Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1944, Blaðsíða 11

LESBÓK MORÓUNBLAÐSINS 52:i
Þarna stóð jeg ráðalaus yí'ir
íöður mínum í snjónum og átti þá
ósk heitasta að mjer kæmi einhver
hjálp. Þá sá jeg til tveggja manna
er komu vestan götuna. Þá bar
skjótt til okkar. Þeir þekktu strax
pabba og sáu sem var að hann
væri ijiikið veikur. Þeir buðust til
að fylgjá okkur heim. Þeir rcistu
hann upp úr fönninni og studdu
hann á milli sín.Enþegar við voruni
komnir vestur að Illíðarhúsum,
treysti hann sjer ekki til að fara
lengra.
Var nú barið hjá Ámuuda í Ulíð-
arhúsum, og faðir minn leidd-
ur þar inn í rúm. En jeg fór heim,
daufur í bragði og sagði móður
minni hvcrnig komið var. Ilún fór
strax að vitja um föður minn.
Þetta urðu daufleg jól. Við gát-
uni cins vel búist við þvi, að faðir
minn kæmi ekki lifandi heim í bæ-
inn okkar. En úr þessu rættist í
það sinn.
I'aðir minn brestist og kom heiin,
eftir nokkra daga. Ilann lifði fram
á sumarið 1898.
Þetta var fyrsta áfallið í lífinu,*
sem hafði varanleg áhrif á hug
minn. Andstæðurnar urðu svo mikl-
ar, svipbrigðin svo snögg er jóla-
fagnáðurinn í cinu vetfangi
breyttist í sorg og sáran’ kvíða.
Jes: hafði aldrei fundið til ejnstæð-
ingsskapar fyrr, aldrei skilið livern-
ig þeiui er innanbrjósts, sem þurfa
buggunar við á döprustu stundum
lífsins.
Eftirminnilegur dagur
NTJ VÍKUR SÖGUNNI austur í
Ölfus.
Þegar jeg var 11. ára var .jeg
í fvrsta sinn sendur sem srnali í
sveit. að Þúfu í ölfusi, til merkis
bóndans Björns, er þar bjó, og
márgir kannast við.
Jeg var þar i fjögur sumur. Og
þar fjekk jeg mikla heilsubót, þó
oft væíi mikið að gera. Þangað til
Foreldrar síra Bjarna Jónssonar.
Ólöf Hafliðadóttir. Jón Oddsson.
liafði jeg verið heilsuveill, enda
hafði jeg fc.ngið allskonar sjúk-
dóma á mínum fyrstu ánun misl-
inga árs gamall, taugavciki tveggja
ára og svo barnaveikina, kíghósta
o. fl.
Jarðskjálftasumarið 189(3 var
síðasta sumarið mitt í Þúfu. Þá
var jeg fermdup. Og þá liafði jeg
lokið inntökuprófi í Latínuskól-
ann. Jarðskjálftarnir byrjuðu að-
faranótt 6. september. Þá nótt
lirundu margir þæir í Ölfusi og
víðar um Suðurland.
Loftbaðstofa var í Þúfu. Ef við
hefðum farið ofan af loftinu og
ætlað út um göiigin, er jarðskjálft-
inn reið vfir, má búast við, að við
hefðum orðið undir rústunum, því
frambærinn hrundi allur. En við
fórum út um glugga og ljetum fyr-
irberast í heygarði um nóttina.
Þegar birti af degi var farið að
leita að kaffiáhöldum í eldhúsrúst-
unum. Þar fanst nóg til þess að
hægt var að liita kaffi. Baðstofan
lafði uppi. Og þegar kaffið var
hitað. settumst við upp í glugga-
kistur báðstoí’unnar og drukkum
þar kaffið. Veður var hið besta,
logn og sólskin.
Þegar við 6itjum þarna, sje jeg
að maður kenmr ríðandi og fer
geyst. Var þar sóknarpresturinn
sr. Ölafur Ólafsson, sem ]>á var í
Arnarbæli, en síðar fríkirkjuprest-
ur hjer í Keykjavík.
Ilanti sagði okkur mikil tíðindi.
Að hjónin á Selfossi liefðu beðið
bana um nóttina, er bærinn hrundi
]>ar. Að fjöldi bæja í sókninni hefðu
geríallið. Mikið hefði gengið á í
Arnarbæli. Bærinn l'allið. Fólk
flúið í kirkjuna. Túnið sprungið.
Og meiui óttuðust að Ölfusá myndi
flóa yfir bakka sína og valda stór-
spjöllum. ,
Presturinn þáði kaffi þarna við
baðstofuvegginn. Hann fór nú að
spyrja, hveniig ástatt væri á bæn-
um. Bóndinn var ekki lieima, hafði
brugðið sjer til Reykjavíkur. En
þó þarna væri höfuðlaus her, þá
liöfðu allir tekið því með stillingu,
sem að höndum bar.
Sr. Ólafur gaf nú ýmsar leið-
beiningar, hverriig skynsandegast
væri að haga sjer og síðan hjelt
hann af stað. Þenna sama dag og
næstu daga, fór sr. Ólafur á hvern
einasta bæ í sókninni. — Talaði
kjark i þá. sem höfðu óttast ham-
fanr náttúrunnar, eða áttu a
einhvern hátt erfitt með að bjarga