcik og ömurlcik í sálinni,
þcgar hátíðisdagarnir cru liðnir hjá? Fögnum vjer
komu frelsarans, því að það er hið eina, sem
skiftir raunverulegu máli í sainkandi við jólin.
Fögnum vjer komu hans, sem birti oss kærleika
Guðs og „frið á jörðu mcð þcim mönnum, sem
hann hcfir vclþóknun á“? Fögnum vjcr kontu hans,
scm friðar sálir syndbeygðra og scfar harma syrgj-
cnda, scm flytur kraft öllum þcim, scm crfiða og
þunga cru hlaðnir? Fögnum vjcr komu hans, frels-
arans Jcsú Krists, sem í aldaraðir hcfir verið og um
allar ókomnar aldir mun verða það Hf og Ijós
mannanna börnum, sem flytur þeim mesta og sann-
asta farsæld lífs og liðnum? í þcssu er hin sanna
jólagleði fólgin, þcssu og cngu öðru. Fyrir því eru
spurningar scm þessar oss öllum nauðsynlegt hug-
leiðingarefni og nicst um vcrt að vjcr getum svar-
að þcim játandi.
Þessa viljum vjer minnast nú, cr jólaklukkurnar
cnn eiitu Slnni hringja til hclgra tíða. Biðjunt Guð
þcss að einlægur fögnuður yfir komu frelsarans
Inegi húa í hjörttlm allra þeirra, sem syrgja og
sakna, Scm erfiða og líða, nú á þcssum jólum, svo
og mcð hinum, sem dvclja sólarmegin í lífinu. Vcr-
ultt svo eiithuga og samtaka í því, að láta hið raun-
vcrulcga tilcfni jólanna, komu frclsarans, hclga
fögnuð vorn, svo að „lífið, scm varð Ijós mann-
anna“, mcgi ríkja í hjörtum vor allra. Þá öðlumst
vjcr í sannlcika
Vissulega cVú jólin fagnaðarhátið.
En fögnum vjer ávalt rjettilega? Eru jólin ekki
fyrir mörgunt af oss aðcins kærkomið tækifæri til
J4átfdan
gaion
oifelu
%^MMMiii>iMimnmiiiimt>mniiyMiiiMitimn«iMiMiniiitiMnirmt nmMin»nmmnnitnniimtinr.mniimnninr.iiniim»miiiimnm»iinmi-.ir.:miinii'iiiimiiuiimini::nininiiiinintimnniitinuniiiwuii«