Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1983, Blaðsíða 23

Gísli SigurÓsson: Madonna (snjóflóði, 1983
Ég sagði þeim fóstrusögur
og orti um þau bögur
— inni í snjógjótum
yfir kertaljósum.
2.
Langar eru næturnar
í einsemdinni minni.
Ó, stúlkan mín í fjörunni.
í húsinu hennar fóstru
er allt svo dauða hljótt.
Og ekki birtir fljótt.
Hendur okkar beggja
hafa hvílt í fóstru hönd.
í snjóflóðinu mikla
hún veitti okkur vernd.
Og þegar hann séra Kári
signdi yfir þá
sem óvætturinn í fjallinu
hreif okkur frá.
— Þá var sem hjörtu okkar
hættu að slá.
En fljótt birtir aftur
yfir barnsins brá.
Skjólið góða — það var helst
hjá fóstru að fá.
Lífgrösin gréru við
hennar hjartarót.
Þau urðu mörgum manninum
mikil meinabót.
Hún bar mig heim af berangrinum
og veitti mér skjól.
Margir voru dagarnir
þá bjartir af sól.
Fór ég kot úr koti
við fóstru minnar hönd
— og sá víða vegu
um lífsins undralönd.
Spásagnir hennar vöktu
vonarinnar Ijós.
Dimmir dagar snerust þar
flestum til góðs.
En þegar fárviðrin geisuðu
í framtíðarinnar sjá
— þá var fóstra þögul
um það sem hún sá.
Hún bjó mig að heiman
með nesti og nýja skó
— og trúði á mig
allt þar til hún dó.
Nú er dagur runninn
og ei skal lengur dvalið
við minningabrunninn.
V.
1.
Einn stend ég vörðinn
ínámunda við gilin.
Álengdar sé ég
byggðaljósin ljóma.
Þau keppast við að skína
inn í rökkurveröld mína.
Hættusvæðin í þögn og myrkri.
Nokkrir grónir bústaðir
standa þarna auðir
— að óskum góðra matma rýmdir.
En framm í rauðamyrkur
Glúmur björgin mylur.
Var nú auðvelt
frökkum strákum
að liggja í felum
á hættusvæðum.
Þó hafði ég þá alla
heim að lokum.
Þessa nóttina
var sem einhver
stillti ljóðhörpuna mína
— líkt og væri sólin
farin að skína.
Leit ég fjallið allt
springja út í smálækjum
og silfurtærum lindum
— oggrösin og blómin
keppast við að spretta.
Gilin klæðast sumarskrúða.
Rjóðrin slungin daggarúða
upp við fossinn.
Lítill fóstrudrengur
átti þangað mörg sporin
— einkum seint á sumrin
að tína bláberin.
Með fossins ym við eyra
orti hann sín fyrstu kvæði
inni í Djúpagili.
2.
Dagmálaglenna í austri.
MikiII sorti í vestri.
Einn var ég á ferli
í strekkings veðri.
Um fjallið svarfaði mjallarslæðum.
Iðuköstin hvítu og köldu
voru sem bárubrot á sænum.
Stúlkan mín í fjörunni.
Gleymdi ég mér lengi
við þetta sumaryndi.
Langt var á nóttu Jiðið
er fannbarið fjallið
hugann aftur fyllti.
VI.
1.
Snjóflóð er fallið.
Langagil er hlaupið.
Nokkur húsin
fóru fyrir lítið.
Engin lét þar lífið.
Meiðsl hlutu nokkrir.
Varla munþó öllu lokið
Djúpagil er eftir.
Fyrir nokkrum stundum
var flest í föstum skorðum.
Enginn lýsir því með orðum
þegar freraböndin brustu
og hengiflugin hrundu.
Einn var ég á ferli
að kanna hættusvæðin.
Stjarna stóð í rofi
ein — á myrkum himni.
Einhver undragleði
bjó mér djúp í sinni
— eins og ekkert gæti
framar orðið að meini.
Lítill strákhnokki
hljóp úr snjógjótu
með kertalukt í hendi
— að ansa mínu kalli.
Hafði ég á honum hendi
í því sama bili
sem loðin loppa fjallsins
hleypti fram ógninni
úr Langagili.
Fann ég okkur hæli
undir háum hamri.
Svarfaði um klettinn
beljandi snjóröstin.
Hér var ég nú kominn
ílágan klettaskúta
með jökul fyrir dyrum
sem illt yrði upp að Ijúka.
Sótti að mér klakinn
— negldi mig við klettinn.
Drengurinn átti kertisstúfa
— og nú tóku ljósin að ljóma.
Þegar aftur myrkvaðist skútinn
fundust mér komin endalokin.
Leit ég þá enn stjörnu í rofi
— og leystist skjótt úr klakafári.
Kertalogin Iitla drengsins
náð höfðu sjónum leitarfólksins.
2.
Enn skal verja hættusvæðin.
Sjálfur Glúmur er kominn
á vörðinn.
í lofti liggur leyninn kvíði
sem á sér rætur í Djúpagili.
Jökulurðir og brunagaddur
þar sem húsin áður stóðu
— og lítill Ijóri
roðnaði af sólu.
Enn grafa menn
oggrafa
í kaldan klakann.
Enn eru þeir að leita.
Stúlkan mín í fjörunni.
Lengi hef ég þetta Ijóðið kveðið.
Seint mun öllu stríði verða lokið.
Víst má hafa það til sanns
að líf hvers manns er háski hans.
23