Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1967, Blaðsíða 13

an veggja steJnste,ypu og t>aks Ar Járnt
sé sofandi fólk.
— Og heldurðu ekki að njólinn hafi
komið til mín eina nóttina, sagði stúlk-
an. Og kerlingin sem ég leigi hjá var
búin að setja á mig stræk. Lufsan.
Setti á mig stræk. Og hann hennti þá
bara í rúðuna. Sá var nú ekki að spara,
— túköllunum rigndi. Ég fór út í glugg-
ann og spurði hvort ’ann væri vitlaus.
Ég væri í stræk hjá kerlingunni. Svo
læddist ég niður og opnaði og beinið
skreið inn. Hann komst rétt upp stig-
ann og var svo búinn. Ældi mig alla
út. Ódóið. Og ég var í stræk. Maður
kæriir sig ekki um svona þuimalfing-
ur. Þeir geta étið sig sjálfir.
— Og orðið gott af, segir maðurinn.
Hann lítur til stúlkunnar til að kanna
viðbrögð hennar, og þegar að hann sér
að hún fer að hlæja, er ekki beðið boð
anna. Eftir gusuna er dósin tekin upp
og kynnt undir í leirhvernum.
P
1 ían a velinni hefur fengið sæti
mannsins sem fór úr í Fornahvammi og
bifreiðarstjórinn er daufur í dálkinn.
Kveikir sér í sígarettu öðru hvoru, og
tekst alltaf jafn óhönduglega að ná eld-
spýtunni úr stokknum.
I Borgarfirðiinum kemur nýr farþegi
í bílinn. Jeppi stendur við veginn og
þegar rútan nálgast kemur ungur mað-
ur út úr honum og stillir sér upp á veg-
brúnina. Þeir sem fyrir eru mæla hann
með augunum. Æfðum tökum smeyg-
ir bílstjórinn töskunum í skottið.
Nokkrir kossar og svolítið klapp á öxl-
ina og síðan standa öldruð hjón ein
eftir við jeppann.
Það mjakast og við förum fram hjá
réttinni í Hvalfirðinum. Þá man ég að
það er stutt í Hvalstöðina. Ungi mað-
urinn í sætinu fyrir framan reynir allt
er hann getur að sofna. Hann horfir á
stúlkuna og manninn með fyrirlitningar
svip. Þau hlæja. Að lokum teygir ungi
maðurinn sig aftur og segir við stúlk-
una:
— Afsakið, yður væri ekki sama þótt
þér töluðuð svolítið lægra.
Stúlkan verður ókvæða við. Þagnar
svolitla stund, óráðin hvernig hún á að
bregðast við. Maðurinn verður skömm-
ustulegur og bíður eftir afstöðu stúlk-
unnar.
— Svei, segir hún.
— Svei, segir þá maðurinn.
— Hann þykist vera eitthvað þessi,
segir stúlkan. — Segir manni bara að
þegja. Ódó. Heldur ’ann að ’ann eigi
draslið, eða hvað. Því segir hann ekki
bílstjóranum að hætta að keyra. Ódó.
— Ódó, segir maðurinn.
Svo talar stúlkan ennþá hærra til að
storka unga manninum í sætinu fyrir
framan mig.
— Það halda sumir að þeir séu eitt-
hvað, segir hún. ódó. Þeir eru ekki
neitt. Karlinn í kassanum.
Og maðurinn tekur gleði sína.
I Hvalstöðinnni er aftur stanzað og
menn fara afsíðis og drekka síðan
kaffi og éta brauð með hangikjöti. Það
er farið að draga af stúlkunni. Mann-
inum líka, enda er hann farinn að tala
um að hann þurfi að fara að baða strax
og hann kemur suður. Stú'kan stendur
úti í horni og svælir. Heidur á síga-
rettunni milli bendifingurs og löngu-
tangar. Ungi maðurinn gengur hjá og
augnabilk bregður fyrir reiði í vatns-
litum augum stúlkunnar.
Ódó, hugsa ég.
Mr að er hálka í Hvalfirðinum og
bílstjórinn ekur gætilega. Keðjuhlekk-
urinn sem hann festi uppi á Heiði er
aftur laus og lætur nú eins og draug-
ur sem ríður húsum. Það er sprungið
hjá einum bílstjóranum sem er á leið
úr bænum. Allir hinir bílstjórarnir
fylgjast með í talstöðvunum. — Það er
nefnilega það.
Framhald á bls. 63
Ævintýri fyrir ungar mýs, eftir Margréti Thors
]\í úsfríður var ein af oss og
ekki af verri sortinni. Hún bjó í
hallanum, þótti það ekki gott, en
kvartaði aldrei. Hallinn hafði ýmsa
kosti, og þótt hann hefði líka ein-
hverja galla, þá tók því ekki að
vera að barma sér. Margt var verra
eða það hélt hún að minnsta kosti.
Hér mátti í góðu veðri og sólar-
alusu horfa á indæla gó'ðviðris-
gufuna leggja upp af breiðu, lygnu
stórfljótinu. Það var langt yfir á
hinn bakkan, og gaman var á góð-
um degi, þegar búið var að kyngja
vel útilátnum skammti af ljósmeti
og feitmeti, að láta hugann reika
yfir á flatneskjuna þarna handan,
fara á vængjum hugans i æfintýrin,
sem þarna áttu heima. Þau voru
mörg og áreiðanlega stór, og grá-
græn á litinn og eins og púsluspil
og því hægt að breyta þeim, er hún
varð leið á æfintýrinu sem hún var
búin að skapa sér. Þarna voru
óþrjótandi verkefni, hefði hún bara
ekki verið svona önnum kafin, já,
önnum kafin við dagleg störf.
Hún mátti til með að sinna þeim
líka. Þáð gerðu kröfur nútímans,
þeim var varla hægt annað en að
sinna. Sumir hefðu látið þær lönd
og leið, en samvizkan í henni var
svo stór, varla rúm fyrir hana í jafn
litlum kroppi og Músfríður átti, að
hún gætti þess vel að öllu væri
sinnt sem átti að sinna, eða lík-
legt var að ætti að annast.
Músfríður vann fyrir hreyfing-
una. Já, hreyfinguna. Það var alltaf
betra en hreyfingarleysið. Hreyf-
ingin var sterk og stór, og það
fannst Músfriði ágætt. Hreyfingin
gát líka Veri’ð hávaðasöm. Það var
ekkert verra.
Henni hafði einu sinni þótt
gaman að því að sitja í skammdeg-
inu og hugleiða ágæti hreyfingar-
innar; hafði verið hálf feimin við
að játa fyrir sjálfri sér dálæti sitt
á hreyfingunni, meðlimum hennar
og allri hennar hagsæld. Verst var
nú, að það var ekki nema lítið brot
af tekjum þeim, sem hreyfingin gat
aflað sér með aðstoð Músfríðar, sem
svo rann í hennar eigin vasa. Stund-
um hvarfláði það að henni, að
klettabeltið, sem hreyfingin hafði
aðsetur sitt í, hefði að minnsta
kosti getað verið hrikalegra, og það
var þó nokkurs virði. Hún var með-
limur, sem hreyfingin gat illa ver-
ið án og allan daginn mátti heyra
bergmál af röddum hinna meðlim-
anna, sem einhvers þurftu með.
Músfríður, sæktu ostinn, Mús-
fríður, þurrkaðu rykið af gullinu,
Músfrfður, hrærðu í hunanginu,
Músfríður, veiddu gimsteinana úr
súpunni, Músfríður, gefðu bláa
kettinum marsipan, Músfríður,
hleyptu rósavatni á gullfiskana.
Músfríður............
Músfríður tifaði svo létt og fjör-
lega gegnum daglegt líf, að það
birti yfir fólkinu, hvar sem hún fór.
Hún dreifði gleði og gáska yfir
alla sem urðu á vegi hennar með
tísti sínu. Og glettnislegu sægrænu
augum hennar sem reyndar voru
svört, þau hefðu bara átt að vera
sægræn, glóðu af lífsgle'ði og kátínu.
Samt tindruðu þau illkvitni einu
sinni á ári, á allrasoltinnamessu.
Þá var útigangsköttum utan úr bæn
um slátrað og það var nú gaman.
Óbeit hennar á útigangsköttum var
gömul og rótgróin og átti sína sögu.
En aðspurð vildi hún lítið um hana
ræða, eyddi alltaf talinu. En nú
voru jólin að koma og Músfríður
litla átti loksins frí. Þetta var nú
svo óvenjulegt og hún vissi varla
hvað hún átti að gera af sér.
Jólaönnunum hafði hún komið frá
nokkuð snemma, og nú reikaði hún
fram og aftur á vatnsbakkanum í
hallanum heima og hugleiddi eitt
og annað, svona eins og gerist og
gengur áð maður hugleiði um þetta
leyti árs.
Henni var hálfkalt og er hún kom
auga á fallega hrúgu af fauskum og
laufi, skreið hún í hana hreiðraði
um sig, hagræddi fallega, skínandi
feldinum sínum og lét sér líða vel.
Þarna lá hún, hálflyngdi augun-
um og lét hugann reika. Hana hafði
oft langað að ferðast, helzt eitthvað
langt suður í lönd. En eitthvað var
nú lítil von með það að það tæk-
ist fyrir eina litla Músfríði, sem
auk alls annars var föst í vinnu hjá
hreyfingunni. Hver ætti nú svo sem
að sjá ættingjunum fyrir glaðningi
og hreyfingunni fyrir vinnukrafti á
meðan? Nei, það var vonlaust, en
dagdraumar kostuðu ekkert. Það
seig á hana höfgi.
„Hæ, þú þarna Músfriður, hæ,
komdu með okkur“, var kallað. Hún
hrökk við og leit í kringum sig. Nið
ur fljótið leið yndislegur farkostur,
gamalt baðker. Á hliðina á því var
málað stórum, grænum stöfum:
d u n h i 1 1.
Hamingjan góða, hugsaði Mús-
friður, hamingjan gó'ða, mig sem
hefur alltaf langað svo afskaplega
mikið til að ferðast með dunhill-
baðkeri. Ég fer. Ég verð.
Hún hoppað út í og heilsaði upp
á alla viðstadda. Þar voru gamla
ljónið, tveir fjárhundar, virðulegar
dúfur, sem kusu ekki að fljúga,
Framhald á bls. 57
24. désember 1967
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 45