Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1952, Síða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
641
RÚMIÐ hennar Dísu stóð undir litlu
gluggakrili í öðrum baðstofuendanum.
Um Jónsmessuleytið var sólin vön að
senda nokkra logabjarta geisla um
óttubilið inn um gluggann. Þeir svifu
þá létt yfir þunna lokkana og kysstu
mjúklega fölu kinnina. En Dísa brosir
við þeim og réttir fagnandi heilu
hendina á móti þeim, eins og þegar
menn heilsa sjaldséðum, kærum vin-
um, og segir í hálfum hljóðum:
„Blessuð sólin, blessaður sólargeisl-
inn.“
Sólargeislarnir voru henni líka
sjaldséðir vinir. Um fimm ára skeið
hefur hún orðið að láta sér nægja
geiálana, sem gægjast þannig inn til
hennar, er sólin gengur lengst til norð-
urs. Önnur höndin er máttvana og
báðir fætur. Þeir geta ekki borið hana
út í sólskinið. En um iöng og skugga-
þung skammdegiskvöldin senda stjörn-
urnar í norðrinu geislaskin sitt inn um
gluggann. Og Dísa brosir við þeim,
eins og geislum miðnætursólarinnar og
horfir þögul og hrifin á logablik
þeirra.
„Biessaðar stjörnurnar, blessaðar
litlu stjörnurnar“, segir hún þá lágt.
Það er vetur, frost og hjarn úti.
Dísa horfir út um gluggann. Skyldu
stjörnurnar ekki fara að sjást? Nei,
ekki ennþá. Dagsglæta var enn á
himninum. Þey, það er mannamál
frammi. Maður er kominn af næsta
bæ. Hann hefur fréttir að segja:
„Sveinn á Hóli er dáinn, dó í gær —“
Þögn slær yfir fólkið.
Húsfreyja rýfur fyrst þögnina:
„En hvað þetta hefur verið heiftug
lungnabólga! Vesalingurinn hún Guð-
rún á Hóii, hann var efnilegastur af
hennar börnum.“
„Já, þetta er mikill missir fyrir þau
Hólshjónin — og sveitina“, bætir hús-
bóndinn við.
Dísa hefur heyrt, er gesturinn segir
fréttina. Henni brá ei minna en öðrum.
Allar sviplegar fréttir fá mikið á hana.
Hún reynir þó að jafna sig og hlust-
ar eftir samtalinu þar frammi. Einhver
í baðstofunni segir:
„Þeim, hem helzt ættu að geta unn-
ið eitthvað til gagns í heiminum, er
kippt burt, en sumt fólk, sem til einsk-
is er fært, fær að hjara endalaust, öðr-
um til þyngsla og leiðinda".
Dísa hrekkur við. Sá, er kastar fram
þessum orðum hefur ekki hugmynd
um að þetta er sem bitur fleinn, sem
nístir Dísu inn að hjarta, hana, sem
hvílir í litla rúminu hinum megin við
þilið.
„Til einskis fær en öðrum til
þyngsla og leiðinda“, hljómar fyrir
eyrum henn'ar eins og dómsrödd, sem
að vísu hafði oft látið til sín heyra áð-
ur, en sjaldan hafði hún kveðið svona
ófeimið og hávært upp dóminn yfir lífi
hennar.
Gesturinn er farinn og jafnvægi er
aftur komið á hugi manna. Lítill fjögra
■#--------------------------------------
ára glókollur hleypur eftir gólfinu með
keflafesti á eftir sér. Lestin er löng,
og eitt sinn, er hann ætlar á harða-
spretti með hana, slæst hún um fætur
hans, svo að hann skellur á gólfið og
heldur ómjúkt, því að keflin verða
undir öðru hnénu.
Nú verða skjót umskipti. Sólskin
barnsgleðinnar hverfur fyrir dynjandi
táraskúr, sem steypist yfir það.
, ó'í minn. meiddir þú þig, litli vin-
ur?“ kailar Disa úr rúmi sínu. „Komdu
til mín, ég skal segja þér fallega sögu.“
Þetta getur Óli litli ekki staðizt. —
Hann kemur inn að rúminu til henn-
ar, og Dísa þurkar af honum tárin
með heilu hendinni og byrjar svo á
sögunni:
„Það var einu sinni lítill drengur,
sem............“ o. s. frv.
óli litli sezt á kassa við rúmstokk-
inn. Sársaukinn er gleymdur, táraskúr-
in stytt upp og glaðasólskin komið aft-
ur yfir andlitið. Létt fótatak heyrist
fyrir framan, svo staðnæmist einhver
við fótagafiinn. Það er Stína litla úr
Syðri-bænum, grannvaxin sex ára
telpa, dökkhærð, fölleit, með stór og
skær augu.
„Komdu Stína mín, langar þig ti)
þess að hlusta á lika. Seztu þá hjá
Óla, svona væna.“
Og Dísa klappar á kollinn á henni
með heilu hendinni. Svo er byrjað aft-
ur á sögunni og augun verða ennþá
stærri og skærari á litla, fölleita and-
litinu. En bjartast er yfir Dísu. Hún
getur gefið öðrum gjafir og fært öðr-
um gleði.
Það er búið að kveikja í hinum
endanum á baðstofunni. Húsbóndinn
og húsfreyjan sitja á rúminu næst
borðinu undir glugganum. Hann hef-
ir dagblað fyrir framan sig á borð-
inu en les lítið. Þungar hugsanir
sækja að honum og hrukkurnar á enn-
inu sýnast hálfu dýpri en vant er. Hún
lýtur yfir litla flík, sem hún er að
bæta. Nálin gengur óvenju hægt og
þreytusvipur er á andlitinu. Allt í
einu kemur Óli litli hlaupandi til
þeirra og gleði og ákafi ljómar úr
bláu augunum. Hann skríður upp á
milli pabba síns og mömmu og breið-
ir út báða arma eins og hann ætli
að faðma þau bæði að sér.
„Hún Dísa var að segja okkur svo
fallega <sögu, litli drengurinn í sög-
unni var svo góður, fjarska góður,
mamma“.
„Elsku drengurinn minn“, segir