Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1944, Blaðsíða 20

)
LESnÓK MOROUNBLAÐSINS
5-12
leik. En alt þetta hafði breyst við
hans eigin sjúkdóm. Þegar haim
sá holdsveika manninn koma á móti
sjer, stökk hann af baki hesti sín-
um. Ilann gaf ekki vesalingnum að-
eins fjárupphæð heldur einnig sjálf
an sig. llann faðmaði hann að
sjer og talaði við hann eins og hann
væri vinur og fjelagi. lliugað til
hafði harm unað sjer best í hópi
tiginborinna og auðugra manna.
Eftir þetta urðu olnbogabörn lífs-
ins yndi lians og eftirlæti. Því að
þessi stjúpbörn örlaganna, svo og
allar skepnur, er lifðu, þjáðust og
dóu, voru ekki aðeins ættingjaU
hans, heldur og hluti af sjálfum
honum.
Frans frá Assisi hafði sagt við’
holdsveika manninn: „Þú ert mjer
meira en bróðir. Þú ert orðinn að
þjáðum hluta í líkama mínum og
blóði. Sáraauki þinn er minn sárs-
auki og fögnuður þinn er minn
fögnuður“. Með því að koma þann-
ig fram við hinn sjúka mann hafði
hann að lokum fundið sjálfan sig.
Ilann yfirgaf fyrri vini sína og
gekk á hönd hinum nýju vinum
sínum. Og menn sögðu um hann:
„Ilann hlustar á þá, sem sjálfur
Guð vill ekki gefa gaum“. En hinn
auðmjúki Frans frá Assisi sagði
sjálfur: Það er vilji Guðs, að jeg
hlýði á alla þá, sem eru sorgbitnir
og þjáðir“.
Frans frá Assisi var auðmjúk-
ur lærisveinn Jesú Krists. En hann
hlýddi ekki kirkjunni í blindni,
frepiur en meistari hans hafði gert.
Honum var fvrir öllu að hlýðæ
rödd Guðs í sál sinni. Sú rödd
var hin máttuga föðurrödd. Og
þessvegna urðu þeir ósáttir, Frans
og Pietro, faðir hans, er krafðist
þess, að Frans skilaði sjer f.jár-
munum, er Frans ætlaði að nota,
í þágu hugsjónar sinnar. Kom á-
greiningur þessi fyrir biskupsdóm,
þar sem báðir feðgarnir voru mætt-
ir. Biskupinn ráðlagði Frans að
skila peningunum aftur: „Ef þú
ætlar að þjóna Guði, þá skila þú
föður þínum mammon hans aftur;
hann er sennilega illa fenginn og
á því ekki að notast kirkjunni til
góða“.
Frans skilaði aftur peningum;
föður síns og jufnvel fötunum, sem
hann stóð í. Af fundi þeirra gekk
haun í giimalli kápu einni klæða,
sem honum var gefin. En föður
sinn kvaddi hann þarmig: „llevrið
allir mál mitt. Til þessaj'ar stundar
hef jeg kallað Pietro de Bernar-
done föður minn. Nú skila jeg hon-
um aftur peningum þeim og föt-
um, sem jeg hef þegið af honum,
og skal aldrei oftar segja: Faðir
Pietro di Bernardone, heldur: Fað-
ir vor, þú sem ert á himnum“.
Það viir fjarri sanni, að Frans
vildi með þessum hætti leika písl-
arvott. Ilann gekk um meðal
bra’ðra sinna, hinna hugdeigu, fá-
tæku og sjúku, til þess að glæða
með þeim sjálfstraust, seðja hung-
ur þeirra og lina þjáningar þeirra.
Vetur og sumar klæddist hann
slitnum kvrtli, sem hann batt að
sjer um mittið með reipi. Slíkur
kyrtill varð einkennisbúningur
Fransiskusmunkanna, hinna vopn-
lausu riddara drottins.
IV.
UPPIIAFLEGA voru fjelagar
Frans aðeins tveir. Eftir þrjú ár
voru þeir orðnir tólf. Þeir nefndu
sig „yfirbótamennina frá Assisi“.
Seinna gaf Frans þeim annað nafn:
„Minni bræðurnir“, og setti þeim
örfáar og einfaldar lífsreglur. Árið
3210 fóru þeir á fund páfa til þess
að fá reglurnar staðfestar. Páfi var
þá Innocentius TIL, hinn mesti
skörungur. Tók hann erindi Frans
seinlega, en varð þó að lokum við
óskum hans. En nóttina áður
dreymdi hann draum, sem honum
þótti einsætt að merkti það, að
Frans mundi bjarga kirkjunni frá
hruni.
Daginn eftir gekk Frans fyrir
páfa og sagði: „Má jeg segja yður
æfintýri 1“
„Einu sinni var kona, fögur sem
lilja en bláfátæk. Hún bjó ein langt
frá öðrum. Svo bar við, að konung-
ur landsins fór þar hjá og sá kon-
una fögru. Ilún fann náð fvrir
augum hans og hann bað hennar í
þeirri von, að hún mundi fæða
honum fögur börn. Á næstu árum
fæddi konan marga fríða syni. Þá
sagði konan við sjálfa sig: „Ilvað
á jeg, fátæklingurinn, að gera við
þessi börn, sem jeg hef alið? Jeg á
ekkert til að framfæra þau á“. Þá
sagði hún við syni sína: „Ottist,
ekki, þið eruð konungsbörn. Farið
þið til hirðar hans og hann mun
. •
gefa ykkur allt, sem þið þurfið .
Þegar þeir koma til konungsins,
starði hann undrandi á þá, því að
hann sá, að þeir líktust honum, og
hann spurði þá: „Hvers synir eru
þið?“ En þeir sögðust vera synir
fátæku konunnar í einbýlinu. Þá
varð konungurinn glaður og sagði:
„óttist ekki, þið eruð mín börn.
Við borð mitt fæði jeg ótal gesti;
skyldi þá ekki vera rúm fyrir ykk-
ur, sem eruð skilgetin börn mín“.
Og hann sendi konunni boð um að
senda sjer öll börnin til hirðarinn-
ar, svo að hann gæti fætt þau og
klætt“.
Síðan sagði Frans:
„Heilagi faðir! Jeg er þessi fá-
tæka kona. Guð hefir litið til mín
í náð sinni, og jeg hef fætt honum
syni í Kristi. Og konungur konung-
anna hefir sagt mjer, að hann
muni fæða afkvæmi mín, eins og
hann fæði gestina við borð sitt“.
Þá sneri Innocentius sjer að
kardinálunum og sagði:
„Sannarlega er þetta sá guð-
hræddi og helgi maður, sem á að
endurreisa kirkju Guðs“.