Vísir - 18.03.1978, Blaðsíða 18

HÝ REFSIAflFEBB, SEM MIKLAR V0NI8 ÍRU 8UH0NAR V«
Þessi mynd er aft sjálfsögðu i heiðri höfð á lögreglustööinni og
hangir innrömmuð uppi á vegg.
og eftir að Guðmundur hefur
komið sér fyrir aftur er enn ekið
áfram. Talstöðin gefur ekki frá
sér miikk, ekkert óvanalegt virð-
ist á seyði og kvöldið er rólegt —
enn.
„Þakklátasta fólkið sem við
flytjum er fólk i hjólastólum”,
byrjar Eðvarð. ,,Sumir hreyta úr
sér óþverra við okkur, en fatlaða
fólkið sýnir svo sannarlega þakk-
læti. Enda eru allir lögreglumenn
boðnir og búnir til að flytja þetta
fólk. Sumum höfum við kynnst
vel og ein.sú albesta i bænum,
gerir það oft að gefa okkur klein-
ur eða annað meðlæti sem við
getum átt til næturinnar.”
„Nei, sástu
— löggan brosti!"
— Páll Eiriksson, aðalvarðstjóri hefur 35 ár
að baki í lögreglunni
„Nei, sástu maður! Löggan hrosti! Þetta sagði strákhnokki
við annan fyrir mörgum árum hérna i Keykjavik þegar ég
brosti til þeirra þar sem þeir voru að leik. í þá daga voru
krakkar mjöj; gjarnan hræddir á lögreglunni, jafnvel ef þeir
burðuðu ekki hafragrautinn. En þctta hefur gjörbrcyst. Lög-
reglan cr engin „Grýla” lengur. Því valda aöallega samskipti
lögreglunnar við skólana, heimsóknir þangað og tilkoma
skólans „Ungir vegfarendur”.”
Háll Eiriksson aðalvaröstjóri ætti aö vita þetta. 1. febrúar
siðastliðinn voru liðin nákvæmlega 35 ár frá þvi hann hóf störf
í lögreglunni. og á þeim tima hefúr mikið breyst:
Það ma segja að það sé viðburð-
ur ef menn lenda i átökum í dag.
Hér áður fyrr gátu menn sleg-
ist! Og ef spyltist blóð, þá æstist
leikurinn. Það var iðulega að
maður lenti i átökum alveg upp
á tiu! En þeir urðu ekki allir
óvinir okkar þótt við lentum i
átökum við þá. Þaðkom fyrir að
maður cignaðist kunningja upp
úr þvi.”
Taugatrekkjandi? ,,Jú. En
maður verður að reyna að
hemja sig, þó menn séu auðvit-
að olt misjafnlega fyrir kallað-
ir. En það sem skiptir mestu
máli i þessu starfi er sálfræði.
Hana þarf að kenna lögreglu-
mönnum.iÞað er reyndar gert,
en það mætti leggja meiri
áhersiu á hana. Skapstilling og
þolinmæði hafa lika allt að
segja.”
,,Skil starfið eftir”
— Er hægt að komast hjá þvi
að taka starfiö með sér heim?
„Ég skil starfið alveg eftir —
eins og ég mögulega get. Það er
„Margttilhinsbetraogannað til dæmis viðburður að ég komi
til hins verra. Það er miklu inn á lögreglustöð þegar ég á fri,
meira aö gera nú. Þegar ég var nema ég eigi brýnt erindi. Og i
að byrja, þótti það viðburður ef sumarfrii kem ég ekki nálægt
siminn hringdi eftir miðnætti. lögreglustöðinni.
Nú er aUt i gangi allan sólar- i kunningjahópi beinist talið
hringinn. 01) aðstaða hefur lika oft að lögreglumálum. En ég
breyst geysilega.” reyni að skilja starfið eftiVog ég
held mér hafi tekist það.
„Höfum þörf fyrir ann- Hvaðéggeriifristundum? Ég
að pn krafta” á raðhús og þvi fylgir heilmikil
“u u vinna á vorin og sumrin. Svo
„Jú, lögreglumenn eru öðru- eigum viö blett við Hafravatn
visi i dag en þá. Kröfurnar sem þar sem nóg er að gera. A
gerðar eru nú eru svo miklu veturna snudda ég við heimilið
meiri, — það er ekkert sam- og á það meira að segja til að
bærilegt. Þá var lagt mikið upp búa tíl mat! Það var nú hlegið
úr þvi að menn væru stórir og áð mér einu sinni þegar ég bjó
sterkir. Núna er spekúlerað i til brúna sósu meö saltkjöti, en
öðru. Sannleikurinn er lika sá aö “það bragðaðist ágætlega! Nú,
i þessu starfi'höfum við öllu svo slappa ég að sjálfsögðu af.”
meiri þörf fyrirannaðen krafta. — EA
Fáll aðalvarðstjóri „messar”
yfir lögregluliðinu I upphafi
vaktar.
Kaffipásurnar eru stuttar en kaffið hressir.
,,Hvað er klukkan?” heyrist
aftan úrbilnum. „9.30. Það er allt
rólegt ennþá það gerist ekkert
fyrr en um miðnætti.” Og áfram
er ekið þar til talstöðin lætur loks
frá sér heyra. „Bill 26?” Jú, 26
svarar strax og er beðinn að fara
að Þjóðleikhúsinu klukkan korter
fyrir tiu til þess að taka þar fólk i
hjólastól. Og þeir sem höfðu rétt
sleppt orðinu.
„Erum alltaf að
betla...”
Aður þarf að stöðva einn bil á
Hverfisgötunni. Hann var ljós-
laus aðaftan. Okumaður lofaði að
faraekki út á honum aftur fyrr en
búið væri að kippa þessu i lag.
Það reynast tvær konur i hjóla-
stól sem þarf að flytja. „Hvaða
stykki var verið að sýna”, spyrja
þeir þegar þær eru komnar aftur í
bflinn. „Ballett”. „Hvert viljið
þið fara?” spyrja þeir stuttu
siðar. „Æ, við þögðum bara”,
segja þær. „Við héldum að þið
vissuð að við ætlum i Hátún 12,
þvi að við erum alltaf að betla
þetta i ykkur.” En þeir eru ekki
aldeilis á þeim buxunum og stöð
er tflkynnt hvert halda skal.
Sirenur aftur i gang
Klukkan er tiu þegar biflinn
stöðvast snarlega á mótum
Hann var ölvaður og slasaður og
fluttur á slysadeild.
Laugavegar og Kringlumýrár-
brautar. „Hvað gengur á? ‘spyrj-
um við gestirnir, við engu búin.
„Haf, — sjáið þið ekki?” Mikill
vatnselgur hefur safnast á göt-
unni og einn bill þegar stöðvast.
En lögreglubillinn kemst léttilega
yfir og konunni sem sitúr undir
stýri er þegar boðin öll aðstoð. En
hún þiggur hana ekki. Það er bill
á leið til hennar sem ætiar að
kippa henni upp.
Af stað aftur. Eftir Kringlu-
mýrarbrautinni, upp Háaleitis-
braut og inn i Armúlann. Þar er
gömul „Maria” stöðvuð. Það
vantar á hana annað framljósið
og ökumaður er beðinn að koma
þvi i lag.
Og klukkan 10:30 eru sirenurn-
ar farnar að væla aftur i kvöld.
Við brunum meira að segja yfir á
rauðu ljósi niður Nóatúnið.
Ástæðan er algjörlega ljóslaus
bfll. Okumaður hans er ekki sá
eini i kvöld sem áttar sig ekki
strax á þvi sem er að gerast en
ekur áfram og verður undrandi á
svip þegar lögreglubillinn sveigir
fyrir hann.
Þeir eru svo viðbragðsfljótir
þarna i bilnum að við vitum
stundum ekki fyrri til en að kröpp
beygja er tekin og stefnan tekin i
allt aðra átt á dágóðum hraða. Þá
hafa þeir séð eitthvað sem þarfn-
ast athugunar. Smátt og smátt
förum við að vera með á nótun-
um, en stundum hefðum við ekki
viljað sverja fyrir að þeir þrir
væruekki með augu i hnakkanum
lika. Aörskömmum tima komum
við auga á að minnsta kosti 15 bila
sem ekki hafa ljósabúnaðinn i
lagi. Það er greinilega að færast
lif i borgina og ökumaður er
áminnturfyrir að hafa farið yfir á
rauðu ljósi.
Kaffi — ekkert kaffi
Það rignir heil ósköp og einn
vill gjarnan ná sér i regnkápu á
stöðina. Það er samþykkt að
renna þangaði smá kaffisopa. Og
klukkan er að verða 11. En það
verður ekkert úr kaffinu. 1 port-
inu rétt i þann mund sem við ætl-
um aðstökkva útúr bilnum,er 26
sendur i hús við Lyngbrekku i
Kópavogi. Aðstoð við fatlaö fólk.
Aleiðinni þaðan að Grensásdeild
er enn einn bill með ófullkominn
ljósabúnað stöðvaður.
Við Grensásdeild er 26 beðinn
aðfara i Stóragerði. Þará að ná i
konu i hjólastól, einmitt þá „al-
bestu i bænum” eins og þeir
segja. „Þið hafið gott af þvi”,
segir hún þegar hún fréttir að við
séum að kynna okkur lögreglu-
starfið. „Það er nauðsynlegt.” Og
i þetta skipti færir hún strákunum
köku.
Stuttu siðar, eftir að hafa ekið
henni i Hátún, ökum við aftur
framhjá „vatnselgsvegamótun-
um”, þar sem þegar er farið að
gera ráðstafanir. Og litlu seinna
er lýst eftir bil með R-númeri.
Hann hefur valdið skemmdum á
bifreið á Hallærisplaninu og
menn eru beðnir að hafa augun
hjá sér.
Svo er það kaffið. Sjóðheitt og
meðlæti á kaffistofu lögreglu-
stöðvarinnar. En við gerum að-
eins stuttan stans, ogeftir nokkr-
ar minútur, þegarklukkaná orðið
stutteftir imiðnættifá fjarskiptin
tilkynningu um að 26 sé aftur i
umferð. „Tilbúinn i allt. Hvað
sem er.”
í kjól og hvitt
Það hafði verið rólegt og nota-
legt á kaffistofunni. Veggaug-
lýsing um Góuglaði A- og B-vakt-
ar varð til þess að Páll Eiriksson
aðalvarðsstjóri A-vaktarinnar, —
rifjaði upp lögregluárshátiðir hér
fyrr á árum sem þóttu meiri hátt-
ar viðburður i samkvæmislifinu i
Reykjavik.
Megas á fullu á fóninum undir
morgun og þeir urðu að banka
vel og lengi áður en opnað var.
Þá mættu allir i kjól og hvitu og
það var jafnnauðsynlegt að fá sér
slika múnderingu þegar byrjað
var i jobbinu og búninginn sjálf-
an. A eftir var svo öllu liðinu ekið
heim i „Svörtu Mariu” og kom þá
stundum fyrir að eitt og eitt kjól-
laf gægðist út undan afturdyrun-
um þegar skottinu hafði verið
lokað.
En kaffið hressti og við erum
aftur komin af stað. Ferðinni er
heitið að Klúbbnum, þar sem
dansleik er rétt að ljúka. A
leiðinni er rennt upp að hil að
austan stórumog miklum kagga
sem greinilega er með húddið i
ólagi. Billinn er fullur af ungu
fólki sem hafði verið að koma að
austan og á leiðinni fauk húddið
Þeir sveigðu i veg fyrir hann þennan og Eðvarö baö ökumann að
koma Ijósabúnaðinum i lag.